Pierwsze trzy („Sherlock Holmes w Eyford”, „Zniknięcie młodego lorda”, „Harpun Czarnego Piotra” z których najwyżej oceniam „Harpun”) znałam wcześniej ze zbioru „Sherlock Holmes niepokonany”. Tamże szczegółowy opis.
Z tej książki poznałam pozostałem dwie pozostałe przygody.

„Psy się nie mylą” (Shoscombe Old Place)
Opisywałam tu już, lecz początek jest na tyle zabawny, że zrobię to znów. Treser konia wyścigowego wpada na Baker Street:
- Panie Holmes, sir Robert zwariował!
Mowa o znanym hulace, który ostatnio pokłócił się z siostrą, lady Beatrice, właścicielką konia wyścigowego i oddał jej ulubionego psa karczmarzowi. Nocami Robert spotyka się z podejrzanym osobnikiem w starej krypcie w parku. Mimo letniej pory kazał napalić w piecu, w piwnicy pod sypialnią. Wygląda, że spalono tam ludzkie szczątki. Na dowód treser pokazał nadpalony kawałek kości.
Detektyw i doktor udając turystów - wędkarzy przybywają do majątku Shoscombe, gdzie mają miejsce te dziwne wydarzenia. Podczas codziennej przejażdżki lady Beatrice, przeprowadzają doświadczenie z psem, pożyczonym od karczmarza. Jak należało oczekiwać, pies od razu rozpoznał, iż osoba wyglądająca na lady nie jest nią ...
Rozwiązanie zaskakujące, stąd oceniam wysoko.
Film z 1991 (Jeremy Brett jako Holmes) bardzo dobry.

„Copper Beeches” czyli „Przedsiębiorcza guwernantka”
Rucastle, sprawiający z pozoru dobroduszne wrażenie właściciel starego dworku (jak zwykle bywa w takich opowieściach) poszukuje w urzędzie zatrudnienia opiekunki do dzieci. Większą wagę przywiązuje do wyglądu kandydatek niż do ich umiejętności zawodowych. Na poprzedniej posadzie, którą właśnie straciła, z przyczyn od siebie niezależnych, Violetta Hunter zarabiała 48 funtów rocznie. W tych czasach było to sporo. Rucastle proponuje 120 funtów, w tym część z góry, choć stawia dziwne wymagania. Ma ona zakładać błękitną suknię, co prawda tylko w określone dni, i przede wszystkim skrócić włosy, co jest dla niej niemałym wyrzeczeniem. Zapytała zatem Holmesa o radę. Detektyw w pierwszej chwili myślał już, że jego zawód tak podupadł, by musiał udzielać panienkom porad w sprawie pracy, jednak jak na dżentelmena przystało wysłuchał jej opowieści i uznał sprawę za dziwną.
- Mam zbyt mało danych, by wysnuć jakieś wnioski - rzekł w końcu - Jednak płaca jest dobra, zbyt dobra, to właśnie jest podejrzane. Gdyby miała pani jakieś wątpliwości lub znalazła się w niebezpieczeństwie ...
- Jakie niebezpieczeństwo może mi grozić?
- Gdybyśmy potrafili je określić, przestałoby być niebezpieczeństwem. Proszę tylko przysłać telegram, a przybędę do pani z pomocą o każdej porze dnia i nocy.
Po dwu tygodniach telegram z wezwaniem nadchodzi. Sherlock z doktorem przybywają na spotkanie. Kolejna opowieść Violetty jest oczywiście jeszcze bardziej dziwna. Gospodarz i jego żona niby traktowali ją dobrze, choć gdy próbowała wejść do zamkniętej części domu (rzekomo mieszczącej ciemnię fotograficzną) Rucastle zagroził, że poszczuje ją psem. Kilkakrotnie musiała siedzieć przy oknie i coś tam czytać bądź słuchać żartów gospodarza. W szufladzie w swoim pokoju znalazła ucięte włosy, bardzo podobne do jej własnych.
- Teraz wszystko jasne - oświadczył detektyw - miała pani udawać inną młodą damę, nawet wiem już którą.
Przygoda, mym zdaniem, za szybko znajduje zakończenie. Kiedy Holmes z Watsonem wyważają drzwi do rzekomej ciemni, pokój jest już pusty ...
Rucastle spróbował spełnić groźbę i ledwo wyszedł z tego żywy.
Film z 1985 (Jeremy Brett w roli Holmesa) dość ściśle oddaje treść opowiadania, stąd końcówka trochę mnie rozczarowuje, choć poza tym doskonale zrobiony. Wcześniejszy, gdzie detektywa gra Douglas Wilmer (1965),ma rozbudowane zakończenie, jakby lepsze.

Pierwsze trzy („Sherlock Holmes w Eyford”, „Zniknięcie młodego lorda”, „Harpun Czarnego Piotra” z których najwyżej oceniam „Harpun”) znałam wcześniej ze zbioru „Sherlock Holmes niepokonany”. Tamże szczegółowy opis.
Z tej książki poznałam pozostałem dwie pozostałe przygody.

„Psy się nie mylą” (Shoscombe Old Place)
Opisywałam tu już, lecz początek jest na tyle zabawny, że...