Zupełnie odmienną od moich wyobrażeń była Monika. Znałem ją jako matkę wielkiego Augustyna i przez pryzmat jego wielkości patrzyłem na jej życie. A właściwiej wyobrażałem je sobie – świątobliwe i pobożne. Rzeczywistość jest jednak inna, a przynajmniej ta przytoczona przez Annę Bernet. Kolejny już dowód na to, że mniej złudnej wyobraźni czyni życie szczęśliwszym – pozwala widzieć go takim jakim jest, a nie takim jakbyśmy do chcieli. A więc Monika – według autorki – jest kobietą wielkiej sprzeczności. Choć jej szczere i proste serce kochało Boga i chciało żyć po chrześcijańsku to jej rozliczne matczyne i kobiece namiętności często dalekie było od wymogów wiary ewangelicznej. Muszę przyznać, że zaskoczył mnie ten jej rys osobowości, nie tego się po niej spodziewałem. Może to i dobrze, bo po ludziach należy się spodziewać tego kim są, a nie tym jak my byśmy chcieli by oni byli.

Zupełnie odmienną od moich wyobrażeń była Monika. Znałem ją jako matkę wielkiego Augustyna i przez pryzmat jego wielkości patrzyłem na jej życie. A właściwiej wyobrażałem je sobie – świątobliwe i pobożne. Rzeczywistość jest jednak inna, a przynajmniej ta przytoczona przez Annę Bernet. Kolejny już dowód na to, że mniej złudnej wyobraźni czyni życie szczęśliwszym – pozwala...

Biografia świętej Moniki napisana przez Annę Bernet ukazuje matkę św. Augustyna w sposób wielce obiektywny. Dzięki autorce można poznać nie tylko żywot tej wyjątkowej świętej, ale także realia, w których przyszło jej zmagać się z codziennymi problemami. Tym co pozwoliło jej przetrwać trudne chwile była z pewnością gorliwa wiara w Boga, dzięki której posiadała niezwykłą mądrość. W książce ukazane są wydarzenia z życia świętej, w których musiała ona wykazać się niezwykłą odwagą i cierpliwością.

Forma biografii przypomina raczej opowiadanie z życia świętej Moniki, dzięki czemu czytelnik zatraca się całkowicie w lekturze. W tej historii najbardziej urzekła mnie silna wiara Moniki jak i miłość do swojego syna. Monika nie poddawała się, aż do śmierci trwała w nieustannej próbie nawrócenia swoich bliskich. Co z Bożą pomocą się udało.

Myślę, że ,,Monika matka św.Augustyna” to pozycja idealna do rozważania na czas Adwentu, ale nie tylko. Historia św. Moniki pokazuje, że modlitwa, post, jałmużna to często najbardziej skuteczny sposób w walce ze złem.

Wnioski, które naszły mnie po przeczytaniu tej książki były następujące:
-praktyki religijne pomagają człowiekowi lepiej zrozumieć otaczający nas świat, z kolei prawdziwe szczęście nie leży w gromadzeniu dóbr materialnych, ale w umiarze.

Biografia świętej Moniki napisana przez Annę Bernet ukazuje matkę św. Augustyna w sposób wielce obiektywny. Dzięki autorce można poznać nie tylko żywot tej wyjątkowej świętej, ale także realia, w których przyszło jej zmagać się z codziennymi problemami. Tym co pozwoliło jej przetrwać trudne chwile była z pewnością gorliwa wiara w Boga, dzięki której posiadała niezwykłą...

Anna Bernet w subtelny i plastyczny sposób przybliża czytelnikowi postać Moniki, matka świętego Augustyna (331/332-387). Urodzona w Afryce, w Tagaście (dziś Suk-Ahras w Algierii) w rodzinie chrześcijańskiej, otrzymała imię Monnica. Wraz z siostrami, zyskała staranne i surowe wychowanie, które zawdzięcza przede wszystkim mającej w domu niezwykły autorytet służącej, niż matce. Jako młoda dziewczyna została wydana za mąż, za Patrycjusza, poganina z Tagasty. Jako chrześcijanka znosiła niewierność i wybuchy złości swojego męża w ciszy i pokorze. Chciała nawrócić męża na chrześcijaństwo, a zdobyła jego szacunek i podziw. Jej delikatność potrzebna była również w kontaktach z wymagającą teściową. Odgrywała też wielką rolę w godzeniu powaśnionych przyjaciół.

