Ocena dla całej serii. Bardzo udane połączenie "Władcy much" i "30 dni nocy". Największym plusem są na pewno nieźle wykreowani, nieoczywiści moralnie bohaterowie, o których troszczymy się bez względu na to, po której stronie barykady się znaleźli. Dodajmy do tego wprawną narrację, wzorowe budowanie napięcia, intrygującą Wielką Tajemnicę, ciągłe zwroty akcji - i w rezultacie dostajemy szybką, spójną, zaskakująco intensywną lekturę, od której nie sposób się oderwać. Bardzo polecam i z niecierpliwością czekam na polskie wydanie!

https://www.instagram.com/polishpopkulture/

Ocena dla całej serii. Bardzo udane połączenie "Władcy much" i "30 dni nocy". Największym plusem są na pewno nieźle wykreowani, nieoczywiści moralnie bohaterowie, o których troszczymy się bez względu na to, po której stronie barykady się znaleźli. Dodajmy do tego wprawną narrację, wzorowe budowanie napięcia, intrygującą Wielką Tajemnicę, ciągłe zwroty akcji - i w rezultacie...

Klasyczny Lemire, który nie potrafi pisać w inny sposób, jak o utracie oraz familijnych koneksjach. Apokaliptyczna wizja dzieci, co straciły rodziców - krzątają się nocą w poszukiwaniu jedzenia czy dóbr konsumpcyjnych. Szybko okazuje się, że maluchy są wampirami, dlatego nie wałęsają się za dnia, bo promienie słoneczne krzywdzą ich wrażliwe ciała. Mamy tu grupkę ,,osieroconych'' dzieciaków, którzy mają własne rytuały i sposoby na zabicie czasu, jak skakanie z wysokich górek, zabawa w chowanego czy malowanie na podrapanych ścianach. Typowo dziecięce zachowania w szatach z horroru. Dorośli są ofiarami, a wampiryzm odzywa się w młodocianych obibokach. Nic szczególnie oryginalnego - kolejny przykład, jak masowa kultura próbuje pokazać krwiopijców jako istoty skazane na cierpienie, monotonię czy zagładę.

Nie wiem, czy ta historia zasługuje na obszerny komentarz, gdyż nie przedstawia niczego nowego w odświeżonym set-upie. Prędzej czy później ukaże się na polskim rynku, ponieważ Lemire stał się u nas głośnym nazwiskiem, co dobrze się sprzedaje. To taki zjadliwy mainstream, którego nikogo nie obraża, jest bezpieczny oraz mało drażliwy - nie porusza trudnych tematów. Na plus monochromatyczna stylistyka - czerń i biel świetnie kontrastuje z kolorowymi malunkami wyrzeźbionymi na murach, kiedy krew rozcieńcza jednobarwny świat. Powiem bez ogródek - Lemire, odkąd znam go w branży komisowej - nie idzie o krok naprzód. Wciąż powtarza swoje charakterystyczne problemy, jak zaraza, bawi się popularnymi motywami w kulturze, czyli wampiryzm, lubi roztrząsać małe problemy upodabniając strukturę do ekranowego serialu. Ani nie grzeje, ani nie ziębi. Niczym nie wyróżniający się Lemire, który jest wierny swojej wizji.

Klasyczny Lemire, który nie potrafi pisać w inny sposób, jak o utracie oraz familijnych koneksjach. Apokaliptyczna wizja dzieci, co straciły rodziców - krzątają się nocą w poszukiwaniu jedzenia czy dóbr konsumpcyjnych. Szybko okazuje się, że maluchy są wampirami, dlatego nie wałęsają się za dnia, bo promienie słoneczne krzywdzą ich wrażliwe ciała. Mamy tu grupkę...