Jesteśmy społecznością, która kocha książki

5/5

Ach... Cóż za potworna, piękna historia. I wszystko jest takie, jakim było.

5/5

Ach... Cóż za potworna, piękna historia. I wszystko jest takie, jakim było.

To było... zadziwiające. Jestem tak zirytowana, że nawet nie wiem, od czego zacząć.

1. Książka napisana jak przez dziecko - i językowo, i treściowo. Dlaczego na trzysetnej stronie po raz czterdziesty czytałam o tym, jak trudno bohaterce pogodzić się ze śmiercią brata/rodziców? Dlaczego przynajmniej milion razy autorka informowała mnie, że Zośka i Kuba znali się w dzieciństwie i że bardzo się od tego czasu zmienili/nie zmienili? Dlaczego w każdym rozdziale jestem informowana o tym, że Kuba jest dobrym obserwatorem, bo fotografuje ludzi z zawodu? Naprawdę dotarło to do mnie za pierwszym razem. Dlaczego, DLACZEGO w nieskończoność musiałam czytać identyczne niemal zdania, ba, całe paragrafy? I po co te wielokropki na każdej stronie? Czy przez pomyłkę do druku poszedł pierwszy draft powieści? Gdzie jest redaktorka?

2. Fatalnie wykreowane postacie. UWAGA, OD TERAZ BĘDĄ SPOILERY Przykład: Martyna. Na początku powieści dowiadujemy się, że jest wspaniałą, dojrzałą osobą, a Kuba kocha ją nad życie. Dwieście stron dalej, ni stąd, ni zowąd okazuje się, że to nie była do końca prawda, w ich związku od jakiegoś czasu pojawiają się poważne problemy, a tak w ogóle to Kuba wcale nie chce tego ślubu. Nie zostaje nam to jednak pokazane, tylko powiedziane, a my musimy uwierzyć autorce na słowo. Cóż, nie uwierzyłam, co więcej - uważam, że niczym nieuzasadniona zmiana charakteru bohaterki o 180* tylko po to, żeby usprawiedliwić emocjonalną zdradę Kuby jest obrzydliwa.

3. Budowanie nowej relacji, kiedy jedna z osób jest zaręczona i o krok od ślubu nie jest romantyczne. Uważam, że powieść byłaby dużo lepsza, gdyby Zośka i Kuba zostali przyjaciółmi, a ona miała w nim i jego żonie bezgraniczne wsparcie. Historia nie musi skończyć się związkiem, żeby stanowiła happy end.

4. Dlaczego w 2023 roku nadal muszę czytać o tym, że bycie wrażliwym/spostrzegawczym/uważnym jest niemęskie?

Nie lubię wystawiać książkom negatywnych opinii. Jeszcze mniej lubię, gdy książka nie traktuje mnie poważnie. Byle jak najszybciej zapomnieć.

To było... zadziwiające. Jestem tak zirytowana, że nawet nie wiem, od czego zacząć.

1. Książka napisana jak przez dziecko - i językowo, i treściowo. Dlaczego na trzysetnej stronie po raz czterdziesty czytałam o tym, jak trudno bohaterce pogodzić się ze śmiercią brata/rodziców? Dlaczego przynajmniej milion razy autorka informowała mnie, że Zośka i Kuba znali się w...

7.75/5

Niechlujne tłumaczenie, świetna fabuła.

7.75/5

Niechlujne tłumaczenie, świetna fabuła.