Po pierwsze, w życiu się nie spodziewałam, o czym będzie ta książka. Zwłaszcza gdy patrzyłam na tę żółtą, zabawną w gruncie rzeczy okładkę (i co dziwniejsze, pasującą do treści...), na której wypisano tytuł: "Człowiek, który gapił się na kozy". Czy po czymś takim można liczyć na śmiertelnie poważną lekturę? Okazało się, że owszem, nawet jeśli ileś pierwszych stron sugerowało coś zupełnie innego.

No właśnie - pierwsze strony. Przeczytałam w blurbie, że historia opisana w tej książce "brzmi jak powieść s.f., ale jest autentyczna", ale w to nie uwierzyłam. Miałam wrażenie, że ktoś po prostu robi sobie ze mnie jaja, że to wszystko to jeden wielki żart. Bo jak uwierzyć w to, że amerykańska armia kazała swoim żołnierzom wpatrywać się w kozy tak długo, aż nie zabiją ich wzrokiem? Przecież tego nie da się traktować poważnie, zwłaszcza jeśli chwilę później czyta się o specjalnej jednostce o nazwie "Pierwszy Batalion Matki Ziemi", którego główną ideą było takie wyszkolenie wojska, by prowadziło wojnę w pokojowy (!) sposób.

Niestety, potem zrobiło się zdecydowanie mniej śmiesznie. W dodatku te całkowicie absurdalne pomysły okazywały się całkowicie sensowne i zupełnie realistyczne. Im dłużej czytałam, tym bardziej przerażona byłam. I coraz mocniej wierzyłam, że jednak nikt nie robi mnie w konia.

Czytając ten reportaż, miałam silne skojarzenia z "Paragrafem 22" Josepha Hellera. W końcu tematyka podobna: i Heller, i Ronson opisują działania wojenne, tylko nieco oddalone od siebie w czasie i przestrzeni. W obu przypadkach poziom absurdu staje się nieprawdopodobny i zwyczajnie przerażający. "Człowiek, który gapił się na kozy" jednak wstrząsnął mną bardziej. W końcu rok 2004 był naprawdę niedawno, doskonale pamiętam ten czas. I zastanawiam się, co teraz dzieje się w amerykańskiej armii, skoro TAKIE informacje zostały ujawnione.

Warto przeczytać reportaż Jona Ronsona. Otwiera oczy na pewne sprawy. Nawet jeśli na początku wydaje się co najmniej dziwna i wyssana z palca. I tak sobie myślę, że wolałabym, żeby taka właśnie była.

Po pierwsze, w życiu się nie spodziewałam, o czym będzie ta książka. Zwłaszcza gdy patrzyłam na tę żółtą, zabawną w gruncie rzeczy okładkę (i co dziwniejsze, pasującą do treści...), na której wypisano tytuł: "Człowiek, który gapił się na kozy". Czy po czymś takim można liczyć na śmiertelnie poważną lekturę? Okazało się, że owszem, nawet jeśli ileś pierwszych stron...