Szczerze, z opisu spodziewałam się kompletnie czego innego, a dostałam jeszcze coś innego. Może gdybym była starsza albo gdybym wychowywała się w otoczeniu/klimacie przedstawionym w komiksie lub podobnym do niego to byłabym w stanie lepiej lub jakkolwiek utożsamić się z bohaterami czy atmosferą, ale jednak... niestety. Starałam się zrozumieć dlaczego poszczególne rzeczy się działy, jak chronologicznie to szło do przodu, nawet przekonać do humoru, ale... bezskutecznie. Nie kupiło mnie to. Jedyne co to kreska ciekawa i nietypowe przedstawienie dialogów, ale poza tym niestety nie moja bajka.

Szczerze, z opisu spodziewałam się kompletnie czego innego, a dostałam jeszcze coś innego. Może gdybym była starsza albo gdybym wychowywała się w otoczeniu/klimacie przedstawionym w komiksie lub podobnym do niego to byłabym w stanie lepiej lub jakkolwiek utożsamić się z bohaterami czy atmosferą, ale jednak... niestety. Starałam się zrozumieć dlaczego poszczególne rzeczy się...

Lektura na 20 minut - przeczytana podczas wizyty w bibliotece. Opowieść o panach, którzy nie dali rady podążać za transformacją gospodarczą i którzy nawet nie mają na to ochoty. Na każdej stronie są przekleństwa, no może na prawie każdej
Nie rozumiem po co to? Do kogo jest kierowane - raczej panowie którzy mogliby się utożsamić z bohaterami w przeważającej części nie czytają i nie sięgną nawet po tak prosty tekst
A poziom tekstu i rysunków jest jak dla 6 latka choć temat i język (wulgaryzmy) oczywiście nie

Lektura na 20 minut - przeczytana podczas wizyty w bibliotece. Opowieść o panach, którzy nie dali rady podążać za transformacją gospodarczą i którzy nawet nie mają na to ochoty. Na każdej stronie są przekleństwa, no może na prawie każdej
Nie rozumiem po co to? Do kogo jest kierowane - raczej panowie którzy mogliby się utożsamić z bohaterami w przeważającej części nie...

Komiks zakupiłem na tegorocznym Międzynarodowym Festiwalu Komiksu i Gier w Łodzi, podchodząc do niego dość luzacko. Pomyślałem bowiem, że będzie to coś na kształt satyry jaką spotkałem w "Osiedlu Swoboda". Nigdy wcześniej nie miałem styczności z pracami Jana Mazura, zatem kompletnie nie wiedziałem czego się spodziewać, choć styl komiksu przykuł moją uwagę. Wychowałem się bowiem na takim blokowisku w Gdyni, które w latach 90-tych zeszłego stulecia nie cieszyło się dobrą reputacją. Gdy byłem już dorosły wraz z ekipą chadzałem na ławeczkę lub pod nasze drzewo na skraju osiedla i potrafiliśmy prowadzić tam długie rozmowy na wszelkie tematy. To co jednak otrzymałem w "Tam, gdzie rosły mirabelki" mocno mną wstrząsnęło. Początek zapowiadał się jak stereotypowa historia o blokersach, jednak szybko komiks przerodził się w poważną historię. Historię ludzi, których społeczeństwo już dawno spisało na straty.

Jan Mazur podszedł do swej pracy bardzo minimalistycznie, dając prosty rysunek i zwięzłe dialogi, co przełożyło się na ogromną zawartość emocjonalną oraz treści fabularnej. Z początku komiks opowiada o codziennym życiu paczki przyjaciół, która od lat spotyka się na wzgórzu pod drzewem na którym rosną mirabelki. Przeklinają, piją na potęgę, szlajają się nocami po szemranych ulicach i ćpają. Nic w tym zadziwiającego czy odkrywczego. Przecież każdy porządny Polak wie jak zdegenerowane jest środowisko takich ludzi. Sama patologia, niepracująca hołota, żerująca na społeczeństwie dzięki rencie na marskość wątroby. Czyż tak nie myśli ogromna część z nas?

