Ostatnio z wielką przyjemnością wracam do dziewiętnastowiecznej klasyki, w której rozczytywałam się, będąc nastolatką. A ponieważ sporo tytułów wówczas mi umknęło, teraz mam okazję uzupełnić te braki albo przeczytać coś po raz drugi, by przekonać się, że powtórna lektura po wielu latach jest bardziej dojrzała i bogatsza o nowe doświadczenia.

"Eugenia Grandet" to jedna z wielu powieści Balzaca, w której dominuje kult pieniądza. To także ciekawy portret młodej kobiety, wychowanej w domu obsesyjnie skąpego ojca i zastraszonej, całkowicie podporządkowanej mężowi matki.
Tytułowa bohaterka, mimo iż początkowo zdaje się ulegać domowemu tyranowi, z czasem dojrzewa do podejmowania coraz bardziej odważnych życiowych decyzji. Nie wyzbywa się całkiem naiwności, czego dowodem jest jej miłość do kuzyna, ale przechodzi wielką przemianę, która pozwala jej decydować o własnym losie przynajmniej po śmierci ojca.

Interesującą postacią jest także pan Grandet, przebiegły i pozbawiony ludzkich odruchów sknera, którego skąpstwo doprowadzone jest do granic absurdu. Przypomina w tym molierowskiego Skąpca, jednak - w odróżnieniu od Harpagona - trudno doszukać się w nim humorystycznych rysów. Bohater komedii Moliera momentami śmieszy do łez, natomiast ojciec Eugenii tylko przeraża swoim despotyzmem i wyrachowaniem. Nie ma w nim niczego sympatycznego i nawet rodzinna tragedia nie jest w stanie zmienić jego podejścia do życia.

Chociaż jest to utwór sprzed wielu lat, bez trudu można odnaleźć w nim wciąż aktualne problemy społeczne.

Ostatnio z wielką przyjemnością wracam do dziewiętnastowiecznej klasyki, w której rozczytywałam się, będąc nastolatką. A ponieważ sporo tytułów wówczas mi umknęło, teraz mam okazję uzupełnić te braki albo przeczytać coś po raz drugi, by przekonać się, że powtórna lektura po wielu latach jest bardziej dojrzała i bogatsza o nowe doświadczenia.

"Eugenia Grandet" to jedna z...