Zebrawszy wszystko zusammen do kupy, uważam, że trzeci tom Saint-Elme jest na bardzo podobnym poziomie co pierwszy, a tym samym – nieco lepszym niż poprzedni. W dalszym ciągu tu i ówdzie nie domaga, ale potrafi wciągnąć klimatem oraz interesującymi scenami akcji. Krótko mówiąc, wypada porządnie, choć wciąż szału nie ma. Mam nadzieję, że w nieodległej przyszłości Serge Lehman odkryje wreszcie trochę więcej kart i pokaże mi, dokąd ta historia zmierza.

Więcej przeczytasz tutaj: https://popkulturowcy.pl/2024/01/22/saint-elme-tom-3-recenzja-komiksu-dead-man-walking/

Zebrawszy wszystko zusammen do kupy, uważam, że trzeci tom Saint-Elme jest na bardzo podobnym poziomie co pierwszy, a tym samym – nieco lepszym niż poprzedni. W dalszym ciągu tu i ówdzie nie domaga, ale potrafi wciągnąć klimatem oraz interesującymi scenami akcji. Krótko mówiąc, wypada porządnie, choć wciąż szału nie ma. Mam nadzieję, że w nieodległej przyszłości Serge...

Są takie historie, które zaczynają się niepozornie, a z czasem rozkręcają się w coś naprawdę dziwnego, szalonego, nieprzewidywalnego. Taką historię opowiada komiks autorstwa duetu Lehman-Peeters, pt. Saint-Elme. Jeśli w trakcie lektury dwóch pierwszych tomów byliście zaskoczeni rozwojem fabuły, zaintrygowani spiskami i tajemnicami, przyciągnięci niczym magnes do nietypowych postaci, to lepiej zapnijcie pasy. Trzeci tom może wami nieźle potargać.

Ostatnim razem zastaliśmy jednego z głównych bohaterów komiksu, detektywa Francka Sangare w niezbyt przyjemnych okolicznościach. Schwytany przez ludzi Saxów, rządzącej silną ręką rodziny, był poddawany naprawdę okropnym torturom. Poszczucie go psami i pobicie nie wystarczyło. Trzeba go było jeszcze podpalić. To jednak nie wystarczyło by cokolwiek powiedział. Pozostawiło jednak czytelnika z jednym bardzo ważnym pytaniem – czy uda mu się wyjść z tej opresji?

Rozwój wydarzeń komiksu w jego trzecim tomie po raz kolejny jest bardzo nieprzewidywalny. Wszystko zaczyna się od przybycia do miasta kolejnej szalenie ciekawej i charakterystycznej postaci. Jest nią Philippe, brat wspomnianego Francka. Już od pierwszej chwili rzuca nam się w oczy pewna tajemniczość jaką owiany jest ten bohater. Co więcej, szybko dowiadujemy się, że jest on przeciwieństwem swojego brata. Świetnie czyta ludzi i otoczenie, a także błyskawicznie wyciąga wnioski. W parze z inteligencją idzie u niego działanie, nie czeka bowiem z założonymi rękami i daje sobie radę w najtrudniejszych okolicznościach.

Trzeci tom Saint-Elme koncentruje się na konsekwencjach wydarzeń z tomu poprzedniego. Chodzi o porwanie Francka, działania Saxów i wszystko co z tym związane. Jednocześnie, autorzy komiksu nie wybierają dla swoich bohaterów łatwych i przyjemnych rozwiązań. Oczekujcie nieoczekiwanego. Tak można pokrótce zachęcić czytelnika do sięgnięcia po ten tom. Czołganie się po ciasnych korytarzach jaskini, krwawe zajścia w domu wspomnianej rodziny w Philippe w akcji, to tylko część z nich.

Znowu mamy okazję zachwycić się niezwykle oryginalną stroną wizualną komiksu. Philippe, którego oczy jakby nie istnieją, a są zastąpione bezdenną, mroczną pustką. Jak zwykle zmyślna kolorystyka, nadająca niezwykłego klimatu poszczególnym wydarzeniom, czy jest to ucieczka z niewoli, czy bójka w szpitalu, czy maniakalne zachowanie jednego z bohaterów. Saint-Elme to naprawdę hipnotyzujący obraz miasteczka pełnego tajemnic.

