Książka jest dość krótka, a może i długa… ale nie było mi tego dane odczuć bo mam ją w formie ebooka. A że przeczytałam ją raz dwa, to wg mnie jest krótka. To z kolei regularna powieść, co, przyznam, bardzo mnie ucieszyło. Hmm, jakby to delikatnie napisać? E, w sumie po co się silić na delikatność… Powiem wprost: dawno nie spotkałam tak niesympatycznej, wręcz okropnej postaci jaką jest główna bohaterka „Nasturcji…” czyli niejaka Zofia. Widzimy ją w pracy, w domu, w relacji z jej najlepszą przyjaciółką (od czasów przedszkolnych), w relacji z mężczyzną (z jej wspomnień)… i nie ma w niej nic, co budziłoby moją sympatię. Musi być zawsze najlepsza, najmądrzejsza, zawsze mieć lepsze pomysły, fajniej się ubierać, a jak ktoś wymyśli coś sensownego czy ubierze się lepiej, od razu tę osobę usiłuje zdyskredytować. Pech chce, że zazwyczaj jest to jej przyjaciółka Agnieszka, skądinąd dobra i naiwna dusza. Cała afera kryminalna, o której się mówi w opisie książki, to raczej przesada. Mały epizod na końcu książki, który i tak dość szybko znajduje rozwiązanie. Nie jest to literatura wielkich lotów. Gdyby główna bohaterka była inna, pewnie polubiłabym tę książkę. I pewnie sięgnęłabym po kolejną, ukazującą przygody tej dwójki. Niestety. Spróbuję innych książek Mariusza Szczygielskiego, gdzie – mam nadzieję – nie spotkam już Zofii.

pełna recenzja na http://babski-magiel.pl/mybookcase

Książka jest dość krótka, a może i długa… ale nie było mi tego dane odczuć bo mam ją w formie ebooka. A że przeczytałam ją raz dwa, to wg mnie jest krótka. To z kolei regularna powieść, co, przyznam, bardzo mnie ucieszyło. Hmm, jakby to delikatnie napisać? E, w sumie po co się silić na delikatność… Powiem wprost: dawno nie spotkałam tak niesympatycznej, wręcz okropnej...