Monika urodziła Patrycjuszowi co najmniej dwóch synów (Nawigiusza i Augustyna) i jedną córkę. Augustyn przyszedł na świat,gdy Monika miała dwadzieścia trzy lata. Kochająca matka, pobożna chrześcijanka, wychowywała go według zasad religijnych, ale nie ochrzciła go na jego prośbę jako chłopca. Ten wybór miał się okazać błędem. Owdowiała w wieku 40 lat. Zajęła się zarządzaniem rodzinnym majątkiem i poświęciła dzieciom. Była rozważną i aktywną matką, ale najbardziej martwiła się o Augustyna, który temperamentem przypominał jej męża.

Autorka jasno podkreśla, że Monika mimo że była chrześcijanką, kierowała się również w życiu ambicjami. Gdy jako młody chłopak Augustyn ulegał cielesnym namiętnościom, Monika nie chciała dla syna zbyt wczesnego małżeństwa, bo to bowiem zagroziłoby mu w rozwinięciu kariery. Potrafiła po latach związku rozdzielić nisko urodzoną konkubinę od Augustyna i ich syna. Monika chciała Augustynowi znaleźć godną jego pozycji, prawowitą żonę. Gdy w sierpniu 386 r. Augustyn poinformował matkę o swojej decyzji, aby odtąd żyć w wstrzemięźliwości, potrafiła jednak dziękować za to Bogu.

Obserwując przywiązanie Augustyna do manicheizmu, dopiero jednak po latach była w stanie zmienić swoje błędne, bierne nastawienie i zacząć walczyć o jego nawrócenie. Była nawet u biskupa, ale ten odmówił interwencji, mając nadzieję, że nawróci się sam. Za synem podążyła do Mediolanu. Tam dopiero poczuła ulgę, gdy okazało się, że Augustyn odchodzi od manicheizmu. Zaczęła też poznawać arcybiskupa Mediolanu, Ambrożego. Między innymi dzięki niemu porzuciła afrykański zwyczaj spożywania posiłków przy grobach. Mieszkając z synem w Cassiciacum, brała udział w debatach filozoficznych. Była aktywną i uśmiechniętą rozmówczynią, potrafiła uspokoić zmysły, zwięźle przedstawić swoją opinię i kierować się rozsądkiem. W ten sposób Monika ujawniła się jako kobieta inteligentna, poszukująca prawdy i duchowego postępu, choć nie znająca naukawych terminów. To w Mediolanie Augustyn wraz z synem przyjęli chrzest (24-25 kwietnia 387).

Planowali wszyscy wrócić do Afryki, ale Monika była już jednak chora i czuła nadchodzącą śmierć. Pochowana została w Ostii, jej szczątki w XV w. następnie przeniesiono do Rzymu, do kościoła poświęconego jej synowi. W miejscu pierwotnego pochówku Moniki wzniesiono potem bazylikę św. Aurei.

Monika była wytrwała w wierze i gorliwa w wypełnianiu swojej misji. Pokładała ufność w Bogu i wytrwale trzymała się modlitwy. Anna Bernet opowiada o kobiecie na znakomicie przywoływanym tle historycznym, społecznym, obyczajowym, czasów życia pierwszych chrześcijan. Autorka pokazuje, jak macierzyńska miłość Moniki i gorliwe modlitwy towarzyszyły nawróceniu Augustyna.

Książka została zaopatrzona w przypisy i bibliografię. Autorka cytuje w tekście fragmenty Wyznań Św. Augusta i dokonuje ich krytycznej analizy względem życia jego matki. Na biografię św. Moniki nie złożyły się jedynie suche fakty. Autorka pisze o wydarzeniach w taki sposób, jakby sama była ich obserwatorką. Próbuje odtworzyć uczucia wewnętrzne bohaterów, ich plany, marzenia i ambicje. Tekst więc czyta się płynnie, niemal jak powieść. Stanowi to niewątpliwie atut książki. Zabieg ten sprawia również, że przedstawione osoby staja się czytelnikowi bliższe.

https://slowemmalowane.blogspot.com/2021/03/anne-bernet-monika-matka-sw-augustyna.html

Anna Bernet w subtelny i plastyczny sposób przybliża czytelnikowi postać Moniki, matka świętego Augustyna (331/332-387). Urodzona w Afryce, w Tagaście (dziś Suk-Ahras w Algierii) w rodzinie chrześcijańskiej, otrzymała imię Monnica. Wraz z siostrami, zyskała staranne i surowe wychowanie, które zawdzięcza przede wszystkim mającej w domu niezwykły autorytet służącej, niż...

