To moje drugie spotkanie z twórczością Lema (nie liczę rzecz jasna tych, które w podstawówce miałem jako lektury bo ich po prostu nie pamiętam) po tym nieudanym jakim był „Solaris” czytany jakoś tak rok temu. Odrobinę zrażony do Lema obawiałem się, że opowiadania ze zbioru „Maska” również mi się nie spodobają ale okazało się, że jest zupełnie na odwrót.

Okazało się, że Lem ma – obok potężnej wyobraźni rzecz jasna – bardzo duże poczucie humoru i niebywały talent do zabaw słowem i językiem. Widać to doskonale w znakomitych opowiadaniach „Opowieść Pierwszego Odmrożeńca”, „Opowieść Drugiego Odmrożeńca”, „Edukacja cyfrania”, „Profesor A. Dońda”, „Wierny robot” czy „Wyprawa Profesora Tarantogi”. Zabawne, błyskotliwe, chwilami szalone, absurdalne i pełne czarnego humoru. Do tego stylistycznie mistrzowskie.

Trochę mniej spodobały mi się „Sto trzydzieści siedem sekund” i „Dziwny gość Profesora Tarantogi”. Pomysł był w sumie ciekawy, ale całość trochę przekombinowana. A w przypadku tego pierwszego nie podszedł mi też nazbyt techniczny język.

Kompletnie za to nie podobała mi się tytułowa „Maska” – trochę męcząca w czytaniu jak dla mnie, nazbyt wydumana. Nie pozwalało mi to skupić się na treści, zamiast tego odpływałem myślami gdzie indziej.

Jestem mile zaskoczony. Nie spodziewałem się tak ciekawej rozrywki czytelniczej. Wychodzi na to, że „Solaris” był w moim przypadku „jednorazowym wypadkiem przy pracy”.

To moje drugie spotkanie z twórczością Lema (nie liczę rzecz jasna tych, które w podstawówce miałem jako lektury bo ich po prostu nie pamiętam) po tym nieudanym jakim był „Solaris” czytany jakoś tak rok temu. Odrobinę zrażony do Lema obawiałem się, że opowiadania ze zbioru „Maska” również mi się nie spodobają ale okazało się, że jest zupełnie na odwrót.

Okazało się, że Lem...