Ehh... Kingu. Przyznam Ci się szczerze, że moja droga z tą książką czasami była gorsza, niż ta którą przeżywał Jack Sawyer, starający się odnaleźć Talizman dla matki. Drogi Kingu (i Straubie), naprawdę, zawiodłeś (zawiedliście) mnie...

Autorzy w przypadku tej książki, rzeczywiście się nie postarali. W mojej poprzedniej wypowiedzi nie ma nawet cienia przesadyzmu. Talizman począwszy od fabuły, a na zakończeniu kończąc jest po prostu nieprzemyślany i nudny. Naprawdę nie wiem jaki wkład w tę książkę miał jeden, a jaki drugi pisarz, jednak po skończeniu ostatniej kartki już wiem, że takie połączenie nie wychodzi powieści na dobre. Niekiedy zdarzają się ciekawsze fragmenty, aczkolwiek nie wiem kto jest za nie odpowiedzialny. W moim przypadku podczas czytania książki momentami czułam różnicę między sposobem pisania w poprzednim, a obecnym rozdziale. Nie mówię, że jest to akurat minus, jednak miał rację bytu.

Dlaczego fabuła jest nieprzemyślana?
Już od samego początku śmierdziało mi w książce jakimś dużym absurdem i zaledwie po kilkudziesięciu kartkach, ujawnił się on. Chodzi mi oczywiście o nic innego, jak oto że główną rolę w Talizmanie odgrywa dwunastoletni chłopiec. No ludzie, naprawdę? Jaka normalna matka o zdrowych zmysłach puściłaby swoje dziecko na niebezpieczną i samotną podróż, nie wiedząc tak naprawdę gdzie. Niesamowite jest również to w jaki sposób myśli ten chłopiec. Obdarzony talentem, odwagą oraz umysłem dorosłego faceta, Jack stawia czoła wszystkim przeciwnościom losu. Całkiem zwyczajnie, no nie?

Najtrudniejsze do przebrnięcia są opisy, które nie dodają fabule uroku, a tylko spowalniają akcję. Przez nie ślamazarnie idzie nam czytanie książki. Momentami miałam wrażenie, że ciągle stoję w miejscu, mimo, że przewróciłam chyba z dziesięć kartek. Autorzy, aż do bólu przeciągali nawet najmniejszy głupi fragment. Skupiali się na rzeczach, które tak naprawdę mnie nie interesowały. Na przykład bardzo ciekawa byłam jaką moc ma Talizman, o którego tak walczono. Czy mógł on tylko zabijać ludzi i ich uzdrawiać? Czy może miał on jeszcze inne funkcje, o których nawet nie napomknięto w książce? Tego wątku autorzy nie zamiarowali rozwijać. Pojawiło się natomiast kilkanaście zdań, które przykuły moją uwagę. (...) rozdzierane kłami ciało Jacka wyło z nieszczęście. Był trylionem kłębków kurzu pod miliardem łóżek. Był młodym kangurem, śniącym o swoim poprzednim wcieleniu w torbie matki (...) Był mięśniem w pęcinie zwierzęcia w Peru (...) Był Bogiem. Bogiem lub kimś tak do niego podobnym, że różnica była niezauważalna (...) Czyli Jack mając w rękach Talizman mógł odczuwać każdą najmniejszą cząstkę dowolnej materii znajdującej się na ziemi, ale czy mógł nią kierować? Na wiele pytań, które zadawała sobie w książce nie otrzymałam odpowiedzi, natomiast kiedy chciałam by dany wątek się kończył, autorzy oczywiście robili na przekór wszystkiemu i drążyli temat aż do wyczerpania.


Jeśli chodzi o postacie, to po za Jackiem nie mam tak naprawdę się do kogo przyczepić. Bohaterzy to chyba jedyny plus tej powieści. Przerażający Osmond, władczy Morgan, pierdołowaty Richard oraz genialny Wilk dali radę pokazać się z dobrej strony, nawet przy tak beznadziejnym tle. Zastanawiającą mnie kwestią w przypadku Richarda jest tego rola w tej książce. Wszyscy łącznie ze Speedym mówili, że będzie on niezbędny w wędrówce z Jackiem i będzie miał duże znaczenie w kulminacyjnej scenie z Talizmanem. Jak się okazało nic takiego się nie wydarzyło. Według mnie on był jedynie kulą u nogi dla Jacka i nie zrobił nic co pomogłoby w zdobyciu Talizmanu.

Książka jako całość wypada w moich oczach bardzo słabo. Według mnie nie warto zawracać sobie nią głowy. Jest to jedna ze słabszych powieści w dorobku autora. Dla Kingomaniaków pozycja obowiązkowa, jak każda, jednak dla osób dopiero zapoznających się z jego twórczością zdecydowanie nie polecam, gdyż z pewnością się na niej zawiedziecie. Ja mimo rozczarowania sięgnę po kontynuację, tak, z ciekawości. Może tam coś więcej powiedzą o Talizmanie ;)

Ehh... Kingu. Przyznam Ci się szczerze, że moja droga z tą książką czasami była gorsza, niż ta którą przeżywał Jack Sawyer, starający się odnaleźć Talizman dla matki. Drogi Kingu (i Straubie), naprawdę, zawiodłeś (zawiedliście) mnie...

Autorzy w przypadku tej książki, rzeczywiście się nie postarali. W mojej poprzedniej wypowiedzi nie ma nawet cienia przesadyzmu. Talizman...