Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeszcze na dobre nie wsiąkłem w świat pana Powella a już kreowana przez niego mroczna rzeczywistość Appalachów przypomina mi surowy klimat z niektórych - dajmy na z "W ciemności" - powieści Cormaca McCarthy’ego. Być może jest to porównanie na wyrost i przyjdzie mi je odwołać przy podsumowaniu całości ale na ten moment tak właśnie czuję. Przez co cykl o Hillbilly’m ląduje niemalże na szczycie tytułów od Nagle Comics, na które będę niecierpliwie czekał.

"Hillbilly" to opowieść o posępnym Rondellu, samotnym olbrzymie z gór, wędrującym po wielkich, gęstych lasach z tasakiem w ręku i podążającym tropem kolejnych ofiar. Brzmi przerażająco? Całkiem możliwe. Czytelników obawiających się jednak krwawego widowiska uspokajam: Rondell tylko z wyglądu wywołuje ciarki na plecach. W głębi duszy to poczciwy człowiek, którego bać powinny się jedynie złe czarownice i magiczne stwory zagrażające ludziom. Hillbilly poprzysiągł bowiem oczyścić wzgórza - mowa o terenach Appalachów - ze wszystkich czarownic i trzeba mu oddać, że zna się na swojej robocie.

Podobnie jak Eric Powell, który widać że lubi klimaty baśniowe i to te bardziej krwawe, czyli te najlepsze. Wypełnione istotami o surowych obliczach, morderczych zamiarach i krzywych ryjach. Może i sam album nie ocieka posoką - w posłowiu pan Powell wyjaśnia, że wziął na wstrzymanie - ale patrząc na jego rysunki nie sposób czasami się nie wzdrygnąć. Czy to na widok ogromnego tasaka czy też z zachwytu nad genialnymi planszami. Niech mnie diabli, jeśli te rysunki nie zostaną ze mną na długo! Prawdę rzekłszy to za ich sprawą pierwszy tom "Hillbilly'ego" dosłownie pochłonąłem. Sama opowieść czy też garść krótkich historii również zrobiła swoje - konstrukcja świata i dbałość o spójność fabularną to komiksowy majstersztyk - ale to rysunki Powella wiodą prym. Nawet jeżeli do kogoś nie przemówi połączenie baśniowej fantasy z horrorem to wiem, że nie pozostanie obojętny na kreskę Powella.

Także polecam ten tytuł Waszej uwadze. Prac Erica Powella nie znam ale poznam. Najpierw jeszcze raz przeczytam akt pierwszy "Hillbilly’ego" a potem łapię za "Goona".

Jeszcze na dobre nie wsiąkłem w świat pana Powella a już kreowana przez niego mroczna rzeczywistość Appalachów przypomina mi surowy klimat z niektórych - dajmy na z "W ciemności" - powieści Cormaca McCarthy’ego. Być może jest to porównanie na wyrost i przyjdzie mi je odwołać przy podsumowa...

Rozwiń Zwiń

W gąszczu naprawdę świetnych tytułów bez problemu można przegapić album niepozorny, zdobiony okładką wydawałoby się nijaką, bez większego polotu. I tak właśnie jest w tym przypadku. Ciemny pokój rozświetlany przez ekran laptopa i naga, siwowłosa dziewczyna wpatrująca się w niego jak w obrazek. Ot, i wydawałoby się cała okładka. Jest w niej jednak coś niepokojącego. Jak się uważnie przyjrzymy na ciele postaci a także na ścianie zaczynamy dostrzegać krew a jak połączymy wszystkie kropki to zaczynamy zastanawiać się co właściwie ogląda nasza dziewczyna - z tym swoim dziwnym uśmieszmieszkiem na twarzy - że jest w stanie ignorować cały ten czerwony bajzel.

