Co może wyniknąć ze spotkania wiary z niewiarą? Konflikt, spięcie, nieporozumienie? A może dobro, rozwój i dojrzałość?
Na okładce informacja: Najlepsza książka teologiczna w Europie. Nagroda Europejskiego Stowarzyszenia Teologii Katolickiej 2011. Pomyślałam, że zajrzę. We wstępie można przeczytać, że książka inspirowana jest pozycją "Przemówić do Zacheusza" a w trakcie czytania zauważyć pewne zasadnicze zbieżności z "Wzywany czy niewzywany, Bóg się tutaj zjawi". Biorąc pod uwagę te okoliczności (powtórki z lektury)chciałam porzucić lekturę, ale kierowana ciekawością odkrycia czegoś nowego pozostałam przy wcześniej podjętej decyzji. I doszłam do wniosku, że jeśli coś jest dobre to się nie nudzi. I nadaje się do wielokrotnego czytania.

Znany skądinąd Zacheusz znowu został uczyniony głównym bohaterem opowieści. Człowiek obarczony lękami i niepewnością. Ciekawy tego kim jest Jezus, który dziwnym zbiegiem okoliczności dostaje szansę, aby Go poznać. Podejmuje decyzję o zmianie życia. A potem? Co się dzieje potem? Czy pozostał wierny przysiędze? Zrezygnował, zapomniał, znudziło mu się? A dlaczego by o tym nie podyskutować? Przecież historia każdego Zacheusza jest inna, każda kończy się inaczej, rozpoczyna na nowo, trwa...

Niewiara ma różne źródła, dobrze pokazuje to rozdział pt. "List". Nie zawsze to co wydaje się oczywiste właśnie tak wygląda. Tendencyjne i stereotypowe podejście do religii, wiary, Boga i Kościoła może wynikać z cierpienia, które trudno jest zamanifestować w inny sposób. Dlatego właśnie sięga się po krytykę, obrażanie i negowanie tego, co (i Kto) nie może (lub nie chce) się bronić.
Najbardziej zafascynował mnie rozdział (i inne fragmenty) o św. Teresie z Lisieux, wszelkie interpretacje jej życia, dzieł, wypowiedzi przykuwają moją uwagę. Podobno zrobił to już ktoś wcześniej, ale ja odkryłam tę teorię dopiero w tej książce. Otóż, ksiądz Halik porównuje tutaj Małą Świętą z nikim innym jak Fryderykiem Nietzsche. Ciekawe prawda? Zestawić osobę głęboko wierzącą z mistrzem podejrzeń, ogłaszającym śmierć Boga. A jednak łączyło na pewno jedno: ciemność - niewiara. Tylko każdy z nich wybrał inny sposób przeżywania tego doświadczenia.

Ogólna konkluzja? Niezależnie od tego jak bardzo jesteśmy z Kościołem/wiarą/religią związani Bóg kiedyś milknie. Przychodzi czas niewiary. Wynika ona z lenistwa, przyzwyczajenia i rutyny lub odwrotnie z zaangażowania, zaufania i zjednoczenia z Bogiem. Z reguły jednak jest wynikiem ludzkiego niedopatrzenia. A po co przychodzi? Żeby zmusić do poszukiwań, wyjścia z szablonów, znanych i oswojonych schematów, które straciły sens. Bo nie o to tutaj chodzi. Tu ważny jest Bóg i to czy ogłosimy światu Jego śmierć, czy pomimo wszystko, wbrew niewierze zachowamy wiarę.

Bądź cierpliwy! (czyt. Zrozumienie przyjdzie z czasem.)

Co może wyniknąć ze spotkania wiary z niewiarą? Konflikt, spięcie, nieporozumienie? A może dobro, rozwój i dojrzałość?
Na okładce informacja: Najlepsza książka teologiczna w Europie. Nagroda Europejskiego Stowarzyszenia Teologii Katolickiej 2011. Pomyślałam, że zajrzę. We wstępie można przeczytać, że książka inspirowana jest pozycją "Przemówić do Zacheusza" a w trakcie...