Wojna bez patosu ten tytuł autor wyjaśnia poprzez opis nieudanej obrony Francji, kilkuletnich szkoleń w Szkocji oraz udziału w operacji D-Day. . Wyrusza na wyzwalanie Europy jako korespondent wojenny przy Brygadzie Pancernej gen Maczka, a będąc często na pierwszej linii frontu, lecz nie uczestnicząc w walce, dzieli się ciekawymi spostrzeżeniami z obrazu końca wojny. Zaskakujące jest spostrzeżenie że zdjęcia z walk nie ujmują dramaturgii chwili, wszyscy są wtedy jakby schowani strzały są niespodziewane, a przeciwnik niewidoczny. Większość więc zdjęć przekazywanych jako relacje wojenne to zdjęcia pozowane z odpowiednim ustawieniem żołnierzy i sprzętu.
Dość ciekawe są też krytyczne relacje o polskim sztabie rezydującym w londyńskim hotelu Rubens, w którym byli urzędnicy którzy niewiele w czasie wojny zwiedzili Londynu i Anglii nie mówiąc o nauczeniu się języka.
Wzruszające dla żołnierzy i czytelnika był opis wyzwolenia kobiecego obozu w Niederlangen (zaraz za granica Belgijską) gdzie więzionych było 1000 kobiet z AK uczestniczek Powstania Warszawskiego.
Fakt że obóz wyzwolili żołnierze polscy pośród których znaleźli się mężowie, bracia i znajomi więzionych był dla uczestników niezwykłą historia.
Marian Walentynowicz wrócił po wojnie do Polski i po 10 latach przymusowego milczenia władze ź komunistyczne łaskawie pozwoliły mu wrócić do zawodu rysownika.

Wojna bez patosu ten tytuł autor wyjaśnia poprzez opis nieudanej obrony Francji, kilkuletnich szkoleń w Szkocji oraz udziału w operacji D-Day. . Wyrusza na wyzwalanie Europy jako korespondent wojenny przy Brygadzie Pancernej gen Maczka, a będąc często na pierwszej linii frontu, lecz nie uczestnicząc w walce, dzieli się ciekawymi spostrzeżeniami z obrazu końca wojny....

Obraz największej wojny w dziejach widziany głównie z tyłów przez człowieka mającego również doświadczenie frontowe. Język z dzisiejszej perspektywy dość dziwny. Chodzi nie tylko o to, co normalnie uważamy za archaizmy i różnice w nazewnictwie, również o małą ilość mocnych słów i wiele zdrobnień, duża różnica w stosunku do dzisiejszego języka wojskowych.

Obraz największej wojny w dziejach widziany głównie z tyłów przez człowieka mającego również doświadczenie frontowe. Język z dzisiejszej perspektywy dość dziwny. Chodzi nie tylko o to, co normalnie uważamy za archaizmy i różnice w nazewnictwie, również o małą ilość mocnych słów i wiele zdrobnień, duża różnica w stosunku do dzisiejszego języka wojskowych.

Audiobook, czyta Juliusz Wyrzykowski.

Kolejne wspomnienia polskiego żołnierza z tułaczki wojennej po Rumunii, Francji, Anglii, Szkocji, Kanadzie, USA i znowu Francji.
Znam już ten okres z coraz większej ilości relacji ale wciąż jeszcze mi brakuje trochę do pełnego obrazu. Z tej książki dowiedziałem się więcej o wpływach prasy oenerowsko-endeckiej ("Jestem Polakiem") w Polskiej Armii.
Ale prawdziwą nowością dla mnie była opowieść o tym, jak wiele było przypadków samobójstw, depresji i chorób psychicznych wśród polskich żołnierzy na przełomie lat 1942-1943.

Nic wielkiego ale ciekawe i zabawne.

Audiobook, czyta Juliusz Wyrzykowski.

Kolejne wspomnienia polskiego żołnierza z tułaczki wojennej po Rumunii, Francji, Anglii, Szkocji, Kanadzie, USA i znowu Francji.
Znam już ten okres z coraz większej ilości relacji ale wciąż jeszcze mi brakuje trochę do pełnego obrazu. Z tej książki dowiedziałem się więcej o wpływach prasy oenerowsko-endeckiej ("Jestem Polakiem") w...

Ci ,którzy spodziewali się kwiecistych opisów wielkich bitew czy brawurowych akcji Żołnierza Polskiego-ta książka rozczaruje. Opisane tu perypetie ilustratora Koziołka Matołka nie są jakieś doniosłe, ani nie wprowadzają nic nowego do historii drugiej wojny,ale książka ma swój urok i czar potęgowany rysunkami samego autora tego dzieła.

Ci ,którzy spodziewali się kwiecistych opisów wielkich bitew czy brawurowych akcji Żołnierza Polskiego-ta książka rozczaruje. Opisane tu perypetie ilustratora Koziołka Matołka nie są jakieś doniosłe, ani nie wprowadzają nic nowego do historii drugiej wojny,ale książka ma swój urok i czar potęgowany rysunkami samego autora tego dzieła.

Wojna bez patosu - tytuł to nieporozumienie. Wojna tu jest tylko tłem i ramą czasową. Książka to wspomnienia oficera, którego wybuch wojny rzucił na obczyznę. Przez prawie 5 lat jesteśmy daleko od pola walki, poznając perypetie autora. Dopiero pod koniec mamy możliwość zobaczyć front oczyma Walentynowicza. Jak dla mnie to “wojna bez polotu”.

Wojna bez patosu - tytuł to nieporozumienie. Wojna tu jest tylko tłem i ramą czasową. Książka to wspomnienia oficera, którego wybuch wojny rzucił na obczyznę. Przez prawie 5 lat jesteśmy daleko od pola walki, poznając perypetie autora. Dopiero pod koniec mamy możliwość zobaczyć front oczyma Walentynowicza. Jak dla mnie to “wojna bez polotu”.