Rachel (Roma) Roth urodziła się w 1926 roku w żydowskiej rodzinie na warszawskiej Pradze. Jej ojciec był znanym i szanowanym dziennikarzem, zaś matka prowadziła sklep z eleganckimi ubraniami. Miała troje młodszego rodzeństwa – dwie siostry i brata. Wraz z wybuchem II wojny światowej jej beztroskie i ustabilizowane życie legło w gruzach.

„Przysięgnij, że przeżyjesz” to opowieść Romy o okupacji w Warszawie, o życiu w getcie i powstaniu, o gehennie i pracy w trzech obozach – Majdanku, Auschwitz, Bergen-Belsen. Tytuł nawiązuje do słów, które autorka usłyszała od jednej z więźniarek po trwającym całą noc apelu. Spędziły je na placu, grzęznąć po kostki w błocie, w towarzystwie trupa powieszonej szesnastoletniej dziewczyny, która próbowała uciec z obozu. Wówczas Roma postanowiła odciągnąć uwagę więźniarek od tragicznego obrazu i zaczęła ze szczegółami opowiadać o tradycyjnym piątkowym wieczorze w swoim domu. Nad ranem jedna z kobiet powiedziała do Romy: „Ja wolności nie doczekam. Skazana jestem na niechybną śmierć. Ale ty jesteś młoda! (…) Przyrzeknij, że przetrwasz tę gehennę i opowiesz całemu światu, co te bestie z nami robiły”. Roma słowa dotrzymała. Powstała przejmująca, wstrząsająca historia nierównej walki o przetrwanie, o każdy dzień, o kęs pożywienia, o zachowanie godności.

To ważna i potrzebna książka, niestety daleko jej do obiektywizmu czy bezstronności. I nie mam tu na myśli niemieckich oprawców. Tych dawno osądzono i wydano wyrok. Dla nich nie ma litości czy usprawiedliwienia. Myślę tu o antypolskiej wymowie opowieści Rachel Roth, która co jakiś czas wtrąca zdania stawiające Polaków w złym świetle. Mało tego, w pewnym momencie autorka zrównuje Niemców i Polaków. Nigdy nie czytałam wspomnień świadka Holocaustu, w których byłoby tyle żalu, nienawiści czy pogardy wobec polskiego społeczeństwa. Jako dowód przytoczę kilka zdań:
„Na ulicy Targowej kilku niemieckich żołnierzy złapało Żydów i dla rozrywki golą im brody (…) kaleczą im twarze przy akompaniamencie wybuchów szalonego śmiechu i sprośnych żartów rozbawionych tym widowiskiem Polaków.”
„Polscy chuligani atakują Żydów w celach rabunkowych. Popierają ich Niemcy.”
„Niemiec, stojący na warcie przy wylocie z getta, rozkazał żydowskiemu chłopczykowi przejść przez bramę wyjściową na aryjską stronę i kazał mu kupić tam kartofle. Polski policjant złapał dziecko i zaczął okładać go razami. Litościwy Niemiec obronił chłopca, wyrywając go z rąk policjanta.”
„Po aryjskiej stronie Polacy w każdym przechodniu upatrują Żyda.”
„Obóz otoczony jest wrogami: Niemcami i antysemicko nastawioną ludnością polską.”
„Cudem uniknęłam czyhających tam na Żydów szmalcowników i polskich gestapowców.”
„Nasze rodziny stracono w komorach gazowych ku satysfakcji większości antysemicko nastawionego społeczeństwa polskiego.”
„Przecież wiadomo, że Polacy nami wzgardzili. (…) gorliwie pomagali hitlerowcom w szatańskich wyczynach.”

Tych cytatów jest o wiele więcej. Ani razu autorka nie wspomina o ludziach, którzy z dobroci serca, z narażaniem życia przechowywali u siebie Żydów, którym przyznano tytuł Sprawiedliwego wśród Narodów Świata – a na pewno musiała o tym słyszeć. Nie wspomina o szmuglowaniu przez Polaków żywności, a potem broni na teren getta. Jest za to w tej książce fragment, z którego wynika, że w 1943 Polacy żyli sobie beztrosko, polskie dzieci w podskokach i z uśmiechem na ustach biegły z tornistrami do szkoły. Ktoś, kto nie zna polskich realiów podczas II wojny światowej, czytając tę opowieść, pomyśli, że u nas okupacji nie było, a Polacy gremialnie współpracowali z Niemcami, tępiąc Żydów. Rozumiem, że Rachel Roth przeżyła piekło, ale nie ma mojej zgody na fałszowanie rzeczywistości. Dlatego nie przyznam tej książce 8 czy 10 gwiazdek, jak to ochoczo uczynili niektórzy czytelnicy.