Jest w tym sporo prawdy, ale to o wiele bardziej złożony temat niż głoszą media i stereotypy. Widać to na przykładzie czwórki głównych bohaterów. Siwy to kawał byka, szybko traci nad sobą panowanie, bluzga i chleje, marudząc, że matka truje mu tyłek aby znalazł w końcu pracę. Jednak to też oddany przyjaciel, wierny swej ekipie i dbający o przyjaciół nawet gdy dotknie któregoś z nich kalectwo. Bigos to natomiast typowy przedstawiciel blokersa-robola. Ma pracę, niezbyt ambitną ale ma, za kołnierz nie wylewa, lubi odlecieć na prochach, ale kontroluje się i nie robi burd. Do tego interesuje się florystyką. Maciek natomiast, jedyny nie wygolony na łyso z ekipy, studiuje marząc o lepszej przyszłości, zaś ostatni ciągle truje o polityce i wszędzie widzi wrogów.

Tak wygląda typowa grupa pijąca na ławce czy pod drzewkiem. Mają swoje ideały, często bardzo skrajne, nieraz interesują się czymś więcej niż tylko piłką nożną i choć klną ponad miarę, a piją jeszcze więcej, to prędzej zatłuką gołymi pięściami podejrzanego typa, niż pozwolą aby ten zrobił krzywdę kobiecie albo osobie słabszej. Nie mówię, że tak wygląda cała społeczność blokersów, ale nie oszukujmy się - lwia ich część. Sam w takiej się wychowałem, nieraz zanosząc do mieszkania zalanego do nieprzytomności sąsiada, którego córka utrzymywała pracując na ulicy. Tak, to jest patologia, ale jednocześnie ci sami ludzie potrafili, jeśli się chcieli lub coś w nich trzasnęło, wydostać się z tego marazmu i pomagać innym. Podobnie jest tutaj.

Komiks pokazuje metamorfozę paczki głównych bohaterów oraz prawdziwą przyjaźń potrafiącą zdziałać cuda. Nie oznacza to, że porzucą swoje przywary i przestaną pić oraz wzbogacą nie wiadomo jak słownictwo, choć nawet na tym polu z czasem zobaczymy progres. Nieznaczny, ale jednak. "Tam, gdzie rosły mirabelki" było dla mnie bardzo ważną lekturą, nie tylko ze względu na wspomnienia z dzieciństwa, ale z powodu pokazania prawdy o takich ludziach. Bez żadnej satyry, ubarwień czy przekłamań. Prosta kreska, prosta prawda o prostych ludziach, którzy nie byli i nigdy nie będą aniołami. Przynajmniej nie w takiej formie jak chcą to widzieć media lub społeczeństwo. Tylko czy taka, wyidealizowana wizja "bycia dobrym" jest faktycznie słuszna? Na to pytanie niech każdy odpowie sobie sam.

Komiks zakupiłem na tegorocznym Międzynarodowym Festiwalu Komiksu i Gier w Łodzi, podchodząc do niego dość luzacko. Pomyślałem bowiem, że będzie to coś na kształt satyry jaką spotkałem w "Osiedlu Swoboda". Nigdy wcześniej nie miałem styczności z pracami Jana Mazura, zatem kompletnie nie wiedziałem czego się spodziewać, choć styl komiksu przykuł moją uwagę. Wychowałem się...

Coś jakby polskie Trainspotting. Choć lżejsze, bo psychologicznie raczej jednowymiarowe. Duża część dialogów napisana z użyciem przerywnika "kurwa", co oczywiście większość z nas zna ze słyszenia, bo ten styl rozmowy spotyka się często w naszym kraju. Ale w zbyt dużym stężeniu robi się to jałowe i przewidywalne. Szczególnie, jeśli czytało się Masłowską, bo ona potrafi takie debilne dialogi pisać na znacznie wyższym poziomie.

Do rysunków nie mam większych zastrzeżeń, minimalizm mi nie przeszkadza, choć nawet minimalna kreska może być bardziej wyrafinowana niż tutaj.

Końcówka ciekawa, ale całość nie robi jednak większego wrażenia i naprawdę nie wiem, jakim cudem ten komiks ma tak wysokie noty. Patrząc na ilość treści – to jest króciutka nowelka, na jakieś 20 minut czytania. Nie ma tu nic, czego byśmy już nie znali. Solidne "pięć na dziesięć" to naprawdę dobra ocena. Akurat tego samego dnia czytałem "Niebieskie pigułki" i dla mnie te komiksy grają w zupełnie innych ligach.

Coś jakby polskie Trainspotting. Choć lżejsze, bo psychologicznie raczej jednowymiarowe. Duża część dialogów napisana z użyciem przerywnika "kurwa", co oczywiście większość z nas zna ze słyszenia, bo ten styl rozmowy spotyka się często w naszym kraju. Ale w zbyt dużym stężeniu robi się to jałowe i przewidywalne. Szczególnie, jeśli czytało się Masłowską, bo ona potrafi takie...