I na tego typu rozkminach wygrywa pan Jason Tynion IV. Opowiadając historie o internecie z piekła rodem, o zagrożeniach płynących z Undernetu non stop podbudowuje zainteresowanie czytelnika rzucając mu strzępki informacji, z których uważny odbiorca będzie potrafił poskładać wszystko w logiczną całość. W budowaniu teorii spiskowych, w opowiadaniu o niebezpieczeństwach - w tym przypadku o ciemnej stronie cyberprzestrzeni - pan Tynion jest mistrzem. Nie wiem czy obecnie jest inny scenarzysta tak sprawnie operujący tajemnicą jak i potrafiący w tą tajemnicę wpleść wiarygodnie wyglądające postaci. Bohaterowie to kolejny silny punkt tego albumu. To że nie są oni 'kartonowi' tylko każdy z nich dostaje swoje dłuższe pięć minut to po prostu wartość dodana. Sprawiająca, iż sama historia staje się bardziej rzeczywista, bliższa nam samym a na postaciom zaczyna nam zależeć.

Warstwa wizualna zwala z nóg. Już okładka sugeruje nam, że będzie brutalnie ale bywają plansze rozwalające system. Bijące w nas okrucieństwem - wokół niego budowana jest poniekąd fabuła - nagością, poczuciem nadciągania czegoś niesamowicie przerażającego. Choć w komiksowie jest wiele tytułów szafujących bryzgającą krwią to w przypadku "W0rldtr33" nie pojawia się ona dla samego pojawiania. Jest ona dodatkiem mającym trochę szokować a trochę podkręcać atmosferę zagrożenia, które gdzieś tam czai się i próbuje wydostać. Czy mu się uda? Zastanawiam się i czekam na kolejny album. Tytuł kupił mnie po całości.

Retro komiks
https://www.youtube.com/channel/UCKlWfXT2IZWj_SDoZ0Fg6KA

W gąszczu naprawdę świetnych tytułów bez problemu można przegapić album niepozorny, zdobiony okładką wydawałoby się nijaką, bez większego polotu. I tak właśnie jest w tym przypadku. Ciemny pokój rozświetlany przez ekran laptopa i naga, siwowłosa dziewczyna wpatrująca się w niego jak w obra...

Rozwiń Zwiń

Zacznijmy od tego, że Scott Pilgrim nie jest chłopakiem specjalnie lubianym. Na kartach komiksu nieustannie natrafiamy na sugestie, aby dosłownie każdy o zdrowym pojmowaniu świata dał sobie spokój z nawiązywaniem bliższej znajomości z panem Pilgrimem. Byłe dziewczyny, znajomi, znajomi znajomych jednogłośnie namawiają do zerwania z nim kontaktu podając za powód jego… oderwanie od rzeczywistości? Jego nerdowską arogancję? Trudno jednoznacznie stwierdzić. Scott Pilgrim to indywiduum, które ciężko scharakteryzować oraz wobec którego ciężko przejść obojętnie.

Jak wielu bohaterów przed nim także bohater pana O'Malleya emanuje bardzo silnym magnetyzmem. Intryguje, przyciąga uwagę. W świecie za oknem moglibyśmy stronić od takiej osoby - nieświadomie przeczuwając kłopoty - ale w tej opowieści Scott Pilgrim jest niemalże istotą wyższą. Będąc na studiach miałem styczność z taką osobą i była to relacja mocno skomplikowana. Pomimo dużej popularności była to 'szalona glowa', bardzo nieprzewidywalna. Bywały dni, kiedy widziała wyłącznie własne potrzeby, innym razem była prawdziwym przyjacielem. Cwaniakiem ale przyjacielem.

I taki właśnie jest Scott Pilgrim. Jego świat i on sam mogą zafascynować. Jego luzackie podejście do życia - carpe diem baby! - jego niecodzienne relacje z płcią piękną, jego urzekająca dziecinność w podejściu do spraw poważnych to wszystko nadaje tytułowi młodzieżowego blasku, od którego ciężko się oderwać. Jestem absolutnie przekonany, że część z nas chciałaby zasmakować takiego życia. Nieskrępowanego zasadami, dającego możliwość bycia nieodpowiedzialnym, trochę szalonym, etc. W roli takiego lekkoducha Scott Pilgrim wypada bowiem znakomicie.

