Piotr Sadowski Oficer Wojska Polskiego.
Paulina Litwiak córka generała...świeżo po stracie matki i młodszego brata.
On, jakiś trylion razy od niej mądrzejszy, bardziej zaradny, sensowniej myślący.
I to nie dlatego, że taki z niego chodzący ideał.
Tak wypada na jej tle.
Ona uzdolniona 18latka. Po tragicznych przeżyciach spodziewałabym się po niej ociupinki dojrzałości, okruszynki rozwagi i choćby szczypty sensu w zachowaniu, podjętych decyzjach, tyci-tyci zdrowego rozsądku.
Moja początkowa do niej sympatia i zrozumienie szybko zamieniła się w trening silnej woli. Musiałam się bardzo zawziąć i jak mantrę powtarzać:"Marzena dasz radę, przebrnij, a może dalej już nie będzie tak topornie głupia?" I faktycznie, gdzieś w okolicach 387 strony, nasza bohaterka doznaje czegoś, jakby przebłysków myślenia...
Powieść nie powaliła mnie tak jak "Skazani na ból", myślę,że głównie dzięki pierwszoplanowej bohaterce. Uderzyła mnie również narracja, miejscami odnosiłam wrażenie, jakbym czytała zapiski nastolatki, której podekscytowanie ograniczyło w jakiś dziwny sposób zasób słów.
Ale to wszystko nie znaczy, że było tragicznie, było...dobrze. Historia Pauliny i Piotra pokręcona, z wieloma zawirowaniami czasem potrafi nawet wzruszyć.

Piotr Sadowski Oficer Wojska Polskiego.
Paulina Litwiak córka generała...świeżo po stracie matki i młodszego brata.
On, jakiś trylion razy od niej mądrzejszy, bardziej zaradny, sensowniej myślący.
I to nie dlatego, że taki z niego chodzący ideał.
Tak wypada na jej tle.
Ona uzdolniona 18latka. Po tragicznych przeżyciach spodziewałabym się po niej ociupinki dojrzałości,...