Leo chyba się napatrzył reportaży o paragwajskich więzieniach kobiet. W cyklu „Aldebaran” pojawiają się wyraźne wątki dystopijne – koloniści są kontrolowani przez bezwzględną dyktaturę. Tymczasem morza tej planety są miejscem, gdzie dzieją się rzeczy, o jakich nawet filozofom się nie śniło. Trzecim wątkiem, najsłabszym moim zdaniem, jest historia Marca i Kim, czyli per definitionem najważniejszej parki całego komiksu. Nie cierpię tych ciągłych przetasowywań w związkach damsko-męskich, nic mnie nie obchodzi, kto z kim, kiedy i ile.

Na szczęście w czwartej i przedostatniej części cyklu autor przypomina sobie, że „Aldebaran” to jednak przede wszystkim historia SF a nie jakaś „Brzydula” czy inna „Esmeralda”. Po raz pierwszy dowiadujemy się tym razem o wydarzeniach spoza planety, co będzie z pewnością jeszcze podjęte w ostatnim tomie.

Summa summarum można ten komiks spokojnie obejrzeć i przeczytać – krzywda nikomu się nie dzieje. Jednak gdyby nie ciekawa fauna Aldebarana oraz tajemnica jej interakcji z pierwszymi kolonistami to nie byłoby tak naprawdę o czym pisać.

Leo chyba się napatrzył reportaży o paragwajskich więzieniach kobiet. W cyklu „Aldebaran” pojawiają się wyraźne wątki dystopijne – koloniści są kontrolowani przez bezwzględną dyktaturę. Tymczasem morza tej planety są miejscem, gdzie dzieją się rzeczy, o jakich nawet filozofom się nie śniło. Trzecim wątkiem, najsłabszym moim zdaniem, jest historia Marca i Kim, czyli per...