Obawiam się, że książka zupełnie nie trafiła w mój gust, niestety.
Akcja toczy się u schyłku epoki wiktoriańskiej, więc nawet w najlepszych i najbardziej tradycyjnych domach angielskiej arystokracji czuć powiew zbliżających się zmian: panie są coraz bardziej wyzwolone, coraz śmielej uczestniczą w życiu naukowym i coraz częściej są partnerami swoich mężów, a nie tylko ozdobami ich salonów. Wszystko to pani Quick dobrze oddała w swojej książce, która de facto jest bardziej historią kryminalną niż romansem historycznym. I pewnie już z tego jednego powodu „Truciznę” czytałoby mi się doskonale, gdyby nie ględzenie o zjawiskach paranormalnych, których pełno na każdej stronie. Przykra sprawa, ale te pseudonaukowe wywody, te nienaturalne zorze bijące od roślin, te przenikające się aury, poświaty rozświetlające ciemność nocy, paranormalne barwy kwiatów, analizowanie energii roślin, psychiczna gorączka, czytanie aury, że nie wspomnę o „psychicznych aspektach praw fizyki” (cokolwiek by to nie znaczyło) tak prozaicznie mnie… znudziły.
Wydaje mi się ponadto, że w swoich teoriach/ opisach niecodziennych zjawisk i eksperymentów pisarka tu i ówdzie się trochę zagalopowała (np. użycie określenia „elektryczność” pod koniec XIX wieku przez jakiegoś zbira z nizin społecznych wydaje się nad wyraz mało prawdopodobne, a nazwanie pająka owadem, to po prostu błąd).
Przeczytałam do końca, ale nawet będąc fanką gatunku muszę przyznać, że tym razem to jest zupełnie nie mój klimat.

Obawiam się, że książka zupełnie nie trafiła w mój gust, niestety.
Akcja toczy się u schyłku epoki wiktoriańskiej, więc nawet w najlepszych i najbardziej tradycyjnych domach angielskiej arystokracji czuć powiew zbliżających się zmian: panie są coraz bardziej wyzwolone, coraz śmielej uczestniczą w życiu naukowym i coraz częściej są partnerami swoich mężów, a nie tylko...