Od strony rysunkowej dostajemy solidną kreskę czerpiącą inspiracje z mangi. Widać, że panu O'Malley'owi zależało aby komiks był lekko strawny i wpisywał się w schemat prostej przygodówki dla nastolatków. Sądzę, że z takim właśnie podejściem trafił w dziesiątkę.

Retro komiks
https://www.youtube.com/channel/UCKlWfXT2IZWj_SDoZ0Fg6KA

Zacznijmy od tego, że Scott Pilgrim nie jest chłopakiem specjalnie lubianym. Na kartach komiksu nieustannie natrafiamy na sugestie, aby dosłownie każdy o zdrowym pojmowaniu świata dał sobie spokój z nawiązywaniem bliższej znajomości z panem Pilgrimem. Byłe dziewczyny, znajomi, znajomi znaj...

Rozwiń Zwiń

Czasami trafia się opowieść, którą trudno porównać do innej, wcześniej przez nas czytanej. Historia najzwyczajniej w świecie atakująca swoją zajebistością. Taka opowieść należy do świata komiksowych perełek, outsiderów. Są to tytuły rodzące się z silnej pasji oraz - a może przede wszystkim? - z wewnętrznej potrzeby opowiadania o tematach, które się uwielbia. I taki jest właśnie komiks pana Daniela Warrena Johnsona. Tworzony przez artystę potrafiącego dać wyraz muzycznej obsesji 🙂 I to widać. Dosłownie z każdego kadru bije energia nie pozwalająca porzucić lektury.

"Murder Falcon" to album wypełniony po brzegi metalem. Muzyką napędzającą tytułowego bohatera do dawania potężnego łupnia potworom oraz muzyką łączą ludzi. Dzięki temu dwojakiemu spojrzeniu na metal dostajemy tak naprawdę dwie opowieści. Pierwsza z nich to komiks przygodowy, czerpiący garściami z fantasy. Druga porusza tematykę bardziej poważną, pokazuje jak niezmiernie istotne jest posiadanie - zwłaszcza w trudnych momentach życia - oparcia w bliskich a także kotwicy, która nie pozwala dawać za wygraną. Być może brzmi to trywialnie, być może naiwnie ale choć "Murder Falcon" to historia dotykająca prostych tematów to mimo wszystko arcyważnych.

Trzon fabularny opowieści został osadzony na motywach znanych, ogrywanych przez różnych twórców na różne sposoby. Okropne monstrum z innego wymiaru - koszmarny potwór żywiący się ziemskim strachem, przygnębieniem i innymi takimi 'fajnymi' uczuciami - kontra ekipa kozackich bohaterów mających wypasione moce. Nic niezwykłego, gdyby nie źródło wspomnianej energii. Źródło kryjące w muzyce. Na dobrą sprawę to z niej Daniel Warren Johnson uczynił bohatera komiksu. I podobnie jak miało to miejsce w albumie "Z całej pety" uczynił to w sposób niepozostawiający żadnych złudzeń, co do prywatnych pasji autora. Wybrzmiewających z albumu niczym czaderska solówka Jake’a.

Dobra opowieść, od początku do końca wypełniona niesamowitymi rysunkami. Można uznać, że to one nadają rytm opowieści. Kiedy trzeba pan Johnson potrafi uderzyć, kiedy trzeba umiejętnie tonuje dźwięki aby czytelnik nie dostał zapaści od szybkiego tempa akcji. Zdaje to rezultat. Nie każdego taka konwencja zauroczy - krzykliwa, chwilami niezbyt precyzyjna kreska, lekko skęcająca w stronę mangi - ale mnie osobiście historia zespołu Brooticus pochłonęła całkowicie. Jestem przekonany, że przyjdzie jeszcze dzień, w którym do niej wrócę.

Retro komiks
https://www.youtube.com/channel/UCKlWfXT2IZWj_SDoZ0Fg6KA

Czasami trafia się opowieść, którą trudno porównać do innej, wcześniej przez nas czytanej. Historia najzwyczajniej w świecie atakująca swoją zajebistością. Taka opowieść należy do świata komiksowych perełek, outsiderów. Są to tytuły rodzące się z silnej pasji oraz - a może przede wszystkim...

