Skoro książka jest autobiografią to trudno ją oceniać. Momentami jednak aż trudno uwierzyć w prawdziwość całej historii.

Verena poznaje Chalida, kiedy oboje przebywają w Anglii szlifując język. Tam rodzi się wielkie uczucie, które ma trwać wiele następnych lat. Po zakończeniu kursu nawiązują regularną korespondencję.W wyniku pewnych wydarzeń, czy też ich braku, Verena zrywa kontakt z Chalidem.
Po trzech latach, przesyła mu informację, że z koleżanką planują urlop w jego ojczyźnie. I to właściwie jest początek drugiej części historii. Ta druga część jest zdecydowanie bardziej nieprawdopodobna, wręcz szalona.

Naczytałam się tu mnóstwo opinii i na temat Vereny i Chalida. Subiektywnie-żal mi obojga. Współczuję im różnic międzykulturowych, które nieustannie piętrzyły się na ich drodze. Nie wiem dlaczego, jestem skłonna bardziej obwiniać Autorkę a rozumieć Chalida. A przecież jestem Europejką... Ciągle nie daje mi spokoju, co byłoby, gdyby jednak Verena nie zerwała z nim kontaktu na te 3 lata. Czy jego miłość byłaby tak silna, żeby wyjawić ojcu prawdę. Jeśli miałabym się doszukiwać momentu przełomowego w całej historii to wskazałabym właśnie ten.

Nie wiem tak naprawdę, ile Chalid byłby w stanie poświęcić i co zrobić, wydaje mi się jednak, że łączące ich uczucie było silne i szczere. Gdyby postępowanie Vereny było inne być może wszystko by skończyło się... tak samo. Mamy przecież do czynienia z zupełnie inną kulturą.

I tu się pojawia dla mnie zgrzyt w tym wszystkim. Naiwność Vereny. Nie wiem, czy uważałabym za biednego kogoś, kto podejmuje studia w USA. (A trzeba wziąć też pod uwagę co Chalid studiował i jakie miał wtedy perspektywy pracy zawodowej - odsyłam do książki). Już tutaj coś mi nie pasowało.
Poza tym Autorka często podkreśla, że kocha kulturę arabską, która ją tak fascynuje, pojawia się nawet sformułowanie, że bije w niej serce pustyni. Może nigdy się wybitnie nie interesowałam kulturą arabską, to moja wiedza na jej temat pozwala nawet trochę rozumieć Chalida. Trzeba mu przyznać, że nie okłamywał Vereny. Może nie rozmawiał z nią o wszystkich szczegółach i nie zwierzał się ale jej nie okłamał i nie obiecywał złotych gór. Przeciwnie, informował o trudnościach i tym, co może okazać się niemożliwe. Jako dla Araba w pierwszym rzędzie stał u niego honor jego i jego rodziny a słowo dane rodzinie było święte.

W moim mniemaniu wiedza Vereny o kulturze arabskiej była bardzo powierzchowna i może to utrudniało jej wszystko jeszcze bardziej. Swoja wiedzę wydaje się czerpać z "Baśni Tysiąca i jednej nocy" i chyba w skrytości ducha marzyła o Arabie, w śnieżnobiałej szacie zdobionej złotymi pasami, który dla niej wyrzeknie się kulturowych ograniczeń i pokocha ją "po europejsku". Kochała Chalida wiele lat, a nigdy nie przyszło jej do głowy, żeby się np. uczyć arabskiego, wiedza o tym języku ograniczyła się do faktu, że znaki arabskie są takie piękne. Trudno może, żeby znała niuanse zachowań podczas spotkań ale jakieś podstawy są opisywane nawet w podręczniku do historii, dla niej natomiast niejasne były nawet główne zasady ramadanu. Nie wiem tego na pewno i nie chcę oceniać ale może taka wiedza ułatwiłaby jej zrozumienie ukochanego mężczyzny, przyniosła wcześniej jakieś rozstrzygnięcie i pozwoliła m obojgu uniknąć kilkuletniego bólu. Tymczasem, czytając historię o trzydziestoletniej kobiecie, wydaje mi się jakbym ciągle czytała o naiwnej nastolatce.

Książkę ogólnie czyta się szybko, bo jest wciągająca jednak przez cały czas nie mogłam pozbyć się uczucia niedosytu. Moją dezorientację potęgował fakt, że cała początkowo misternie budowana historia jest najpierw skracana, przyspieszana a na końcu jakby urwana. Może to jednak był celowy zabieg Autorki.

Skoro książka jest autobiografią to trudno ją oceniać. Momentami jednak aż trudno uwierzyć w prawdziwość całej historii.

Verena poznaje Chalida, kiedy oboje przebywają w Anglii szlifując język. Tam rodzi się wielkie uczucie, które ma trwać wiele następnych lat. Po zakończeniu kursu nawiązują regularną korespondencję.W wyniku pewnych wydarzeń, czy też ich braku, Verena...