Kolejny raz złapałem się na tym, że lektura komiksu minęła mi błyskawicznie. Jednocześnie, wydarzyło się tak wiele, a chciałoby się więcej. Klimat, oczywiście pierwsza klasa. Saint-Elme to taki thriller z nieoczekiwanymi zwrotami akcji, który zarazem zachwyca drobnymi elementami. Krzywe spojrzenia danych postaci, jakieś elementy ich wyglądu, które rodzą więcej pytań niż dają odpowiedzi, np. blizna Romane. Nie sposób nie chcieć więcej!

Są takie historie, które zaczynają się niepozornie, a z czasem rozkręcają się w coś naprawdę dziwnego, szalonego, nieprzewidywalnego. Taką historię opowiada komiks autorstwa duetu Lehman-Peeters, pt. Saint-Elme. Jeśli w trakcie lektury dwóch pierwszych tomów byliście zaskoczeni rozwojem fabuły, zaintrygowani spiskami i tajemnicami, przyciągnięci niczym magnes do nietypowych...

Czytając drugi tom "Saint-Elme" myślałem, że weirdowy nastrój osiągnął wówczas swoje maksimum ale myliłem się. Naprawdę robi się dziwnie dopiero, gdy po miasteczku zaczyna kręcić się Philippe Sangaré. Wysokiej klasy śledczy poszukujący zaginionego brata, Francka. Mówiąc najogólniej to typ detektywa mocno wyczulonego na świat, potrafiącego łączyć kropki będące dla innych niedostrzegalne. Już samym wyglądem absorbuje uwagę czytelnika na całej linii a to jak rozmawia, jak walczy i wykonuje swoją pracę intryguje jeszcze bardziej. Ten tom niemalże w całości skupia się właśnie na nim i dobrze. Philippe Sangaré to ekstremalnie wkręcająca postać.

Historia - tak jak i w poprzednich tomach - kręci wokół dwóch fabularnych stałych. Jedną z nich są interesy wpływowej rodziny Saxów, rządzącej Saint-Elme niczym prywatnym królestwem. Saxowie, jak każda rodzina zbudowana na korupcji oraz forsie pochodzącej z nielegalnych interesów, ma rzecz jasna sekrety. Tajemnice mogące zachwiać jej podstawami, mogące zburzyć imperium Saxów, które rozpadłoby się niczym domek z kart. Przeczytawszy ten tom dochodzę do wniosku, że wątek Saxów został jeszcze bardziej podkręcony. Wyraźnie widzimy, że mieszkańcy boją się tej rodziny, unikają rozmów na jej temat i odsuwają się od obcych zadających niewygodne pytania.

Druga stała towarzysząca nam od początku to dziwadztwa Saint-Elme. Plaga żab, mówiący zagadkami właściciel oberży "Spalona krowa", otumaniony narkotykami Derwisz oraz ogólny klimat miasteczka. To wszystko tworzy bardzo oszałamiający, delikatnie hipnotyzujący obraz. W trakcie lektury czytelnikowi towarzyszy uczucie nierealności przez co historia wygląda na jeszcze bardziej pokręconą i wyjątkowo nieprzewidywalną. Omawiając tom drugi kilka raz podkreślałem, jak znakomicie jest gmatwana historia. Czytelnik może bawić się w detektywa, może próbować łączyć pewne wątki ale czy ma szansę przewidzieć finał? Może znajdą się i tacy. Ja się do nich nie zaliczam, ale nie narzekam z tego powodu. Ta aura niesamowitości wypada bardzo fajnie a trudne do odgadnięcia zakończenie intryguje.

Kolorystycznie komiks jest absolutnym hitem. Psychodeliczne barwy oraz rysunki Frederika Peetersa świetnie współgrają z fabułą Serge'a Lehmana. Podkręcają jej weird. Patrząc na nie czytelnik zastanawia się jakim właściwie słowem określić ten komiks. Dalej możemy nazywać "Saint-Elme" czarnym kryminałem? A może mamy do czynienia z jakimś nowym gatunkiem opowieści? Z ostateczną oceną wstrzymam się do końca historii a Was zachęcam do zapoznania się z tym tytułem. Świetny komiks.

Retro komiks
https://www.facebook.com/retrokomikspl

Czytając drugi tom "Saint-Elme" myślałem, że weirdowy nastrój osiągnął wówczas swoje maksimum ale myliłem się. Naprawdę robi się dziwnie dopiero, gdy po miasteczku zaczyna kręcić się Philippe Sangaré. Wysokiej klasy śledczy poszukujący zaginionego brata, Francka. Mówiąc najogólniej to typ detektywa mocno wyczulonego na świat, potrafiącego łączyć kropki będące dla innych...