Piękne, ale nie dla mnie.

Piękne, ale nie dla mnie.

Nie ma w tej poezji niczego, co byłoby w jakiś sposób porywające. Bardzo słabe są te teksty, a ja oczekuję od poezji czegoś więcej.

Nie ma w tej poezji niczego, co byłoby w jakiś sposób porywające. Bardzo słabe są te teksty, a ja oczekuję od poezji czegoś więcej.

Taką poezję czuję.

Taką poezję czuję.

w dużej mierze grafomania, 3-4 wiersze ciekawe i dobre. gdyby tylko książka przeszła redakcję, to może większość tekstów byłaby super…

w dużej mierze grafomania, 3-4 wiersze ciekawe i dobre. gdyby tylko książka przeszła redakcję, to może większość tekstów byłaby super…

Dawkowałam sobie ten tomik. Świetną zabawą było zaznaczanie i podkreślanie fragmentów, które do mnie trafiły, a było ich zaskakująco dużo (po dnfie 𝘔𝘦𝘭𝘰𝘥𝘪𝘪 𝘮𝘨𝘪𝘦𝘭 𝘥𝘻𝘪𝘦𝘯𝘯𝘺𝘤𝘩 nie spodziewałam się).

Pewne frazy obudziły we mnie takie specyficzne, trochę już zapomniane uczucia. Nawiązania do morza, księżyca, snów i nocy to totalnie mój klimat, więc lektura była czystą przyjemnością. Mało było takich utworów, które można było skwitować przewróceniem oczu, a tego się zazwyczaj najbardziej boję we współczesnej poezji.
Bo przede wszystkim szukam w niej głębi, swojego głosu i EMOCJI. Zdecydowanie nie pustych pięknych słów, które w samozwańczej zbitce nic razem nie znaczą. Marcie udało się w 𝘔𝘢𝘳𝘤𝘦𝘱𝘢𝘯𝘪𝘦 przekazać swoje emocje, a dodatkowo ubrać to w szykowne, dźwięcznie brzmiące wersy, z którymi w znacznej części udało mi się zidentyfikować. Kilka takich wrzuciłam Wam w poście (👉),ale w całym tomiku jest ich trochę więcej.

Dużo tutaj niespełnionych miłości, bólu, tęsknoty i... strachu. Idealne vibesy na #emoczytanie. 🖤

Chętnie sięgnę po drugi tomik autorki -- może odnajdę kolejne cząstki siebie, które wciąż szukają poetyckiego spełnienia.

Dawkowałam sobie ten tomik. Świetną zabawą było zaznaczanie i podkreślanie fragmentów, które do mnie trafiły, a było ich zaskakująco dużo (po dnfie 𝘔𝘦𝘭𝘰𝘥𝘪𝘪 𝘮𝘨𝘪𝘦𝘭 𝘥𝘻𝘪𝘦𝘯𝘯𝘺𝘤𝘩 nie spodziewałam się).

Pewne frazy obudziły we mnie takie specyficzne, trochę już zapomniane uczucia. Nawiązania do morza, księżyca, snów i nocy to totalnie mój klimat, więc lektura była czystą...

Najpierw Marta zachwyciła mnie swoim głosem. Wciąż mam w głowie jej wykonanie mojej ukochanej piosenki "Skyscraper". Zakochałam się również w jej własnych utworach, znam teksty na pamięć, z wieloma bardzo mocno się utożsamiam. Następnie przyszło zachwycenie jej pisaną twórczością. "Melodia mgieł dziennych", "Domy i inne duchy", "Kwiat wielu nocy", a teraz doszedł "Marcepan". Zawsze jestem pod ogromnym wrażeniem gdy czytam poezję, w której tak mocno odnajduję samą siebie. To cudowne uczucie, aż mam ciarki, a na głowie jeży się włos.

To, co Marta tutaj zrobiła, jest po prostu niesamowite. Ubrała w słowa to, z czym może utożsamiać się mnóstwo osób, bez względu na wiek. To wyznania kobiety, które mogą dotyczyć każdego, nawet Ciebie. To słodko gorzki zbiór, dzięki któremu można poczuć, że jednak nie jest się z tym wszystkim samemu. Że istnieją inni ludzie, którzy odczuwają podobnie. A to potrafi naprawdę podnieść na duchu.

