Do Kraszewskiego mam sentyment. Tego autora czytał i czytał mój dziadek. Zamykając na zawsze jego konto w bibliotece oddawałam obok książki z mottem "I nie będzie już więcej tego pana, który zwykł o sobie mówić ja", także powieść Kraszewskiego.
Na mnie, jeszcze dziewczynce, wrażenie zrobiła znaleziona w rodzinnej bibliotece "Chata za wsią". Do dziś pamiętam motyw Cyganki i odtrącenia przez społeczność wsi.
Kraszewski urodził się w Warszawie, do której jego rodzina uciekła z majątku w 1812 roku w obawie przed marszem Napoleona na Rosję. Ważne miejsca w jego życiu to Podlasie, Wołyń, Warszawa, Wilno, Berlin, Genewa. Na jego życie wywarły wpływ powstania listopadowe i styczniowe. Dwie ważne decyzje (dotyczace studiów i małżeństwa) podjął wbrew woli rodzica. Więziony zarówno przez Rosjan, jak i przez Niemców.
"Serca i ręki" nie przeczytałam do końca. Raczej podziobalam ją to tu, to tam.
Historia prób doprowadzenia do małżeństwa 29-letniej panny Olimpii niezbyt mnie obchodziła.
- niepokój o córkę, że zostanie starą panną
- materialistyczne podejście do małżeństwa kreującego się na kogoś, kim nie jest, potencjalnego narzeczonego
- opór panny zależnej od rodziców, a jednocześnie wiernej w sercu swojej pierwszej miłości do nauczyciela muzyki, dla którego zaryzykowała skandal związany z udaremnioną ucieczką

Wszystko to nie ciekawiło mnie aż tak,
by chcieć śledzić wątek strona za stroną. Niemniej w stylu pisania Kraszewskiego, w plastyczności opisów postaci było coś, co mnie pociągało. Kiedyś bardzo, dziś tylko troszeczkę.

CYTATY:
- o rodzicach panny Olimpii "Zrazu jeszcze było jako tako, ale gdy jejmość zaczęła więdnac, szło coraz gorzej. ...On osobno poszedł, ona swoim dworem"
- o kandydacie na męża "Instynktowna znajomość ludzi i zręczność wielka dawały mu przewagę i dozwalały wywierać wpływ i korzystać z niego. Egoizm ogładzony, obrachowany, mający pozory wielkiej szlachetności, kierował nim ciągle. Namietnym był, ale namiętność nigdy go dalej nie zaprowadziła, niż chciał być popchnietym. Razem z tym doskonale grał człowieka wielkich sentymentów".

Do Kraszewskiego mam sentyment. Tego autora czytał i czytał mój dziadek. Zamykając na zawsze jego konto w bibliotece oddawałam obok książki z mottem "I nie będzie już więcej tego pana, który zwykł o sobie mówić ja", także powieść Kraszewskiego.
Na mnie, jeszcze dziewczynce, wrażenie zrobiła znaleziona w rodzinnej bibliotece "Chata za wsią". Do dziś pamiętam motyw Cyganki i...

"Życie ma wiele stron smutnych, sztuka ma zagadek bez końca! Przestrach nieraz ogarnia, gdy się w głąb fenomenów powszednich myśl zapuści". Ten cytat z tejże książki prawdziwy jest wielce. Układa się różnie w życiu i bywają całe jego rozdziały nieszczęśliwe oraz smutne. Ale (jak śpiewał Krzysztof Cugowski) "po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój" i wszystko może się w końcu szczęśliwie ułożyć. Tak ułożyło się właśnie w niniejszej opowieści książkowej.
Miłość i pieniądze. Oba czynniki mają przemożny, główny wpływ na większość bohaterów książkowych. Wiara w prawdziwą miłość i dążenie do bogactwa może człowiekowi dać siły niezwykłe. Duże pieniądze oraz wielka miłość w powieści tej rozdają karty i kierują osobami, które tu grają pierwsze skrzypce. Doprowadzi to do wielu kłopotów, przykrości, skandali. Bohaterowie będą się starać ułożyć sobie życie i w końcu większości się to uda. Ostatnie zdanie powieści świetnie tę historię kończy: "Wszyscy więc prawie wyszli w końcu szczęśliwi, daleko lepiej, niż się zwykle w życiu trafia, bo tu nikt nigdy nie kończy ani jak by pragnął, ani jak by powinien." To interesujące słodko-gorzkie zakończenie nich będzie zachętą do lektury całego ciekawego dzieła.
Mistrz Kraszewski w rewelacyjnej tym razem odsłonie. Świetna książka, która pochłonie niejednego czytelnika od pierwszej strony. U mnie tak było. Napisana w roku 1874 powieść obyczajowa ujęła mnie bardzo i mogę ją z czystym sumieniem polecić.

