Sięgając po tę książkę nie sądziłam, że tak bardzo mi się spodoba. Te prawdziwe wspomnienia to lektura, której się nie da zapomnieć. Autorka wiedziała jak przekazać swoje doświadczenia, jak opisać emocje by czytelnik poznał jej historię i historie innych znanych jej Żydów. 💌🙌

Sięgając po tę książkę nie sądziłam, że tak bardzo mi się spodoba. Te prawdziwe wspomnienia to lektura, której się nie da zapomnieć. Autorka wiedziała jak przekazać swoje doświadczenia, jak opisać emocje by czytelnik poznał jej historię i historie innych znanych jej Żydów. 💌🙌

Autorka opisuje moment wybuchu wojny, losy rodziny przebywającej w getcie, pobyt w obozach koncentracyjnych na Majdanku, w Auschwitz oraz w Bergen-Belsen oraz radosne chwile wyzwolenia i swoje powojenne losy. Nie chcę wyrazić niesprawiedliwej opinii, ale wydaje mi się, że ta książka nie wnosi nic nowego do mojej świadomości. Jest interesująca, bo same wydarzenia tamtych czasów pozostają w kręgu moich zainteresowań, ale czegoś mi brakuje w tej lekturze. Czasami zupełnie nie podoba mi się narracja i sposób pisania autorki. Dodatkowo wydaje mi się, że kilka fragmentów jest mocno krzywdzących. Nic dziwnego po tym, co przeszła autorka, ale mam wrażenie, że niekiedy wszyscy Polacy (ale i inne narody) zostają zestawieni na równi z Niemcami, co wydaje mi się mocno niesprawiedliwe.
Na pewno jest to książka bardzo osobista i stanowi ważne dla nas świadectwo. Pozostawiam książkę do oceny własnej i dodam jeszcze poniżej ciekawy artykuł:
https://www.salon24.pl/u/salonowcy/1099840,ja-rowniez-cos-pani-opowiem-slowo-do-autorki-ksiazki-pt-przysiegnij-ze-opowiesz

Autorka opisuje moment wybuchu wojny, losy rodziny przebywającej w getcie, pobyt w obozach koncentracyjnych na Majdanku, w Auschwitz oraz w Bergen-Belsen oraz radosne chwile wyzwolenia i swoje powojenne losy. Nie chcę wyrazić niesprawiedliwej opinii, ale wydaje mi się, że ta książka nie wnosi nic nowego do mojej świadomości. Jest interesująca, bo same wydarzenia tamtych...

Jak zwykle w tego typu książkach oceniam sposób, w jaki opowiedziano historię. To co przeżyła autorka nie podlega ocenie. Ale tutaj wszystko zasługuje na najwyższe oceny.

Jak zwykle w tego typu książkach oceniam sposób, w jaki opowiedziano historię. To co przeżyła autorka nie podlega ocenie. Ale tutaj wszystko zasługuje na najwyższe oceny.

Trudno jest oceniać świadectwo.
Przygnębiająca lektura.

Czytajmy i pamiętajmy.
Nie pozwólmy wydarzyć się znowu.

Trudno jest oceniać świadectwo.
Przygnębiająca lektura.

Czytajmy i pamiętajmy.
Nie pozwólmy wydarzyć się znowu.

Książkę zacząłem czytać na Empik Go, skończyłem na Legimi ;)
Może to nie są jakieś wybitne wspomnienia, może niczym szczególnym ta książka nie przykuła mojej uwagi i nie jest to książka, w której znalazłem wiele nowego, ale nieco wyróżnia ją to, że bohaterka opowiada swoje wspomnienia od początku wojny do chwili dotarcia do Izraela po wojnie. Szczegółowy opis pobytu w getcie jest bardzo ciekawy, a z kolei opis losów powojennych jest taki bardzo radosny, niemal się czuje jak nastało to lato 1945 i jest to taka bardzo pozytywna treść.