Tomik, mimo, że niewielkich rozmiarów, tak naprawdę jest czymś ogromnym. Pełno w nim wartości, pełno emocji, pełno treści. Nie zmieniłabym w nim absolutnie nic, każde jedno słowo ma swoje własne, idealne miejsce. "Marcepan" mnie dotykał, atakował swoją mocą, potrząsał i wręcz uderzał w twarz. Po przewróceniu ostatniej strony czułam się poruszona, ale też... zrozumiana. Po prostu. Każdy czasem tego potrzebuje. Każdy czasem potrzebuje też poezji, nawet jeśli nie zdaje sobie z tego sprawy.

Najpierw Marta zachwyciła mnie swoim głosem. Wciąż mam w głowie jej wykonanie mojej ukochanej piosenki "Skyscraper". Zakochałam się również w jej własnych utworach, znam teksty na pamięć, z wieloma bardzo mocno się utożsamiam. Następnie przyszło zachwycenie jej pisaną twórczością. "Melodia mgieł dziennych", "Domy i inne duchy", "Kwiat wielu nocy", a teraz doszedł...

Proza Marty Bijan mówi głosem mojego serca, ale jej poezja... Ach. To moje myśli, gdy nie mogę w nocy spać, a emocje krzyczą głośno, ale nieskładnie. Jestem niemalże pewna, że gdybym mogła je zrozumieć, to brzmiałyby jak wiersze z tomiku „Marcepan". Nieważne co Marta tworzy — za każdym razem trafia do mojej wrażliwości, bawi się moimi lękami oraz bolączkami, a zostawia mnie roztrzęsioną, ale też z poczuciem, że zostałam zrozumiana. I właśnie za to ją cenię. Dzięki niej czuję się... Odsłonięta, ale w sposób komfortowy i przyjemny. Jak po rozmowie z bliską przyjaciółką, przed którą moje serce nie odczuwa lęku. Poznanie jej było jednym z najlepszych przypadków, jakie w życiu mnie spotkały.

Proza Marty Bijan mówi głosem mojego serca, ale jej poezja... Ach. To moje myśli, gdy nie mogę w nocy spać, a emocje krzyczą głośno, ale nieskładnie. Jestem niemalże pewna, że gdybym mogła je zrozumieć, to brzmiałyby jak wiersze z tomiku „Marcepan". Nieważne co Marta tworzy — za każdym razem trafia do mojej wrażliwości, bawi się moimi lękami oraz bolączkami, a zostawia mnie...

Zaskakująco celne, wzruszające utwory młodej kobiety. Uniwersalne - wiek nie ma znaczenia. Wymyka się banałowi. Polecam.

Zaskakująco celne, wzruszające utwory młodej kobiety. Uniwersalne - wiek nie ma znaczenia. Wymyka się banałowi. Polecam.

To pewnie przez ten marcepan w tytule, ale treść kojarzy mi się z klimatem kołysanki "Był sobie król".
Słodkie migdały to marcepan. Gorzkie, to trucizna.
To trochę tak jak z poezją.

To pewnie przez ten marcepan w tytule, ale treść kojarzy mi się z klimatem kołysanki "Był sobie król".
Słodkie migdały to marcepan. Gorzkie, to trucizna.
To trochę tak jak z poezją.

"Marcepan" jest odurzająco słodki, dojmująco gorzki i przeraźliwie lepki, a jego smak zostaje w sercu na długo. Marta rozcięła mi ostrzem kartki klatkę piersiową, wyjęła duszę, brutalnie pokazała jej wszystkie ciemne barwy człowieczeństwa, a na koniec powiedziała wyzywająco: "Teraz idź, żyj." Boli i fascynuje jednocześnie. Also, czuję potrzebę ponownej lektury, mimo, że klimat wierszy totalnie nie jest moim klimatem, a tomik zamknęłam zaledwie dwie godziny temu. To chyba jest Sztuka.

@papierowa.julia

"Marcepan" jest odurzająco słodki, dojmująco gorzki i przeraźliwie lepki, a jego smak zostaje w sercu na długo. Marta rozcięła mi ostrzem kartki klatkę piersiową, wyjęła duszę, brutalnie pokazała jej wszystkie ciemne barwy człowieczeństwa, a na koniec powiedziała wyzywająco: "Teraz idź, żyj." Boli i fascynuje jednocześnie. Also, czuję potrzebę ponownej lektury, mimo, że...