Rachel (Roma) Roth urodziła się w 1926 roku w żydowskiej rodzinie na warszawskiej Pradze. Jej ojciec był znanym i szanowanym dziennikarzem, zaś matka prowadziła sklep z eleganckimi ubraniami. Miała troje młodszego rodzeństwa – dwie siostry i brata. Wraz z wybuchem II wojny światowej jej beztroskie i ustabilizowane życie legło w gruzach.

„Przysięgnij, że przeżyjesz” to...

IG:ksiazki_wloczykija
To, w jaki sposób wstrząsnęła mną ta książka jest niewyobrażalne. Czytałam wiele biografii, autobiografii czy pamiętników, i nie chodzi tylko o to, że jest to ”kolejna” książka z kategorii - historia II Wojna Światowa .

Pierwszym aspektem o jakim musimy sobie powiedzieć i najbardziej poruszającym to przede wszystkim to, że autorka Rachel Roth opisuje swoje osobiste doświadczenia - od czasów spędzonych w getcie, przez koszmar Majdanka i Auschwitz, aż po Bergen-Belsen. Jej szczegółowe wspomnienia pozwalają nam poczuć się, jakbyśmy byli tam obok niej, świadkiem tych straszliwych wydarzeń. W jej wspomnieniach odnajdujemy różnorodne detale, ukazujące brutalność nie tylko ze strony Polaków (co wywarło na mnie największe wrażenie),ale także brutalność, z jaką musieli się zmagać każdego dnia. Są to szczegóły, o których często milczy się.

Drugim jakże bardzo istotnym aspektem tej książki, jest to, że gdy sięgniesz po nią, musisz być przygotowany na bardzo wstrząsającą podróż przez ludzką determinację, nadzieje na lepsze jutro, i tragedię. Roma w sposób bezpośredni i bez upiększania przenosi nas w samo serce bardzo mrocznego okresu historii, gdzie człowieczeństwo było wystawione na ciężkie próby.

To dzieło, pozwala nam wejść w świat, który trudno nam sobie nawet wyobrazić. Roma niezwykle szczegółowo dzieli się wspomnieniami z czasów Holocaustu. Ta historia, choć na każdej stronie przepełniona bólem i cierpieniem jest również niezwykle inspirująca. Wartości i ważne lekcje jakie płyną z tej historii są jak promienie słońca w ciemności, siła woli, odwaga i niezłomność każdego człowieka który chce żyć.

Co tak naprawdę sprawia że książka jest wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju? To nie tylko historia jednej kobiety, szczegółowość tej powieści, ale przede wszystkim hołd dla wszystkich, którzy doświadczyli wszystkich niewyobrażalnych cierpień i katuszy w tych czasach. Autorka oddaje hołd tym, którzy zginęli i tym, którzy przetrwali niosąc ze sobą na zawsze ciężar okrutnych doświadczeń.

Ta książka to lektura, która trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Historia, która poruszy każdego kto sięgnie po nią, jednocześnie zmusza nas do refleksji nad nami samymi, naszymi uczynkami, doświadczeniami jakie posiadamy, ale przede wszystkim daje nam mocno do myślenia co znaczy dla nas samych, nadzieja w najtrudniejszych chwilach naszego życia.

Wielkie ukłony i brawa dla Roth za odwagę, że podzieliła się z nami historią i doświadczeniami jakie przeżyła. Jej książka to bardzo ważny dokument historyczny, który każde powinien przeczytać. To również mocna przestroga przed powtórzeniem się podobnych okropieństw. Zdecydowanie każdy kto sięgnie po tę książkę znajdzie coś dla siebie – fascynującą historię jak i wielką moc inspiracji do docenienia życia które mamy każdego dnia. By dostrzec w nim choćby najmniejsze szczegóły i być za nie wdzięcznym.

