Przeczytałam skuszona informacją, że protagonista jest emoboyem, a to jednak mój ulubiony typ bohatera męskiego. Gluttony jest może i emo, ale jednak ryczy również jak te wszystkie niewydarzone samce alfa.
Znów sentymentalizm i słodycz mnie tu pogrzebały, a i klimaks trochę był dla mnie antyklimaktyczny, stwierdzam więc, że nie była to lektura dla mnie, choć na pewno może się podobać.
Poza tym przez całą ekspozycję i dalej miałam w głowie parafrazę okrzyku Jeffa z "Community" i sama wołałam do Kindla: "Picture him as Paul Giamatti". Umówmy się, gdyby bohater nie był taki piękny, to byłby to krep i zbol pierwszej wody, ale może znowu się bawię w logic police.
Zachęcam gorąco do podjęcia drinking game i strzelania szota/łyka herbaty/kompociku, ilekroć pada:
1) "Oh"! (Nie musi być nawet w dialogach, wystarczy w narracji);
2) Coś było takie, że aż bolało (np. "He wanted her so badly it hurt"; "[...] he was perfection personified and it hurt even to look at him" etc.);
3) Bohaterowie pragną czegoś (głównie siebie) bardziej niż czegokolwiek (na świecie).
Czasem smakowicie w obrębie jednej stroniczki można trzasnąć od razu potrójnego szota.

Przeczytałam skuszona informacją, że protagonista jest emoboyem, a to jednak mój ulubiony typ bohatera męskiego. Gluttony jest może i emo, ale jednak ryczy również jak te wszystkie niewydarzone samce alfa.
Znów sentymentalizm i słodycz mnie tu pogrzebały, a i klimaks trochę był dla mnie antyklimaktyczny, stwierdzam więc, że nie była to lektura dla mnie, choć na pewno może...