Książka ma dwie zalety: okładkę oraz samego Talemira (całkiem interesująca postać, całkiem nawet fajnie udało się wykreować jego konflikty, nienawiść do samego siebie, wstyd, powolne zdawanie sobie sprawy z własnej mocy i siły, uczucie do Drue, strach przed odrzuceniem przed Drue itd.). Tak więc to było całkiem przyzwoite.
Ale cała reszta? Drue jest sztampową bohaterką tego rodzaju romantasy, której "silna osobowość" przejawia się zdolnością do bitki i gówniarskim pyskowaniem na każdy temat. NIE! Już dosyć tego rodzaju bohaterek, tępych i irytujących.
Cała fabuła była dobra jedynie w tych miejscach, gdy faktycznie coś się działo, ale między wydarzeniami pchającymi fabułę do przodu, książka składa się z przydługawych zapychaczy (najpier opis polowania na zające, potem opis skórowania zająca, potem opis pieczenia zająca; opisy ćwiczeń wojowników, rozkładanie namiotu - i tak ad naueseam).
Ale podstawowym minusem tej książki było to, że była grubymi nićmi szyta, opowieść nie toczyła się płynnie i sprawnie, w efekcie nudna jak flaki z olejem.

Książka ma dwie zalety: okładkę oraz samego Talemira (całkiem interesująca postać, całkiem nawet fajnie udało się wykreować jego konflikty, nienawiść do samego siebie, wstyd, powolne zdawanie sobie sprawy z własnej mocy i siły, uczucie do Drue, strach przed odrzuceniem przed Drue itd.). Tak więc to było całkiem przyzwoite.
Ale cała reszta? Drue jest sztampową bohaterką tego...