(czytana: 16.03-19.05.2021)
4+/5

Książkę zacząłem czytać na Empik Go, skończyłem na Legimi ;)
Może to nie są jakieś wybitne wspomnienia, może niczym szczególnym ta książka nie przykuła mojej uwagi i nie jest to książka, w której znalazłem wiele nowego, ale nieco wyróżnia ją to, że bohaterka opowiada swoje wspomnienia od początku wojny do chwili dotarcia do Izraela po wojnie. Szczegółowy opis pobytu w...

Bardzo trudno jest recenzować, oceniać czy w jakikolwiek sposób waloryzować relacje z pobytu w obozach koncentracyjnych - nie chodzi tu przecież o fabułę czy zdolności literackie autorki. To relacje, które musimy przyjmować w całości, bez względu na to, czy są tam informacje bądź decyzje, które nam - czytelnikom siedzącym na wygodnej kanapie w ciepłym mieszkaniu - mogą wydać się "niesłuszne". Jedyne, co możemy zrobić, to wysłuchać, przyjąć i nieść dalej, by pamięć o ofiarach drugiej wojny światowej nigdy nie minęła.

Relacja Rachel Roth jest jednak wyjątkowa z kilku powodów w porównaniu do wielu innych relacji z pobytu w lagrze. Po pierwsze autorka opisuje nam cały wojenny okres, który przeżyła - począwszy od lata 1939 roku, przez pobyt w getcie warszawskim, aż do pobytu w trzech obozach koncentracyjnych: na Majdanku, w Auschwitz oraz w Bergen-Belsen, gdzie doczekała wyzwolenia. Rzadko zdarzają się relację, w której autorzy opisują nam w tak dokładny sposób tak długi okres.

Poza osobistymi przeżyciami autorki - które są oczywiście wstrząsające - doskonale widać różnice między obozami na Majdanku oraz w Oświęcimiu. Oba te obozy znacząco różniły się pod względem typu prac, traktowania więźniów czy warunków, w jakich żyli. Większość ludzi myśląc o obozach koncentracyjnych myśli o Auschwitz, nie zdając sobie sprawy, że każdy obóz funkcjonował w inny sposób, co znacząco wpływało na życie i funkcjonowanie więźniów. W relacji Rachel Roth świetnie widać te różnice, dlatego ta relacja stanowi bardzo dobre źródło historyczne dla osób, które chcą dowiedzieć się o tym temacie jak najwięcej.

Drugą istotną rzeczą, która wyróżnia tę relację, jest to, że Rachel Roth pochodziła z inteligenckiej, bogatej rodziny żydowskiej, co miało znaczący wpływ na funkcjonowanie jej rodziny w getcie warszawskim. Oczywiście nie można tutaj wartościować czy było to funkcjonowanie "lepsze" czy "gorsze" - chodzi jedynie o to, że różniło się od życia żydowskich rodzin, które jeszcze przed wojną nie były majętne. Dzięki temu poszerza nam znacząco perspektywę.

Kolejną sprawą jest fakt, że Rachel Roth nie boi się wskazać Polaków czy Żydów, którzy także przyczynili się do zagłady. Nie ma tutaj martyrologicznej narracji głoszącej, że jedynie Niemcy zabijali i więzili Żydów, a wszyscy inny byli bez skazy. Zwracam na to uwagę, by pokazać kolosalną różnicę w opowiadaniu o tym temacie - po przeciwnej stronie stawiam relację "Z otchłani" Zofii Kossak-Szczuckiej, która pełna była krzywdzących i nieprawdziwych stereotypów dotyczących narodowości.

Jak wspomniałam na początku - trudno oceniać tego typu relacje i wartościować je jako dobre czy złe. Jest to historyczny zapis przeżyć autorki, a jedyne, co możemy zrobić, to przyjąć je z otwartym umysłem i zachować w pamięci, by przekazać kolejnym pokoleniom. Osobiście uważam, że każdy powinien przeczytać w swoim życiu choć jedną relację z pobytu w obozie zagłady - i może być to właśnie ta relacja autorstwa Rachel Roth.

Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Bardzo trudno jest recenzować, oceniać czy w jakikolwiek sposób waloryzować relacje z pobytu w obozach koncentracyjnych - nie chodzi tu przecież o fabułę czy zdolności literackie autorki. To relacje, które musimy przyjmować w całości, bez względu na to, czy są tam informacje bądź decyzje, które nam - czytelnikom siedzącym na wygodnej kanapie w ciepłym mieszkaniu - mogą...

„Rachela opowiada światu o tym, co przeżyła ona – ta, która cudem przetrwała – i co przeżyli ci, którzy umierali pobici, zagłodzeni, zamarznięci, rozstrzelani, zagazowani”.

Kolejne wstrząsające w swej wymowie i treści świadectwo Holocaustu, które trafia w nasze ręce za pośrednictwem Wydawnictwa RM i kolejna ważna cegiełka w dziele budowy pamięci i prawdy o straszliwych wydarzeniach XX wieku, II wojnie światowej i masowej zagładzie milionów Żydów ( i, naturalnie innych narodowości) dokonanej w imię obłąkańcze, niemieckiej, narodowosocjalistycznej ideologii.

Tym razem będzie to bardzo osobista opowieść ocalałej z rzezi, młodziutkiej polskiej żydówki, Racheli Roth, która wierna przyrzeczeniu złożonym jednej z współosadzonych więźniarek dzieli się, po wojnie, historią swoją i swojej rodziny. Straszliwą historią, której epilogu możemy doświadczyć już po spojrzeniu na okładkę lektury i przeczytaniu wstępu z którego dowiadujemy się iż z umieszczonego na niej rodzinnego zdjęcia, przedstawiającego najbliższą rodzinę nastolatki (dwadzieścia jeden osób),okupację przeżyła tylko ona. Te zdjęcie towarzyszyć nam będzie gdzieś z tyłu głowy przez całą lekturę, stajać się niemym choć jakże wizualnym świadkiem toczących się na kartach wydarzeń.

Ale nie ma w tym nic dziwnego gdyż wspomnienia Racheli Roth odzierają nas z beztroski i samozadowolenia, burzą poczucie bezpieczeństwa, szarpią emocjami i nie pozwalają zasnąć. I to pomimo tego iż literatura opisująca grozę i okrucieństwo tych straszliwych lat wojny (w tym również ta dotycząca obozów koncentracyjnych czy obozów zagłady) dość licznie gości na księgarskich półkach.

Nasza bohaterka, wychowana na warszawskiej Pradze przejdzie i opisze piekło stołecznego getta i powstańczych walk z 1943 roku, drogę śmierci na osławiony Umschlagplatz, gehennę Majdanka oraz obozów Auschwitz i Bergen-Belsen, gdzie doczekała wyzwolenia. Pozna smak uwięzienia, bólu, cierpienia, głodu, strachu, brudu, fizycznego i psychicznego zniewolenia, ludzkiego wynaturzenia, oraz wszechobecności śmierci zaś brutalną i represyjną obozową rzeczywistość zmusi ją by szybko dojrzała.

Bez wątpienia, książka Racheli Roth to literatura trudna, nacechowana poważnym ładunkiem emocjonalnym i osobistym. I pewnie dlatego też wydźwięk tych wspomnień jest tak bardzo głęboki i poruszający. To również przesłanie dla przyszłych pokoleń, niestety, jak wskazuje powojenna historia Europy i Świata, wciąż jak najbardziej aktualne i potrzebne. Gorąco polecam.

„Rachela opowiada światu o tym, co przeżyła ona – ta, która cudem przetrwała – i co przeżyli ci, którzy umierali pobici, zagłodzeni, zamarznięci, rozstrzelani, zagazowani”.

Kolejne wstrząsające w swej wymowie i treści świadectwo Holocaustu, które trafia w nasze ręce za pośrednictwem Wydawnictwa RM i kolejna ważna cegiełka w dziele budowy pamięci i prawdy o straszliwych...