Klasyki czytam dużo, ale zazwyczaj polskiej i brytyjskiej. Jeśli chodzi o klasykę francuską, to moja znajomość z nią ogranicza się do Hugo, Dumasa – ojca, ,,Ojca Goriot” i ,,Dziejów Tristana i Izoldy”. Od jakiegoś czasu jednak chciałam przeczytać coś Zoli. Wybór padł na ,,Wszystko dla pań”, ponieważ dyskutowałyśmy o tej książce ostatnio z inną użytkowniczką, a w telewizji aktualnie można oglądać serial BBC, będący ekranizacją tej powieści.

Akcja powieści zaczyna się, gdy młodziutka Denise przybywa z prowincji do Paryża, by rozpocząć pracę w sklepie stryja. Ten jednak ma problemy finansowe i nie może pomóc bratanicy, która po śmierci rodziców jest jedyną opiekunką dwóch młodszych braci. Denise rozpoczyna więc pracę w pierwszym francuskim domu towarowym Wszystko dla pań, którego właścicielem jest Oktaw Mouret. Zola wnikliwie opisuje rodzący się we Francji kapitalizm i świat, gdzie przeżyją silniejsi. Jednak światełkiem w tej historii jest rodzące się uczucie między Denise a Mouretem.

Kiedyś w przyszłości będę chciała wrócić do tej książki, ale wiem, że muszę znaleźć jakieś nowe wydanie. To, które wypożyczyłam z biblioteki, pochodzi z lat siedemdziesiątych, egzemplarz jest już stary i zaczytany, w rezultacie czego kilka stron jest do połowy oberwanych(barbarzyństwo!), a kartki są tak sklejone ze sobą, że nie da się odczytać ostatnich liter. Wiem, że nie należy to do oceny samej powieści, zwłaszcza, że recenzję zamieszczam przy nowym wydaniu, ale musiałam o tym wspomnieć z racji tego, że utrudniało mi to czytanie i być może nieco obniżyło moją ocenę.

Zola bardzo dużo miejsca poświęca na opisywanie rodzącego się kapitalizmu, sposób funkcjonowania sklepu i zachowanie klientów. Z jednej strony mnie to nużyło, liczyłam na więcej miejsca dla wątku romantycznego. Ale jednocześnie nie mogę nie docenić przenikliwości autora, dzięki której można zauważyć, że wiele rzeczy nadal się nie zmieniło, a czytając opisy pań ,,buszujących” po domu towarowym Moureta nie sposób nie pomyśleć o naszej współczesności.

Opowieść o domu towarowym Wszystko dla pań klimatem przypomina nieco ,,Północ i Południe” Gaskell oraz naszą ,,Ziemię obiecaną”. Historia Moureta, który dorobił się na małżeństwie z bogatą wdową budzi skojarzenia z ,,Lalką”, a wątek miłosny jest niczym z Sienkiewicza. Cyniczny kobieciarz zakochuje się w niewinnej i przepełnionej dobrocią dziewczynie. Jest cudowny! Z niecierpliwością czekałam na fragmenty z Mouretem i Denise, czytałam o jego namiętnej miłości i wewnętrznej przemianie, oraz jej obawach i walce z własnymi uczuciami. Wydaje mi się, że niejedna kobieta chciałaby mieć takiego mężczyznę, który potrafi walczyć o nią ze stanowczością, a jednocześnie bezinteresownie otaczać dobrocią i czułością. Sama Denise początkowo wydawała mi się zbyt bezbarwna jak na główną bohaterkę, ale szybko doceniłam jej dobroć, łagodność, szacunek do siebie i odwagę. Może nie jest taka barwna jak Oktaw czy Paulina, ale często budzi podziw i szacunek.

A przy okazji zwróciłam uwagę na to jak różnie do tematu związków damsko – męskich podchodzą Francuzi, Anglicy i Polacy. Brytyjczycy oczywiście są powściągliwi przy opisywaniu związków pozamałżeńskich i skandali obyczajowych, natomiast Francuzi się w tym lubują. Polacy są pośrodku, nie ukrywają, ale też nie rozwodzą się nad tym. Stawiając obok siebie np. ,,Dawida Copperfielda” czy ,,Dziwne losy Jane Eyre”, a ,,Wszystko dla pań”, ,,Ojca Goriot” czy nawet ,,Trzech muszkieterów” widać znaczne różnice w opisywaniu romansów i zepsucia. Angielscy pisarze też nie uciekają od tematów, które w tamtych czasach mogły budzić kontrowersje, ale zupełnie inaczej się to czyta. Ale to tylko moja małą dygresja, nie mająca zbyt wielkiego związku z wrażeniami jakie wzbudziła we mnie historia Denise.

Myślę, że wielbicielom klasyki nie trzeba tej książki rekomendować. Mi mimo małych trudności w czytaniu, bardzo się ona spodobała(zwłaszcza wątek miłosny) i mam zamiar obejrzeć też ekranizację.

,, Działać, tworzyć, borykać się z przeciwnościami, pokonywać je lub być pokonanym – na tym polega radość i zdrowie ludzkie!”

Klasyki czytam dużo, ale zazwyczaj polskiej i brytyjskiej. Jeśli chodzi o klasykę francuską, to moja znajomość z nią ogranicza się do Hugo, Dumasa – ojca, ,,Ojca Goriot” i ,,Dziejów Tristana i Izoldy”. Od jakiegoś czasu jednak chciałam przeczytać coś Zoli. Wybór padł na ,,Wszystko dla pań”, ponieważ dyskutowałyśmy o tej książce ostatnio z inną użytkowniczką, a w telewizji...