Dosadna w przekazie - minimalistyczna w estetyce. Choć postaci składają się z dosłownie paru kształtów, to bezbłędnie pokazują emocje.
Historia o niemożności wyrwania się z utartych schematów.

Dosadna w przekazie - minimalistyczna w estetyce. Choć postaci składają się z dosłownie paru kształtów, to bezbłędnie pokazują emocje.
Historia o niemożności wyrwania się z utartych schematów.

Nie dajcie się zwieść patyczakom, naprawdę nie widziałem książki czy innego tworu kultury, który celniej oddawałby mentalność chłopaków z puszką piwa, wysiadujących na ławce pod blokiem. Jakaś część mnie z przeszłości się z tym utożsamia, więc wydaje mi się, że jestem w ocenie dosyć wiarygodny.

Nie dajcie się zwieść patyczakom, naprawdę nie widziałem książki czy innego tworu kultury, który celniej oddawałby mentalność chłopaków z puszką piwa, wysiadujących na ławce pod blokiem. Jakaś część mnie z przeszłości się z tym utożsamia, więc wydaje mi się, że jestem w ocenie dosyć wiarygodny.

Huh.... Dobre to! I co z tego, że głowonogi. :) Przeczytałem z zapartym tchem i poszedłem kupic 2 kolejne pozycje tego autora. Polecam!

Huh.... Dobre to! I co z tego, że głowonogi. :) Przeczytałem z zapartym tchem i poszedłem kupic 2 kolejne pozycje tego autora. Polecam!

Maksymalnie uproszczona forma nie zrobiła niestety miejsca na jakieś skomplikowane rozwiązania fabularne. I w sumie nie są one potrzebne, ponieważ pierwsze skrzypce grają tutaj emocje. Po lekturze było mi nieprzyjemnie co jest wystarczającą rekomendacją.

Maksymalnie uproszczona forma nie zrobiła niestety miejsca na jakieś skomplikowane rozwiązania fabularne. I w sumie nie są one potrzebne, ponieważ pierwsze skrzypce grają tutaj emocje. Po lekturze było mi nieprzyjemnie co jest wystarczającą rekomendacją.

Mazur udowadnia, że – jak to często bywa – w prostocie siła. Snuta przez niego opowieść ma wydźwięk bardzo uniwersalny, bohaterowie zaś wymykają się stereotypowi „blokersa” – dzięki obserwacyjnemu talentowi autora są o wiele bardziej złożeni i ludzcy, a wkładane im w usta „uliczne” odzywki ani przez chwilę nie brzmią sztucznie czy wymuszenie. Silnie wybrzmiewa sugerowana już przez tytuł kwestia przemijania: nieuniknionego końca pewnych etapów życia, którym stawić czoła musi protagonista, wyłaniający się dopiero z czasem spośród członków paczki. Twórca stawia również zawsze aktualne pytanie o zdolność do empatii. Czy stać na nią ludzi ogólnie postrzeganych jako osobnicy ze społecznego marginesu? Czy zasługują na pogardliwe prychnięcia przechodniów? Odpowiedź wcale nie jest oczywista.
Więcej: http://zcyklu.pl/na-czasie/624/Prosta-historia-o-blokowisku

Mazur udowadnia, że – jak to często bywa – w prostocie siła. Snuta przez niego opowieść ma wydźwięk bardzo uniwersalny, bohaterowie zaś wymykają się stereotypowi „blokersa” – dzięki obserwacyjnemu talentowi autora są o wiele bardziej złożeni i ludzcy, a wkładane im w usta „uliczne” odzywki ani przez chwilę nie brzmią sztucznie czy wymuszenie. Silnie wybrzmiewa sugerowana...

Komiks pomimo prostej formy, w jakiej został narysowany, posiada zaskakującą głębię i dotyka spraw bliskich dla wielu z nas.

Z pewnym niedosytem przyjęłam zakończenie historii, które mogłoby być jeszcze bardziej rozwinięte i dopowiedziane. Całość można przeczytać w niecałą godzinę, co polecam jako przerywnik między kolejnymi lekturami pisanymi prozą.

Komiks pomimo prostej formy, w jakiej został narysowany, posiada zaskakującą głębię i dotyka spraw bliskich dla wielu z nas.

Z pewnym niedosytem przyjęłam zakończenie historii, które mogłoby być jeszcze bardziej rozwinięte i dopowiedziane. Całość można przeczytać w niecałą godzinę, co polecam jako przerywnik między kolejnymi lekturami pisanymi prozą.