IG:ksiazki_wloczykija
To, w jaki sposób wstrząsnęła mną ta książka jest niewyobrażalne. Czytałam wiele biografii, autobiografii czy pamiętników, i nie chodzi tylko o to, że jest to ”kolejna” książka z kategorii - historia II Wojna Światowa .

Pierwszym aspektem o jakim musimy sobie powiedzieć i najbardziej poruszającym to przede wszystkim to, że autorka Rachel Roth ...

"Ja już tego nie przeżyję, ale ty przyrzeknij mi, że przetrwasz to piekło i opowiesz światu, co te bestie z nami zrobiły" – Roma Rotsztejn usłyszała te prośbę od współwięźniarki obozu w Majdanku. Ponad 30 lat później mimo czasu, który upłynął, w jej pamięci zachowały się najdrobniejsze szczegóły życia pod niemiecką okupacją oraz wspomnienia  z  obozów zagłady.

,,Przysięgnij ,że przeżyjesz " Rachel Roth

Bardzo dziękuję, że miałam możliwość poznania tej niezwykłej historii. Miałam ją na swojej liście już w 2020 kiedy to ukazała się po raz pierwszy.

Rachela Roth, a właściwie Ruchama Rachela Rothstein choć wszyscy używali polskiego imienia Roma, a nazwisko w spolszczonej wersji brzmiało Rotsztejn. Urodzona na warszawskiej Pradze, trafia do getta jako nastolatka. Po likwidacji getta wywieziona została do Majdanka, następnie do Auschwitz jako więźniarka nr 48915. Wyzwolenia doczekała w obozie Bergen-Belsen. Przeżyła tak wiele, tak bardzo wiele.
Ile jest w stanie znieść cierpienia młody człowiek, odarty z godności?

Roma pomimo traumatycznych wydarzeń zachowała pogodę ducha, została żoną i matką, wyjachała do Ameryki i tam założyła firmę. Nigdy nie zapomniała o Polsce i do końca życia pielęgnowała język polski.
W 1970 zaczęła spisywać wspomnienia z getta i obozów koncentracyjnych w których przebywała, bo co noc wracały do niej obrazy bombardowań oraz ukrywania się.
Ta książka to świadectwo ukrucienstwa, piekła jakie ludzie zgotowali innym.
To niezwykle interesująca i wartościowa pozycja, powinna być lekturą szkolną, aby nie zapomniano o trj tragedii.
Wylałam wiele łez czytając tą książkę, ale było warto.

"Ja już tego nie przeżyję, ale ty przyrzeknij mi, że przetrwasz to piekło i opowiesz światu, co te bestie z nami zrobiły" – Roma Rotsztejn usłyszała te prośbę od współwięźniarki obozu w Majdanku. Ponad 30 lat później mimo czasu, który upłynął, w jej pamięci zachowały się najdrobniejsze szczegóły życia pod niemiecką okupacją oraz wspomnienia  z  obozów zagłady....

