Słowo „incel” pochodzi od angielskiego sformułowania „involuntary celibate”. Oznacza ono osoby niezdolne do znalezienia partnera seksualnego pomimo chęci. Często takie osoby mają cechować się mizoginią. O przedstawicielu tej grupy opowiada komiks Jana Mazura.

Głównym bohaterem jest Bartek pracujący na co dzień w „Żabce”. Niema przyjaciół, a dnie spędza na pisaniu na internetowych forach i oglądaniu pornografii. Pewnego dnia jednak pojawia się nadzieja na zmianę, kiedy nawiązuję kontakt z grupą mężczyzna w lesie, a w Internecie zaczyna korespondować z pewną kobietą.

Zajmowanie się przedstawicielem tak specyficznej grupy jak „incele” wiąże się z ryzykiem wyśmiania kogoś takiego. Tutaj jednak jest bardzo dużo empatii. Bohater chce wyjść ze swojej obecnej sytuacji społecznej, ale nie może sobie poradzić z własnymi słabościami. Kontakty z innymi ludźmi są dla niego stresujące, a pornografia staje się uzależnieniem.

Jest to też opowieść o tym jak łatwo można zmanipulować samotną osobą. Nowi koledzy Bartka szybko okazują się niebezpieczni, ale i tak bohater przy nich zostaje, bo nie ma specjalnej alternatywy.

Rysunki są bardzo proste – nie ma tu żadnych szczegółów i są to tak tzw. „patyczaki” znane chociażby z twórczości Jakub Dębskiego. Tutaj jednak udaje się oddać zaskakująco dużo emocji w gestach poszczególnych bohaterów. Przez większość komiksu można też z łatwością rozróżnić każdą z postaci, chociaż pod koniec pojawia się motywy przebieranek przez co trochę bohaterowie zaczęli mi się zlewać.

Spotkałem się z opiniami, że jest to komiks humorystyczny. Nie zgodzę się z tym – są tutaj sceny lekko komediowe, ale jest to bardzo gorzki humor. Dla mnie jest to dramat osoby, która nie potrafi zmienić status quo pomimo najszczerszych chęci.

Słowo „incel” pochodzi od angielskiego sformułowania „involuntary celibate”. Oznacza ono osoby niezdolne do znalezienia partnera seksualnego pomimo chęci. Często takie osoby mają cechować się mizoginią. O przedstawicielu tej grupy opowiada komiks Jana Mazura.

Głównym bohaterem jest Bartek pracujący na co dzień w „Żabce”. Niema przyjaciół, a dnie spędza na pisaniu na...

Mam wrażenie, że tę historię można rozrysować w kilkunastu paskach. Nie ma tu żadnej głębi, chociaż z płaskimi rysunkami trudno to osiągnąć ;)

Mam wrażenie, że tę historię można rozrysować w kilkunastu paskach. Nie ma tu żadnej głębi, chociaż z płaskimi rysunkami trudno to osiągnąć ;)

Podczas lektury miałem wrażenie powtórki z rozrywki. Wydawało mi się, że autor wybrał elementy i motywy z innych swoich komiksów i wypełnił nimi fabułę incela.

Podczas lektury miałem wrażenie powtórki z rozrywki. Wydawało mi się, że autor wybrał elementy i motywy z innych swoich komiksów i wypełnił nimi fabułę incela.

Scenariusz świetny, ale jednak mega prosta kreska trochę zniechęca. Może jednak warto byłoby nawiązać współpracę z jakimś rysownikiem?

Scenariusz świetny, ale jednak mega prosta kreska trochę zniechęca. Może jednak warto byłoby nawiązać współpracę z jakimś rysownikiem?

W porządku, ale nie wnosi niczego nowego do tematu, ani nie przedstawia go w oryginalny sposób - chyba, że liczymy komiks o "przegrywie" jak coś nowego. W najlepszym wypadku "Incel" to opowieść, która odlicza wszystkie cechy konieczne historii o, właśnie, incelu. Plus za osadzenie jej w Polsce.

W porządku, ale nie wnosi niczego nowego do tematu, ani nie przedstawia go w oryginalny sposób - chyba, że liczymy komiks o "przegrywie" jak coś nowego. W najlepszym wypadku "Incel" to opowieść, która odlicza wszystkie cechy konieczne historii o, właśnie, incelu. Plus za osadzenie jej w Polsce.