"Życie ma wiele stron smutnych, sztuka ma zagadek bez końca! Przestrach nieraz ogarnia, gdy się w głąb fenomenów powszednich myśl zapuści". Ten cytat z tejże książki prawdziwy jest wielce. Układa się różnie w życiu i bywają całe jego rozdziały nieszczęśliwe oraz smutne. Ale (jak śpiewał Krzysztof Cugowski) "po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój" i wszystko może...

Typowy kostiumowy romans...

Typowy kostiumowy romans...

Temat błachy i nudny, styl opisania klasyczny, ale efekt końcowy czyli forma do czytania bezkonkurencyjna jak dla mnie. Jak zwykle jeżeli sprawa dotyczy twórczości Kraszewskiego jestem stronnicza 😇

Temat błachy i nudny, styl opisania klasyczny, ale efekt końcowy czyli forma do czytania bezkonkurencyjna jak dla mnie. Jak zwykle jeżeli sprawa dotyczy twórczości Kraszewskiego jestem stronnicza 😇

Przeczytałam...i gdyby nie to, że miałam ją pod ręką (nagroda mojej mamy ze szkoły) i w życiu nie zwróciłabym na nią uwagi. Język świetny, bo XIX-wieczny, fabuła - moim zdaniem za bardzo bez pomysłu. Nie polecam.

Przeczytałam...i gdyby nie to, że miałam ją pod ręką (nagroda mojej mamy ze szkoły) i w życiu nie zwróciłabym na nią uwagi. Język świetny, bo XIX-wieczny, fabuła - moim zdaniem za bardzo bez pomysłu. Nie polecam.

Jak zwykle ten sam schemat, ale jaki język. Poza tym doskonałe studium zwyczajów i przesądów w różnych grupach społecznych w tamtych czasach.

Jak zwykle ten sam schemat, ale jaki język. Poza tym doskonałe studium zwyczajów i przesądów w różnych grupach społecznych w tamtych czasach.

Dzięki tej książce polubiłam Kraszewskiego. Czyta się doskonale. Historia wartka i ciekawa.

Dzięki tej książce polubiłam Kraszewskiego. Czyta się doskonale. Historia wartka i ciekawa.

Na początki irytowała mnie postać Olimpii - jakby żyła tylko przeszłością dawnego uczucia, zapominając o wszystkim, co ją otaczało. Potem jednak zaczęłam rozumieć jej zachowanie.
Książka jest jakby taką powieścią stylizowaną na baśń - stara miłość nigdy nie rdzewieje, nie należy siłą zmuszać do czegoś i egoista zawsze zrozumie swój błąd.
To moje pierwsze spotkanie z prozą Kraszewskiego i myślę, że jednak autor napisał o wiele lepsze powieści (w końcu wydał ich ponad 200!). 'Serce i ręka' to taka lekka powieść, ale mnie nie zachwyciła aż tak bardzo.

Na początki irytowała mnie postać Olimpii - jakby żyła tylko przeszłością dawnego uczucia, zapominając o wszystkim, co ją otaczało. Potem jednak zaczęłam rozumieć jej zachowanie.
Książka jest jakby taką powieścią stylizowaną na baśń - stara miłość nigdy nie rdzewieje, nie należy siłą zmuszać do czegoś i egoista zawsze zrozumie swój błąd.
To moje pierwsze spotkanie z...