Egzemplarz „Przysięgnij, że przeżyjesz. Majdanek-Auschwitz-Bergen-Belsen” autorstwa Rachel Roth otrzymałem, dzięki uprzejmości Wydawnictwa RM, 29 marca br. na tydzień przez jej wznowieniem, za co chcę w tym miejscu bardzo podziękować. Książka liczy 406 stron i dotarła do mnie w idealnej chwili, gdyż tego dnia czekała mnie 3h podróż do Warszawy. Mogłem więc w spokoju i skupieniu oddać się lekturze.
Jest to historia życia Rachel Roth (prawdziwe spolszczone imię i nazwisko: Roma Rotsztejn),żydowskiej dziewczynki, której przyszło zmierzyć się z koszmarem jaki temu narodowi zgotowali faszyści w czasie II Wojny Światowej. Autorka po wojnie wyemigrowała do Izraela, gdzie w szkołach, synagogach, uniwersytetach opowiadała o swoich przeżyciach. Często miała koszmary senne w których wracały do niej przeżycia wojenne. Po wyemigrowaniu do Stanów Zjednoczonych, na początku lat 70-tych ubiegłego wieku, zaczęła regularnie budzić się w środku nocy. Zaczęła wtedy spisywać swoją historię. Były to słowa spontanicznie przelewane na papier, bez przecinków, paragrafów i chwilami trochę chaotycznie. Postanowiła wtedy, że musi wywiązać się z obietnicy złożonej nieznanej więźniarce spotkanej w obozie na Majdanku i brzmiącej "przyrzeknij, że przetrwasz tę gehennę i opowiesz całemu światu, co te bestie z nami zrobiły".
Pierwsze angielskojęzyczne wydanie książki miało tytuł „Tutaj nie ma dlaczego”. Były to zapamiętane słowa wypowiedziane przez Josefa Mengele i będące odpowiedzią na pytanie więźniarki „dlaczego nam to robicie?” Autorka do końca swojego życia szukała odpowiedzi na to pytanie i jej nie znalazła.
Autorka od 2000 starała się wydać swoją książkę również w języku polskim, ale aż do 2012 napotykała na trudności, z którymi nie była w stanie sobie poradzić.
Rachel Roth w swoich wspomnieniach pokazuje jak bezgraniczna i okrutna potrafi być nienawiść. Gdy wybuchła II Wojna Światowa miał zaledwie 13 lat i przyszło jej zderzyć się z niewyobrażalnym koszmarem. Okupant pozbawił żydów wszystkiego co mieli. Nie tylko majątków, ale również godności, człowieczeństwa i wiary w spokojną przyszłość. Jako mała dziewczynka musiał nauczyć się jak organizować jedzenie, bezpieczne miejsce do spania oraz jak nie zabić w sobie wrażliwości na cierpienie innych.
Wielokrotnie ocierając się o śmierć, przeżyła przymusowe przeniesienie do getta, gdzie zmuszona była dostosować się do całkowicie innego życia. Po pewnym czasie, wbrew woli dziadka, z którym mieszkała, zaangażowała się w przemycanie broni dla organizującego się żydowskiego ruchu oporu. Cudem przeżyła powstanie w getcie, podróż w bydlęcym wagonie do obozu na Majdanku, gdzie otrzymała swój pierwszy obozowy numer 14512. Po około 2 miesiącach, gdy już nauczyła się panujących tam zasad i metod przeżycia, została razem ze swoją przyjaciółką Helą wybrana do transportu (jak się później okazało ostatniego) zmierzającego do Auschwitz. Tam wytatuowano jej numer 48915 a nad nim mały trójkąt oznaczający żyda. Już po kilku dniach pobytu w tym obozie autorka dostrzega różnice. Życie w pierwszym obozie, początkowo jawiące się jako piekło, okazało się tylko jego przedsionkiem w porównaniu do drugiego obozu, gdzie ogrodzenie było pod napięciem, życie więźnia mniej warte a praca bardziej wyczerpująca. Dodatkowo selekcje przeprowadzane przez „lekarzy” SS częstsze i często kończące się śmiercią w wyniku eksperymentów medycznych.
Książkę tę wyróżnia sposób przedstawienia opisywanych wydarzeń. Nie ma tu zbędnych upiększeń czy dywagacji. Rachel Roth opowiada co widział oczami dziecka i co zapamiętała. Dokonuje oceny i analizy wydarzeń tak jak to odbierało dziecko. Jej przekaz zmuszą do refleksji, wzrusza a miejscami wręcz przeraża. Jednocześnie podczas lektury czytelnik wielokrotnie uświadamia sobie, że w obliczu zagrożenia życia człowiek pokazuje swoje prawdziwe wnętrze i oblicze. W książce mamy nie tylko liczne przykłady heroizmu oraz bezinteresownej pomocy drugiemu człowiekowi, ale niestety również pazerności i żerowania na krzywdzie innych.

Egzemplarz „Przysięgnij, że przeżyjesz. Majdanek-Auschwitz-Bergen-Belsen” autorstwa Rachel Roth otrzymałem, dzięki uprzejmości Wydawnictwa RM, 29 marca br. na tydzień przez jej wznowieniem, za co chcę w tym miejscu bardzo podziękować. Książka liczy 406 stron i dotarła do mnie w idealnej chwili, gdyż tego dnia czekała mnie 3h podróż do Warszawy. Mogłem więc w spokoju i...

