Chociaż Mickiewicza szczerze nie lubię odkąd zapoznałam się głęboko z jego bujną biografią i podejściem, iście romantycznym, do życia, o tyle słowa nie dam powiedzieć na twórczość. Choć zawsze sercem wspierałam Julka, to trzeba cesarzowi oddać co cesarskie i przyznać, że Mickiewicz w "Dziadach" zbudował atmosferę, której mogli by pozazdrościć Christie i King razem wzięci. II i IV część to porywająca historia opisana językiem, dzięki któremu każde słowo smakuje inaczej. No i rymy! Ich moc można poczuć dopiero przy czytaniu na głos czy w teatrze. Jedyna smutna zagwozdka to słowa Twaina : "Klasyka, to to, co wszyscy chcieliby przeczytać i czego nikt nie czyta." Ale także dla mnie czymś innym było czytanie części IV i żywe emocje, które nie pozwalały odłożyć książki, a czym innym skrzętne notowanie przy obowiązkowej części III i zastanawianie się czy warto wkuć ten cytat. Czasem wydaje mi się, że edukacja zamiast nas rozwijać, to jakikolwiek rozwój zabija już w zarodku.

Chociaż Mickiewicza szczerze nie lubię odkąd zapoznałam się głęboko z jego bujną biografią i podejściem, iście romantycznym, do życia, o tyle słowa nie dam powiedzieć na twórczość. Choć zawsze sercem wspierałam Julka, to trzeba cesarzowi oddać co cesarskie i przyznać, że Mickiewicz w "Dziadach" zbudował atmosferę, której mogli by pozazdrościć Christie i King razem wzięci....