Celem niniejszego szkicu jest próba syntetycznego opracowania specyfiki komunikacji polsko-niemieckiej. Jeśli w tekście posługujemy się pojęciem „komunikacja polsko-niemiecka”, to mamy na myśli przede wszystkim całość i jednocześnie różnorodność transgranicznych praktyk komunikacyjnych, aktywowanych zarówno wtedy, kiedy Polacy i Niemcy komunikują się ze sobą bezpośrednio (face-to-face) w różnych sytuacjach życia codziennego oraz za pomocą różnych środków komunikacji bezpośredniej (na przykład telefon),jak i wtedy, kiedy Polacy i Niemcy – jako indywidua, osoby prywatne, a także w wymiarze instytucjonalnym – komunikują się ze sobą pośrednio, komentując sprawy związane z krajem sąsiada z różnych, specyficznych dla swoich dyskursów perspektyw. Interesujący się sprawami sąsiada aktorzy życia publicznego w obu przestrzeniach komunikacyjnych, czyli w Polsce i w Niemczech, odwołując się w wypowiedziach do wydarzeń z kraju sąsiada, wchodzą tym samym ze sobą w pośrednią interakcję. Czynią to dzisiaj zarówno elity społeczne: politycy, dziennikarze, eksperci, korzystając z mediów publicznych, prywatnych i społecznościowych, jak i obywatele, czerpiąc z nich wiedzę oraz wchodząc w nich w interakcje. (z Wprowadzenia)