Książkę Rachel Roth,, Przysięgnij, że przeżyjesz. Majdanek -Auschwitz-Bergen-Belsen" przeczytałam dzięki uprzejmości wydawnictwa RM. Niebawem bo 3.04 nakładem tego wydawnictwa ukaże się wznowienie książki. Wspomnienia Rachel Roth , a w zasadzie Romy Rotsztejn, bo tak brzmiało jej panieńskie nazwisko i spolszczone imię, spisane zostały w latach 70 XX wieku. Do napisania tej książki skłoniło Romę przyrzeczenie złożone nieznanej więźniarce w Auschwitz. Roma złożyła obietnicę że przeżyje i opowie całemu światu o piekle obozu.Ta młoda Żydówka wiele przeszła w czasie wojny , miała zaledwie 13 lat kiedy skończyło się dla niej beztroskie dzieciństwo i wraz z rodziną trafiła do getta . Autorka bardzo sugestywnie przedstawiła dramat przeludnionego getta, żywych trupów na ulicach , ludzi dotkniętych chorobami, głodem i strachem przed śmiercią. Roma straciła rodzeństwo, dziadków, matkę, z licznej rodziny przeżyła tylko ona , ciotka Helena oraz ojciec, który na początku wojny uciekł do Palestyny. Z Szeolu getta trafiła do drugiego piekła na Majdanek, potem do KL Auschwitz, kilka razy cudem unikając śmierci. Kolejnym etapem był obóz w Bergen -Belsen, gdzie wprawdzie nie było komór gazowych, ale więźniów dziesiątkował głód i choroby. Tam Roma doczekała wyzwolenia. Po wojnie odnalazła swojego ojca w Palestynie i założyła rodzinę.
Uważam , że w powodzi nie zawsze dobrych książek o holokauście, obozach zagłady i wojnie, gdzie autorzy wykorzystują wojnę jako tło do banalnych opowieści, książka Rachel Roth bardzo się wyróżnia. Tu nie ma nieprawdopodobnych historii, to świadectwo kobiety, która przeszła przez piekło obozów i getta a opisane wydarzenia są jej osobistymi przeżyciami. Trochę bolą słowa autorki o Polakach i ich wrogości wobec Żydów, w każdym społeczeństwie są ludzie dobrzy i źli , ale staram się jej nie oceniać , przeżyła tyle złego ,że może być przepełniona goryczą. Wg mnie książka jest bardzo dobra, Rachel Roth niemal z reporterską dokładnością opowiedziała o zagładzie getta i życiu w obozach zagłady. Książka przeraża, wzrusza i skłania do refleksji, polecam i dziękuję wydawnictwu za możliwość zapoznania się z nią.

Książkę Rachel Roth,, Przysięgnij, że przeżyjesz. Majdanek -Auschwitz-Bergen-Belsen" przeczytałam dzięki uprzejmości wydawnictwa RM. Niebawem bo 3.04 nakładem tego wydawnictwa ukaże się wznowienie książki. Wspomnienia Rachel Roth , a w zasadzie Romy Rotsztejn, bo tak brzmiało jej panieńskie nazwisko i spolszczone imię, spisane zostały w latach 70 XX wieku. Do napisania tej...

Niesamowicie smutna i wzruszająca książka. Co prawda nie wzbudza pozytywnych emocji, ale czy tematyka obozów taka właśnie nie jest? Książka według mnie dobrze oddaje uczucia więźniów obozów, ale też i nie przytłacza. Przekazywana wiedza jest rzetelna, prosta w zrozumieniu i w przeciwieństwie do rzeczywistości jaka miała wtedy miejsce to nie jest na tyle okrutna. Jeśli lubicie zgłębiać tematykę obozów to polecam i zachęcam do sięgnięcia po tą pozycję.

Niesamowicie smutna i wzruszająca książka. Co prawda nie wzbudza pozytywnych emocji, ale czy tematyka obozów taka właśnie nie jest? Książka według mnie dobrze oddaje uczucia więźniów obozów, ale też i nie przytłacza. Przekazywana wiedza jest rzetelna, prosta w zrozumieniu i w przeciwieństwie do rzeczywistości jaka miała wtedy miejsce to nie jest na tyle okrutna. Jeśli...