Rozwiń Zwiń

Czytając drugi tom "Saint-Elme" myślałem, że weirdowy nastrój osiągnął wówczas swoje maksimum ale myliłem się. Naprawdę robi się dziwnie dopiero, gdy po miasteczku zaczyna kręcić się Philippe Sangaré. Wysokiej klasy śledczy poszukujący zaginionego brata, Francka. Mówiąc najogólniej to typ detektywa mocno wyczulonego na świat, potrafiącego łączyć kropki będące dla innych niedostrzegalne. Już samym wyglądem absorbuje uwagę czytelnika na całej linii a to jak rozmawia, jak walczy i wykonuje swoją pracę intryguje jeszcze bardziej. Ten tom niemalże w całości skupia się właśnie na nim i dobrze. Philippe Sangaré to ekstremalnie wkręcająca postać.

Historia - tak jak i w poprzednich tomach - kręci wokół dwóch fabularnych stałych. Jedną z nich są interesy wpływowej rodziny Saxów, rządzącej Saint-Elme niczym prywatnym królestwem. Saxowie, jak każda rodzina zbudowana na korupcji oraz forsie pochodzącej z nielegalnych interesów, ma rzecz jasna sekrety. Tajemnice mogące zachwiać jej podstawami, mogące zburzyć imperium Saxów, które rozpadłoby się niczym domek z kart. Przeczytawszy ten tom dochodzę do wniosku, że wątek Saxów został jeszcze bardziej podkręcony. Wyraźnie widzimy, że mieszkańcy boją się tej rodziny, unikają rozmów na jej temat i odsuwają się od obcych zadających niewygodne pytania.

Druga stała towarzysząca nam od początku to dziwadztwa Saint-Elme. Plaga żab, mówiący zagadkami właściciel oberży "Spalona krowa", otumaniony narkotykami Derwisz oraz ogólny klimat miasteczka. To wszystko tworzy bardzo oszałamiający, delikatnie hipnotyzujący obraz. W trakcie lektury czytelnikowi towarzyszy uczucie nierealności przez co historia wygląda na jeszcze bardziej pokręconą i wyjątkowo nieprzewidywalną. Omawiając tom drugi kilka raz podkreślałem, jak znakomicie jest gmatwana historia. Czytelnik może bawić się w detektywa, może próbować łączyć pewne wątki ale czy ma szansę przewidzieć finał? Może znajdą się i tacy. Ja się do nich nie zaliczam, ale nie narzekam z tego powodu. Ta aura niesamowitości wypada bardzo fajnie a trudne do odgadnięcia zakończenie intryguje.

Kolorystycznie komiks jest absolutnym hitem. Psychodeliczne barwy oraz rysunki Frederika Peetersa świetnie współgrają z fabułą Serge'a Lehmana. Podkręcają jej weird. Patrząc na nie czytelnik zastanawia się jakim właściwie słowem określić ten komiks. Dalej możemy nazywać "Saint-Elme" czarnym kryminałem? A może mamy do czynienia z jakimś nowym gatunkiem opowieści? Z ostateczną oceną wstrzymam się do końca historii a Was zachęcam do zapoznania się z tym tytułem. Świetny komiks.

Retro komiks
https://www.facebook.com/retrokomikspl

Czytając drugi tom "Saint-Elme" myślałem, że weirdowy nastrój osiągnął wówczas swoje maksimum ale myliłem się. Naprawdę robi się dziwnie dopiero, gdy po miasteczku zaczyna kręcić się Philippe Sangaré. Wysokiej klasy śledczy poszukujący zaginionego brata, Francka. Mówiąc najogólniej to typ ...

