Solidarność na Antypodach

W latach osiemdziesiątych XX w. na Antypodach osiedliło się conajmniej 25 tys. Polaków, z których ponad połowa posiadała status uchodźcy. Mimo znacznej odległości od Polski Australia znalazła się w czołówce krajówdocelowych polskiej migracji w tej dekadzie. Najbardziej znaczące inicjatywypubliczne, związane z bieżącymi wydarzeniami w PRL, podjęli jednak przedstawicielepolskiej diaspory wywodzący się z wcześniejszych fal migracyjnych.

Temat solidarnościowej działalności rozwijanej na Antypodach wymaga opisania jej kontekstu politycznego, uwzględniającego m.in. stosunki dyplomatyczne między PRL a Australią czy politykę migracyjną obu państw. Napływ niespotykanej od wojny fali migrantów z Polski zmusza do sięgnięcia po statystyki, jak również po teorie migracyjne. Bez nich trudno byłoby określić mentalność nowych migrantów – a przecież procesy akulturacyjne wywierały ogromny wpływ na zaangażowanie publiczne. Pierwszoplanowa pozycja tradycyjnychśrodowisk polonijnych prowadzi z kolei do pytań o interakcje pokoleniowe ispołeczne, a także o charakterystykę polskiej diaspory w Australii. Dopiero todaje podstawę do analizowania poszczególnych inicjatyw oraz form działania. Natakim rozumowaniu została zbudowana struktura książki.

Niezależnie od specyficznych cech Polonii australijskiej i onapodlegała istotnemu, uniwersalnemu zjawisku: solidarnościową działalność podejmowałajedynie znikoma część polskiej diaspory – zarówno tej wywodzącej się jeszcze zemigracji powojennej, jak i tej z lat osiemdziesiątych.