"Przysięgnij, że przeżyjesz" to historia młodej Żydówki, właściwie nastolatki i jej relacja na temat Holokaustu. Jej ocalenie, jak to w życiu bywa, to zbieg wielu przypadkowych okoliczności. Język powieści może nie porywa, ale opowiedziane wydarzenia skłaniają do myślenia. Szkoda tylko, że autorka ma tak złe zdanie na temat Polaków. Uważam, że opinia jest krzywdząca. Nie zgadzam się że stwierdzeniem, że "... Nasze rodziny stracono w komorach gazowych ku satysfakcji większości antysemicko nastawionego społeczeństwa polskiego...", bo ci tak źle postrzegani przez autorkę Polacy również ginęli w obozach i na pewno nie każdy polski więzień obozowy otrzymywał z domu paczki żywnościowe i jadł lepiej od Żydów. Polacy również umierali z powodu głodu, chorób i wycieńczenia! Trzeba pamiętać, że w czasie tej wojny umierali ludzie różnych nacji, nie tylko żydowskiej!

"Przysięgnij, że przeżyjesz" to historia młodej Żydówki, właściwie nastolatki i jej relacja na temat Holokaustu. Jej ocalenie, jak to w życiu bywa, to zbieg wielu przypadkowych okoliczności. Język powieści może nie porywa, ale opowiedziane wydarzenia skłaniają do myślenia. Szkoda tylko, że autorka ma tak złe zdanie na temat Polaków. Uważam, że opinia jest krzywdząca. Nie...

Nikt nie wie, czemu jednemu trafia się spokojne, wręcz nudne życie, zaś inna osoba przyciąga do siebie całe stada nieszczęść, tyle, że nie sposób się pod mini nie ugiąć. Tak po prostu jest i nie mamy na to wpływu.

Spisując swoje wspomnienia, Rachel Roth spełnia obietnicę złożoną wiele lat temu jednej ze współwięźniarek. Bo największą niesprawiedliwością byłoby zapomnieć o tym, jak wojna naznaczyła ludzkie życia, ile zła był w stanie uczynić jeden człowiek drugiemu człowiekowi, obdarłszy go najpierw z ludzkiej godności.

Autorka najpierw była Romą Rotsztejn z Warszawy, później tylko numerem: 48915, by w końcu zostać Rachel Roth. Co w książce od razu nas uderza? To pamięć detali, nazwy ulic, daty, nazwiska, szczegóły, które miały prawo już dawno gdzieś umknąć, zagubić się przez kilkadziesiąt lat, a jednak wciąż pozostają żywe, na wyciągnięcie ręki. Drugą rzeczą, jaka robi niesamowite wrażenie jest olbrzymi dysonans między 31 sierpnia 1939 roku, a następującym po nim 1 września. Jednego dnia beztroskie lenistwo na gorącym nadmorskim piasku, a już następnego panika, chaos, pospieszne pakowanie, by jak najszybciej wrócić do Warszawy bombardowanej przez niemieckie samoloty.

Rodziny żydowskie, jak ta Romy, nie przeczuwały jeszcze, co je czeka. Czegoś takiego nie można było przeczuć. Decyzje były podejmowane w zdenerwowaniu i lęku, nie wiadomo było, która z nich okaże się słuszna, a która przynieść może zgubę. Uciekać na Wschód, czy może wyjechać na prowincję, gdzie bezpieczniej? Ale tu przecież ma się dom i bliskich, a nie wszyscy z nich zechcą podążyć za nami.

Rachel Roth nie jest pisarką, a jednak doskonale radzi sobie z tekstem, z oddaniem nastrojów, niepokoju i zamieszania, jakie wówczas zapanowały. Czytelnikowi się one udzielają i również wstrzymuje oddech.

Późniejsza okupacyjna stabilizacja dla ludności żydowskiej nie oznacza w żadnym razie odpoczynku, a wręcz przeciwnie, nasilenie represji. Wkrótce Żydzi muszą się przenieść do wyznaczonych kwartałów, w których zostają zamknięci. To getto.

Opis życia w getcie jest przejmujący. Wszystkie najważniejsze fakty przecież już znamy, ale za każdym razem, gdy opisuje je ze swojej perspektywy konkretna osoba, dołącza do nich własne emocje. Dlatego każdy z tych malowanych łzami obrazów jest indywidualny, osobny. Szczególnie gdy spojrzymy na wojnę oczami przerażonego dziecka. Roma dotrwała w getcie do samego końca. Wyjechała ostatnim transportem i po gehennie getta rozpoczęła etap tułaczki po obozach koncentracyjnych. Majdanek, Auschwitz i na końcu Bergen-Belsen.