Biografia świętej wyróżnia się na tle innych książek opisujących żywoty. Czym? Przede wszystkim przyjmuje formę interesującej historii, która wciąga niczym dobra powieść. Mimo że nie są to suche fakty, nie można odmówić autorce rzetelności. Całość opiera się o konkretne źródła, a niejasne kwestie wyjaśniają liczne przypisy.
Co więcej, ujęło mnie to, że zarówno św. Monika, jak i jej syn zostali przedstawieni wyjątkowo realistycznie. Nie jest to typowa „wygłaskana” hagiografia, która zmienia świętych w ideały. Podczas lektury odkrywałam nie tylko zalety, ale też i słabe strony Moniki, które niekiedy wręcz wywoływały moją irytację. ;) A to wszystko dlatego, że autorka wykreowała opowieść pełną prawdziwych emocji.
Ogólnie jestem pozytywnie zaskoczona tą książką. Zawiera dużo informacji, opakowanych w przystępny dla czytelnika sposób. Absolutnie nie czułam się przytłoczona treścią. I co najważniejsze, „Monika. Matka św. Augustyna” otwiera drzwi do nowych pozaziemskich znajomości. Polecam szczególnie tym, którzy mają św. Monikę za patronkę, jak i wszystkim zainteresowanym orędowniczką zrozpaczonych matek, wdów i trudnych małżeństw.

Biografia świętej wyróżnia się na tle innych książek opisujących żywoty. Czym? Przede wszystkim przyjmuje formę interesującej historii, która wciąga niczym dobra powieść. Mimo że nie są to suche fakty, nie można odmówić autorce rzetelności. Całość opiera się o konkretne źródła, a niejasne kwestie wyjaśniają liczne przypisy.
Co więcej, ujęło mnie to, że zarówno św. Monika,...

Nasza bohaterka to urodzona w 331 roku w skromnej wiosce w Numidii niezbyt urodziwa dziewczyna ze średnio zamożnego domu. Podobnie jak jej rówieśnice mogłaby popaść w zapomnienie. Tak się jednak nie stało.
Ona głęboko wierząca, syn hulaka, mąż poganin. Monika wierzyła w Boga i to bardzo. Dla obu swoich mężczyzn wymodliła nawrócenie.
I w tym momencie wielu z was ziewnie i przestanie czytać. Uznacie tę niezbyt grubą, licząca 164 strony książkę za religijne nudziarstwo.
Nic bardziej mylnego. Ja jestem tego najlepszym dowodem. Jestem osobą niewierzącą. Gdyby książka Bernet była tylko teologiczną rozprawką, opowieścią o niezwykłej kobiecie, ale ukazanej pod kątem religijnym, nie czytałabym tej książki.
Nie ukrywam, lekturę rozpoczęłam z pewną obawą. Jednak książka bardzo szybko po prostu mnie pochłonęła.
Monika...pióra Anne Bernet to fascynująca opowieść o początku IV w., o życiu w tym okresie, o smutkach, radościach o tym, jak kształtowała się religia, co było przyczyną, a co skutkiem.
Całość bardziej przypomina porywającą opowieść historyczno-obyczajową, momentami nawet przygodową. Nie znaczy to, ze autorka potraktowała temat lekko. Nic z tych rzeczy.
Bernet, uznana francuska autorka około czterdziestu książek historycznych, podeszła do sprawy bardzo fachowo, merytorycznie. Opowieść snuta na kartach książki pełna jest źródeł historycznych, przypisów u dołu strony (co bardzo cenię),historycznych wstawek, odnośników choćby do dzieł syna Moniki, który z hulaki przemienił się jednego z najznamienitszych teologów w historii i doktora Kościoła. Syn Moniki to słynny św. Augustyn, którego Wyznania...zna chyba każdy, choćby ze słyszenia.
Zarówno Wyznania...św. Augustyna, jak i książka Bernet są doskonałym źródłem wiedzy o tamtych czasach, o początkach chrześcijaństwa, o ludziach, ich życiu codziennym, pokusach, smutkach i radościach.
Pisarka swoją bohaterkę umieściła w szerokim kontekście społeczno-historycznym i zrobiła to doskonale. Jej Monika to kobieta mocno wierząca, walcząca z pokusami, trudami dnia codziennego, nie pozbawiona wątpliwości i namiętności. Czyta się niczym najlepszą powieść historyczną.
Całość opowiedziana barwnym, współczesnym, przystępnym językiem.
Idealna pozycja dla osób interesujących się nie tylko wczesnym chrześcijaństwem, ale historią w ogóle. Polecam.

Nasza bohaterka to urodzona w 331 roku w skromnej wiosce w Numidii niezbyt urodziwa dziewczyna ze średnio zamożnego domu. Podobnie jak jej rówieśnice mogłaby popaść w zapomnienie. Tak się jednak nie stało.
Ona głęboko wierząca, syn hulaka, mąż poganin. Monika wierzyła w Boga i to bardzo. Dla obu swoich mężczyzn wymodliła nawrócenie.
I w tym momencie wielu z was ziewnie i...