Rozwiń Zwiń

Pan Ezra Claytan Daniels nie bierze jeńców. Każdy kto próbowałby iść z "Upgrade soul" na żywioł będąc przekonanym, że w swoim życiu czytelnika z niejednego pieca jadł chleb chyba z góry jest skazany na zderzenie ze ścianą. Ta z pozoru prosta historia o konfrontacji starego z nowym zaskakuje niemalże na każdym kroku. Zmusza czytelnika do ciągłego główkowania oraz zastanawiania się nad celem, który przyświecał Hankowi i Molly Nonnarom. Jakby tego było mało autor nieustannie przypomina nam, że prędzej czy później nadejdą dni zaprezentowane w niniejszym komiksie i wówczas będziemy musieli stanąć po jednej ze stron.

Ta zagmatwana oraz pełna naukowych haseł opowieść rozpoczyna się od kuszenia. Młody, obiecujący doktor Kenton Kallose snuje wizję lepszego człowieka. Istoty pozbawionej złego bagażu genetycznego, jednostki odpowiednio doskonalszej. Zaproponowany przez niego program optymalizacji komórek kusi i skłania do zastanowienia starzejących się Nonnarów chcących uczestniczyć w tak doniosłym oraz wiele obiecującym wydarzeniu. Ostatecznie eksperyment kończy się… Sukcesem? Porażką? Historia nie dostarcza prostych odpowiedzi. Czytelnik otrzymuje zbiór faktów poddanych moralnej oraz naukowej obróbce a następnie musi samodzielnie zdecydować jaki jest jego stosunek do takich genetycznych zabaw.

Pytania o zasadność takich eksperymentów nasilają się od momentu pojawienia się na scenie Manueli i Henry’ego. Zdeformowane klony to jeszcze ludzie czy obraz naukowej klęski? Czy nowi Nonnarowie mają prawo do wspomnień swoich protoplastów? Czy ich tożsamość - ich zbiór zachowań oraz działań przez nich podejmowanych - została narzucona przez doświadczenia Hanka i Molly? W końcu: jak daleko można się posunąć w procesie udoskonalania człowieka? Gdzie przebiega granica? I ponownie: nie doszukamy się historii jasnych odpowiedzi. Ezra Claytan Daniels prowadzi nas, wskazuje pewne tropy, zarzuca pokręconymi teoriami niczym Philip Dick w swoich tekstach a potem wymaga.

Uważnej lektury, dokładnego śledzenia reakcji zachodzących na linii stare-nowe a następnie wydania wyroku. Z tym ostatnim miałem największy problem i prawdę mówiąc nie wiem czy trafnie oceniłem całą sytuację. Nie spodziewałem się tak absorbującej, tak wymagającej i zmuszającej do zastanowienia lektury. Ostatecznie udało się nie zatracić w przemyśleniach pana Danielsa i w miarę skutecznie śledzić fabułę ale czuję, że coś mi umknęło. Wydaje mi się, że szczególnie w końcówce - prawdziwie emocjonalnym thrillerze - pogubiłem się i za bardzo skoncentrowałem na fabule a za mało na próbie powiązania ze sobą wcześniejszych zdarzeń, które ostatecznie doprowadziły do takiego a nie innego końca.

Jest bardziej niż prawdopodobne, że wrócę do tego tytułu. Lubię dobre science fiction w komiksie, lubię gdy autor stawia pytania i wciąga czytelnika w dyskusję. Jedyne czego mi zabrakło w tej opowieści to trudniejszych do rozpracowania bohaterów. Przyglądając się podejmowanych przez nich decyzjom odnosiłem wrażenie, że kieruje nimi nic innego jak czysty egoizm. I mówiąc to mam na myśli nie tylko Nonnarów, ale dosłownie każdego aktora tego dramatu. Być może to mylne wrażenie i po kolejnej lekturze będę musiał odszczekać powyższe stwierdzenia; nie wykluczam i takiego obrotu spraw.

Retro komiks
https://www.facebook.com/retrokomikspl

Pan Ezra Claytan Daniels nie bierze jeńców. Każdy kto próbowałby iść z "Upgrade soul" na żywioł będąc przekonanym, że w swoim życiu czytelnika z niejednego pieca jadł chleb chyba z góry jest skazany na zderzenie ze ścianą. Ta z pozoru prosta historia o konfrontacji starego z nowym zaskakuj...

Rozwiń Zwiń