Z tej licznej i bardzo zżytej rodziny niemal wszyscy zginęli na różnych etapach wojny. W getcie albo w komorach gazowych, gdy nie przeszli obozowej selekcji. Czyta się o tym ze ściśniętym sercem. Jesteśmy świadkami przełomowych, legendarnych fragmentów historii – samobójstwa prezesa gminy żydowskiej, Adama Czerniakowa i marszu dzieci z sierocińca Janusza Korczaka na Umschlagoplatz. Zaś sceny obozowe to trauma dla czytelnika. Trudno mi pojąć, jak po takim koszmarze można odbudować swoje życie i pozostać tak pogodną i życzliwą ludziom osobą, jak Rachel Roth. To przez co przeszła odbiera przecież wszelkie zaufanie do drugiego człowieka.

To cenne, że mamy tak wiele świadectw tego czasu i wciąż dochodzą nowe. Nie wszystkie są pisane tak pięknie literacko i tak ciekawie, jak „Przysięgnij, że przeżyjesz”, ale każde jedno jest ważne tak z punktu widzenia historii, jako dokument, jak też jako forma autoterapii, którą przechodzi autor podczas procesu twórczego. My zaś, ci wszyscy, którym trudno nawet wyobrazić sobie sytuacje opisane w tych wspomnieniach, mamy wspaniałą lekcję historii i moralności , z której każdy może wyciągnąć własne wnioski.

Trudno jednak zrozumieć, czemu to piekło wciąż się powtarza, czemu teraz grozę wojny, tortur, ludobójstwa muszą przeżywać ludzie w Ukrainie. Czyżbym się jednak myliła, pokładając tak dużą nadzieję w przykładzie płynącym z przeszłości
Książkę mogłam przeczytać dzięki portalowi: https://sztukater.pl/

Nikt nie wie, czemu jednemu trafia się spokojne, wręcz nudne życie, zaś inna osoba przyciąga do siebie całe stada nieszczęść, tyle, że nie sposób się pod mini nie ugiąć. Tak po prostu jest i nie mamy na to wpływu.

Spisując swoje wspomnienia, Rachel Roth spełnia obietnicę złożoną wiele lat temu jednej ze współwięźniarek. Bo największą niesprawiedliwością byłoby...

Niezmiennie powracam do lektur o podobnej tematyce. Tragedii obozór śmierci nigdy nie możemy zapomnieć. Powinny być przestrogą dla przyszłych pokoleń. Historia pisana prostym językiem, czyta się szybko. Mylacy jest tytuł, jak i sama okładka. Tematyka obozowa zaczyna się w połowie książki. Kilkukrotnie powtarzają się te same opisy i fakty. Brakuje mi dobrego zakończenia książki. Co się stało z Chłopcem, dlaczego wyszła za innego?

Niezmiennie powracam do lektur o podobnej tematyce. Tragedii obozór śmierci nigdy nie możemy zapomnieć. Powinny być przestrogą dla przyszłych pokoleń. Historia pisana prostym językiem, czyta się szybko. Mylacy jest tytuł, jak i sama okładka. Tematyka obozowa zaczyna się w połowie książki. Kilkukrotnie powtarzają się te same opisy i fakty. Brakuje mi dobrego zakończenia...

Takich książek -świadectw tych,którzy przeżyli czas okrutnej wojny nie oceniam i właściwie nie napiszę żadnej opinii. Jedynie tyle ,że "człowiek człowiekowi zgotował taki los" -nigdy tego nie zrozumiem jak i tego ,że nic nie nauczono się do dzisiaj ,bo przecież znów toczy się wojna ......i widać bezsilność .

Takich książek -świadectw tych,którzy przeżyli czas okrutnej wojny nie oceniam i właściwie nie napiszę żadnej opinii. Jedynie tyle ,że "człowiek człowiekowi zgotował taki los" -nigdy tego nie zrozumiem jak i tego ,że nic nie nauczono się do dzisiaj ,bo przecież znów toczy się wojna ......i widać bezsilność .