Cisza, która nie jest po prostu brakiem mowy, ale takim milczeniem, które z czasem urasta do nasłuchiwania, słuchania Boga, bo gdy wsłuchujemy się w ciszę Boga – jeśli jesteśmy wystarczająco wytrwali i otwarci – w nas także może zrodzić się Słowo Boże i staniemy się ludźmi posłusznymi Jego Słowu, ucieleśnieniem Jego słów na ziemi.

Cisza, która nie jest po prostu brakiem mowy, ale takim milczeniem, które z czasem urasta do nasłuchiwania, słuchania Boga, bo gdy wsłuchuje...

Jezus Chrystus często wycofuje się w miejsce odosobnienia, "usuwa się" (zob. J 6, 15),aby pobyć w ciszy z Ojcem. Niekiedy w napiętych sytuacjach pogrąża się w wymownym milczeniu (zob. J 8, 6-7; Mt 27, 14),a na krzyżu w decydującej chwili swego ziemskiego żywota, sam boleśnie doświadcza milczenia Boga Ojca. Krzyż jednak nie oznacza milczenia śmierci...

Jezus Chrystus często wycofuje się w miejsce odosobnienia, "usuwa się" (zob. J 6, 15),aby pobyć w ciszy z Ojcem. Niekiedy w napiętych sytua...

Na Nizinie Węgierskiej stoi juhas, opiera się na grubym kiju i spogląda w dal. Podchodzi do niego dziennikarz i pyta: "Nad czym rozmyślacie, dobry człowieku?". Na co juhas odpowiada: "A to wydaje się panu, że ja mam czas na rozmyślania?". Co się tu wydarzyło? Na czym polegało to nieporozumienie? Dziennikarza interesują nowości, wszystko to, co się zmienia, to, czego wczoraj jeszcze nie było, i to, co jako sensację da się opublikować. Nosi w sobie miejski zgiełk, a głowę zaprząta mu tysiąc myśli. Wydaje mu się, że świat wewnętrzny juhasa także wypełniają myśli i obrazy. Juhas natomiast, jeśli ma czas, nie myśli, ale patrzy. Przyroda pozwala mu osiągnąć spokój, w którym wszystko jest proste i harmonijne. Napotykamy tutaj dwa wyobrażenia o życiu. Dziennikarza interesuje wiedza, juhas podąża ku mądrości. Wszyscy kryjemy w sobie oba te typy. Wszystko zależy od tego, któremu z nich pozwalamy się rozwinąć. W moim przypadku bardzo szybko zaczął się rozwijać ten drugi, reprezentowany przez juhasa. Od [młodości] [...] łapałem się na tym, że w naszym wielkim ogrodzie siedzę i patrzę przed siebie jak juhas z mojej opowieści. Wielokrotnie ogarniały mnie wyrzuty sumienia, że wcześniej tak bardzo cieszyłem się na oferowane przez pobyt w domu możliwości, a kiedy już mogłem coś zrobić, nie robiłem nic, tylko byłem i patrzyłem. Jednocześnie czułem, że to coś dobrego. Tak wyglądały moje pierwsze próby kontemplacji. O niczym nie myślałem, tylko patrzyłem przed siebie. Świat nabierał sensu, życie – harmonii, a ja zdobywałem głębszy i jaśniejszy ogląd samego siebie. Teraz uważam, że patrzenie – kiedy bycie przeważa nad działaniem – to początek kontemplacji.

Na Nizinie Węgierskiej stoi juhas, opiera się na grubym kiju i spogląda w dal. Podchodzi do niego dziennikarz i pyta: "Nad czym rozmyślacie,...