„Mimo wszystko” wzięłam do rąk ze względu na przykuwający uwagę opis, jakoby była to książka idealna dla osób z masą kompleksów, czyli tak właściwie dla mnie.
Główną bohaterką jest Ewa, która jest osobą niepełnosprawną i chce się z nami podzielić historią swojego życia (bo zaznaczyć należy, że jest to historia prawdziwa). Ową opowieść przedstawia nam jej przyjaciółka Monika, która odczuwa potrzebę zaprezentowania nam tej wspaniałej kobiety. A opowiadać jest co, bowiem Ewa każdego z nas może uczyć pokory, miłości bliźniego i optymistycznego patrzenia w przyszłość, nawet jak jest bardzo źle. Przeszła kilka operacji chorej nogi, miała torbiel nowotworową, borykała się z brakiem wsparcia rodziny i kłopotami finansowymi, a przy tym nigdy się nie poddawała, zawsze wyglądała pięknie i elegancko, i pomimo swojej niepełnosprawności każdemu, kto ją poprosił potrafiła udzielić pomocy.
Książka jest wspaniała w swoim przesłaniu, pokazuje, że często mamy bardzo wiele, ale nie potrafimy tego docenić, ciągle nam mało, ciągle narzekamy. Ewa niejednokrotnie była na skraju załamania, na skraju bankructwa, a pomimo tego zawsze głęboko wierzyła, że będzie dobrze, że wyjdzie na prostą i „nie ma że boli!” (choć często bolało bardzo).
Co do strony technicznej, książka jest napisana w lekki i przystępny sposób, mocno w niej czuć ten specyficzny, polski styl. Odnoszę wrażenie, że bardziej trafi do troszkę dojrzalszego odbiorcy, właśnie ze względu na owy styl. Oczywiście mogę się mylić, nikogo nie zniechęcam. Czasem zdarzyła się jakaś literówka, nie było to jednak zjawisko nagminne i zanadto nie rzucało się w oczy.
Życie Ewy opisywane jest niemal na bieżąco, a to, gdy Monika przyjeżdża w odwiedziny, a to, gdy rozmawiają przez telefon, a to, gdy narratorka wspomina minione dzieje.
Lekturę polecam, uważam, że historię tej niepełnosprawnej, tylko z tytułu kobiety warto znać, warto też brać z niej przykład i podziwiać, wszak mało już takich ludzi zostało na świecie.

„Mimo wszystko” wzięłam do rąk ze względu na przykuwający uwagę opis, jakoby była to książka idealna dla osób z masą kompleksów, czyli tak właściwie dla mnie.
Główną bohaterką jest Ewa, która jest osobą niepełnosprawną i chce się z nami podzielić historią swojego życia (bo zaznaczyć należy, że jest to historia prawdziwa). Ową opowieść przedstawia nam jej przyjaciółka...