Cudowna książka jak wszystkie Beaty Pawlikowskiej. Nie koloryzuje rzeczywistości, pisze książki z taką pasją, ale zarazem ja ta pozycja powaliła mnie. Cieszę się z jednego, że nie podróżuję tak daleko jak ona. Otóż dlaczego? Przerażający pisk ... idzie patrzy, a tam na brzegu rzeki leży świnka morska przywiązana do linki i się topi. Co robi Pan, który tam mieszka? Otóż przydeptuje, kopie. Jest w tej książce wiele wątków przy których płakałam jak bóbr właśnie przez los zwierząt cierpiących. Ten obraz mam przed oczami do dziś. Nie mogę się go pozbyć chociaż to tylko książka, ale jak ważna. Ukazuje nielegalne wycinanie drzew z dżungli, ciężką podróż statkiem po Ukajali gdzie nie ma miejsca, żeby oddychać. Latynoski są pulchne bo u nich jest taki pogląd na kobiety. Panowie cieszą się z takich kobiet. Czy ryby śpiewają w Ukajali? Otóż nie. Dlaczego? bo Ukajali to jedno wielkie wysypisko śmieci ... Jedno wiem doceniam jednak Polskę i wolę przez całe życie zwiedzić jej piękno niż wyjeżdżać i przeżywać to co przeżywa Beata Pawlikowska, ale z drugiej strony kto pokazałby nam ten świat? Jeśli nie ona. Cudowna podróżniczka w której książkach zaczytuję się od lat :)

"To s takie miejsca, gdzie ludzie stanowią część krajobrazu - żyją z nim i całkowicie się w niego wtapiają. Tam przez cały dzień człowiek trwa przed swoim domem, czasem coś zje, porozmawia, pójdzie się wysiusiać, znów siada i siedzi tak przez całe życie."

Cudowna książka jak wszystkie Beaty Pawlikowskiej. Nie koloryzuje rzeczywistości, pisze książki z taką pasją, ale zarazem ja ta pozycja powaliła mnie. Cieszę się z jednego, że nie podróżuję tak daleko jak ona. Otóż dlaczego? Przerażający pisk ... idzie patrzy, a tam na brzegu rzeki leży świnka morska przywiązana do linki i się topi. Co robi Pan, który tam mieszka? Otóż...