Książkę zacząłem czytać w jej konwencji, czyli leniwie przerzucając strony. Dodać, aczkolwiek należy, że były one bardzo lekkie oraz zwiewne. Nie przysparzały jakiegokolwiek bólu, udręki, nic z tych okrutnych spraw. Zdarzyło się, że miałem przyjemność zapoznać się z nią będąc na "chwilotnym" okresie bycia bez pracy. Co pozwoliło mi, chociaż odrobinę wyzbyć się poczucia winy z powodu nic nie robienia, o którym tak często w niniejszej pozycji. A dlaczego? Jeden z pierwszych argumentów, który pozwolił, aby pojawił się uśmiech i gest potakiwania, to poniższy cytat "Każda twórcza jednostka, aby rozwijać idee, potrzebuje długich okresów rozleniwienia, nieróbstwa i gapienia się w sufit". Naprawdę jest dobrze. Nie muszę chować głowy w piasek, poddawać się presji społecznej pracy. Dalej spotykamy się z celnie rzucanymi przykładami na akceptację lenistwa w rozumieniu uzależnienia od pracy. Na marginesie przypominam sobie, swoją drogą, że na maturze pisałem o roli pracy w systemie wartości człowieka, drugi raz bym jej nie napisał. Powracając do meritum, pracujemy dla nielicznych, jesteśmy lekko manipulowani, wmawiane nam jest, że jesteśmy ważni dla danej firmy. Pracujemy w celu szalonego konsumpcjonizmu i ktoś przez nas musi pracować jeszcze więcej, bo została w nas zaszczepiona potrzeba rzeczy zbędnych. A przecież moglibyśmy zwolnić dziś, wykorzystać swoje pokłady kreatywności myśli, a nawet czerpać ze snów, jak Mendelejew i parę innych znanych osób. Najkrócej jak można, książka jest o miłości, anarchii i wolności. Potrafi nieco namieszać twardo stąpającemu po ziemi, ponieważ każe oderwać się od tego zanurzenia w bagnie i zacząć latać w chmurach. Dowiemy się o paru ciekawostkach, jak np. do czego przyczyniły się herbaciarnie i tym podobne. Należy tę pozycję sobie przeczytać,polecam z dobrego serca i oczywiście z pewną dozą krytyczności dla zawartych w niej mądrości oraz dla niekoniecznie będących tylko na bezrobotnym. "Jak można żyć bez pracy?" "Żyć można tylko bez pracy" - Raoul Vaneigem

Książkę zacząłem czytać w jej konwencji, czyli leniwie przerzucając strony. Dodać, aczkolwiek należy, że były one bardzo lekkie oraz zwiewne. Nie przysparzały jakiegokolwiek bólu, udręki, nic z tych okrutnych spraw. Zdarzyło się, że miałem przyjemność zapoznać się z nią będąc na "chwilotnym" okresie bycia bez pracy. Co pozwoliło mi, chociaż odrobinę wyzbyć się poczucia winy...