Cóż za pomysł! Siąść za stołem, otoczyć się pudłami pełnymi książek, brać do ręki jedną za drugą, spojrzeć, przeczytać może kilka stron, może całą i wyrokować: na stos!

Lucio nie lubi porównań, Lucio nie lubi nawiasów, Lucio nie lubi wzmianek o kinie, Lucio nie lubi… - O, los niektórych książek jest z góry przesądzony, gdy trafią do Lucia! „Dwieście stron tylko po to, żeby Murzyn zaczął moralizować jak zakonnica. Łajdactwo.” (s.13) Dlatego Lucio ma specjalną pieczątkę, którą skazuje książki nie na stos, bo ogień to ciepło i życie, Lucio skazuje je na powolne konanie…
Tytułowy „ostatnik czytelnik” to Lucio – bezwzględny, stary, zapomniany, samotny bibliotekarz, który szuka sposobów na rzeczywistość, w której żyje, w świecie lektur, w końcu własną rzeczywistość przekształca na tę z lektur, by sama stała się kiedyś lekturą…
I ten wątek wydaje mi się w tej książce interesujący. I chyba tylko ten.

„Ostatni czytelnik” jest książką, którą przeczytałam na konkurs recenzji, zastanawiam się, czy bym po nią sięgnęła samodzielnie…. Chyba nie, jakkolwiek opis z tylnej okładki książki może zaciekawić; przeglądanie pobieżne, skupianie się na nazwach: wioska Icamole, imiona bohaterów: Lucio, Remigio, Anamari, Melquisedec, przywołuje myśl o klimatach literatury Ameryki Łacińskiej znanej z Marqueza. Ale brak książce tego „czegoś”, co czyni tak atrakcyjną prozę realizmu magicznego w najwyższym wydaniu.
Powieść napisana jest specyficznym stylem, który mnie czasem męczył, nie potrafię jednak ocenić, czy to efekt warsztatu autora, czy tłumacza.
Zastanawia mnie okładki książki – nie rozumiem, dlaczego mężczyzna na niej się znajdujący jest w garniturze. Strój ten nie pasuje żadnemu z bohaterów. To strój autora? czytelnika? Nie wiem, pomysł wydawnictwa wizualnie jest ciekawy, ale tu chyba nietrafny, garnitur i melonik są dla mnie nośnikiem zupełnie innych znaczeń.

Cóż, przeczytałam, ocenzurowałam. Pozostaje mieć nadzieję, że nigdy nie trafię na owoce z ludzką twarzą.

Cóż za pomysł! Siąść za stołem, otoczyć się pudłami pełnymi książek, brać do ręki jedną za drugą, spojrzeć, przeczytać może kilka stron, może całą i wyrokować: na stos!

Lucio nie lubi porównań, Lucio nie lubi nawiasów, Lucio nie lubi wzmianek o kinie, Lucio nie lubi… - O, los niektórych książek jest z góry przesądzony, gdy trafią do Lucia! „Dwieście stron tylko po to,...