Gotycki Toruń, niezależnie od pory roku, jeżeli chodzi o turystyczną mapę Polski, od dawna należy do ścisłej czołówki [obok Krakowa, czy Gdańska]. Zabytkowa starówka, oprócz okalających ją krwistoczerwonych murów, otoczona jest szczelnym kordonem miejskich legend.
Ponadto Toruń od czasów średniowiecznych postrzega się jako ważny ośrodek handlowy, a podstawowa zasada sprzedaży mówi, że element nierozerwalnie wpływający na koniunkturę to prawo popytu. Ten ostatni rośnie adekwatnie do jakości, czy niepowtarzalności danego dobra. Dlatego kwestią czasu było powstanie kolejnej klechdy miejskiej. Pomysł wykorzystała toruńska Książnica Kopernikańska, która ogłaszając konkurs na „Nową Legendę Toruńską” przy akompaniamencie środków gminnych oraz lokalnych patronów i sponsorów, wzmocniła podaż na najbardziej pożądany surowiec turystycznego miasta.
„Regionalne mity” rozpowszechniono na błyszczącym papierze – schludnie i przejrzyście, chociaż zeszytowy format miał raczej charakter ekonomiczny. Spoglądając na kolejne edycje konkursów toruńskiej biblioteki publicznej [np. „Mroczne Pomorze”] – jakość wydania została potraktowana rozwojowo. Publikacja zawiera dziesięć wyróżnionych [spośród trzydziestu siedmiu nadesłanych] prac konkursowych, wyselekcjonowanych przez jury w składzie: Halina Ciechorska, Katarzyna Koźlikowska, Robert Małecki, Urszula Sęczyk – Bonczkowska, Anna Tatarzycka – Ślęk, Marcel Woźniak (opracowanie zawiera krótką notkę o każdym z członków komisji),które oceniło: „zgodność z tematem, oryginalność, bogactwo językowe, poprawność stylistyczną i językową”.
Legendy się nie starzeją, jak już powstaną i ktoś o nich pamięta to po prostu są, dlatego z przekąsem spoglądają na jakiekolwiek ramy czasowe. Tak też jest w wypadku opublikowanych opowieści, ich czasousadowienie oscyluje, gdzieś między zamierzchłymi dziejami, a współczesnością. Podobnie jak z [bez]czasem, tematykę uzależnia tylko wyobraźnia autorów. Z założenia, a pewnie także i tradycji, historie są bardziej miejskie, niż szlacheckie, czy królewskie, a nawet można by powiedzieć – przede wszystkim mieszczańskie, Ha! Na pewno – Nadwiślańskie. Nie zabrakło ani Koperników, ani świetlików, ani też pierników. Naturalnie występują najprzedniejsi w swoim fachu rzemieślnicy, wizjonerscy budowniczowie, spiskujący burmistrzowie, chytrzy kupcy, krnąbrni mieszczanie i krzyżaccy komturowie. Nie obeszło się także bez bohaterów fantastycznych reprezentowanych min. przez smoki, anioły, czy ożywione pomniki – teksty z tymi postaciami najbardziej przypadły mi do gustu.
Na koniec – uwaga krnąbrnego[!?] – zabrakło mi informacji na temat redaktorek, a zarazem koordynatorek konkursu: Anny Brody i Katarzyny Kulig, które de facto wraz panią dyrektor [Książnicy] Danettą Ryszkowską – Mirowską, również decydowały o dobrze laureatów konkursu, chyba, że wspomnianym paniom wystarczyło słowo wstępne i świadomość – … jak to się mówi w legendach …, że o dobrych „rzemieślnikach” pamięta się … w następnym pokoleniu …

Gotycki Toruń, niezależnie od pory roku, jeżeli chodzi o turystyczną mapę Polski, od dawna należy do ścisłej czołówki [obok Krakowa, czy Gdańska]. Zabytkowa starówka, oprócz okalających ją krwistoczerwonych murów, otoczona jest szczelnym kordonem miejskich legend.
Ponadto Toruń od czasów średniowiecznych postrzega się jako ważny ośrodek handlowy, a podstawowa zasada...