Incel Jana Mazura był nominowany w tym roku do Nagrody Literackiej Miasta Stołecznego Warszawy, w kategorii “Komiks i powieść graficzna”. Intrygowała mnie nie tylko ascetyczna kreska, ale przede wszystkim próba opowiedzenia o współczesnych, wykluczonych (lub wykluczających się samemu) Inceli – samotników, przegrywów, jak sugeruje pochodzenie słowa, żyjących w mimowolnym celibacie, co ma być podyktowane ich przekonaniem o własnej nieatrakcyjności w obliczu zbyt wysokich wymagań stawianych przez współczesne kobiety.
[...]
całość:
https://www.speculatio.pl/incel/

Incel Jana Mazura był nominowany w tym roku do Nagrody Literackiej Miasta Stołecznego Warszawy, w kategorii “Komiks i powieść graficzna”. Intrygowała mnie nie tylko ascetyczna kreska, ale przede wszystkim próba opowiedzenia o współczesnych, wykluczonych (lub wykluczających się samemu) Inceli – samotników, przegrywów, jak sugeruje pochodzenie słowa, żyjących w mimowolnym...

5,5 podoba mi się kreska ale treść do mnie nie przemawia albo się na nią nie godzę...

5,5 podoba mi się kreska ale treść do mnie nie przemawia albo się na nią nie godzę...

Przeczytałam Incela. Jest przerażający. Chyba głównie dlatego, że przeczytałam w nim wiele słów, które padają z ust różnych kolegów i teraz wiem, gdzie się ich nauczyli. Matki, nie kupujcie tego dzieciom! Kupcie sobie, przeczytajcie i nauczcie się jak chronić dzieci przed internetem. Jan Mazur coś ty najlepszego narobił.

Przeczytałam Incela. Jest przerażający. Chyba głównie dlatego, że przeczytałam w nim wiele słów, które padają z ust różnych kolegów i teraz wiem, gdzie się ich nauczyli. Matki, nie kupujcie tego dzieciom! Kupcie sobie, przeczytajcie i nauczcie się jak chronić dzieci przed internetem. Jan Mazur coś ty najlepszego narobił.

Dzięki komiksom Mazura i Świdzińskiego coraz częściej skłaniam się ku tezie, że im prostsze rysunki, tym więcej poza nimi. Czytelnik zwraca uwagę dokładnie na to, co zaprojektował autor. Gdy dwa kadry różnią się jedynie dźwiękiem gaszonego światła, to tak, jakbyśmy słyszeli w głowie to kliknięcie, które w całej scenie wysuwa się na pierwszy plan. Właśnie ze szczegółów i drobnych różnic między kadrami buduje się w takim przypadku narrację. No i cała ta przestrzeń dla kontekstów, które czytelnik musi zbudować sam, jest dla mnie bardzo atrakcyjna. Co do fabuły "Incel" jest smutną historią pewnego przegrywa. Pewnie każdy zna kogoś takiego lub sam nim jest, ale tu możemy spojrzeć na zjawisko z odpowiednim dystansem i dojść do smutnego wniosku, że czasy nie sprzyjają dobrej komunikacji, tworzą za to świetny grunt pod różnego rodzaju manipulacje i światopoglądowe bańki, które jeszcze bardziej nas od siebie oddalają

Dzięki komiksom Mazura i Świdzińskiego coraz częściej skłaniam się ku tezie, że im prostsze rysunki, tym więcej poza nimi. Czytelnik zwraca uwagę dokładnie na to, co zaprojektował autor. Gdy dwa kadry różnią się jedynie dźwiękiem gaszonego światła, to tak, jakbyśmy słyszeli w głowie to kliknięcie, które w całej scenie wysuwa się na pierwszy plan. Właśnie ze szczegółów i...

Obejrzałam z ciekawości i mnie wciągnęło. Autor dosadnie pokazuje nam zachowanie współczesnych młodych ludzi. Brak socjalizacji, brak rzeczywistych powiązań społecznych, trudności w kontaktach, zawiązaniu przyjaźni a co za tym idzie i miłości. Pustka, pustka i brak perspektyw

Obejrzałam z ciekawości i mnie wciągnęło. Autor dosadnie pokazuje nam zachowanie współczesnych młodych ludzi. Brak socjalizacji, brak rzeczywistych powiązań społecznych, trudności w kontaktach, zawiązaniu przyjaźni a co za tym idzie i miłości. Pustka, pustka i brak perspektyw