Znakomicie napisana rozprawa na temat XI-wiecznego eposu perskiego "Garšāspnāme" Asadiego z Tusu. Jest to dzieło na pewno mniej znane od "Szahname" Ferdousiego (również z Tusu),ale właśnie przez wzgląd na swoją niszowość zasługuje na tym dokładniejszą analizę. Autor przedstawia zarys fabuły utworu, po czym analizuje jego porządek heroiczno-mityczny oraz relacyjno-opisowy. Taki podział dobrze oddaje złożoność dzieła, na które nakładają się liczne warstwy: tytułowy Garszasp, odgrywający niemałą rolę w irańskiej mitologii, pojawia się już w Aweście, a potem jest mocno obecny w piśmiennictwie średnioperskim, tak więc jego postać skłania do przyjrzenia się wielu różnym tekstom powstałym w Iranie na przestrzeni wieków. Jeśli zaś przyjrzymy się bliżej porządkowi narracyjnemu, tj. opisom licznych bohaterskich podróży Garszaspa, odkryjemy również wiele różnych aspektów, takich jak naśladownictwo samego Aleksandra Wielkiego oraz zakorzenienie w późnoantycznej tradycji morskiej Iranu. Do wniosków w tej ostatniej kwestii Michalak dochodzi przez znakomitą analizę porównawczą wczesnych tekstów arabskich i perskich, co pokazuje jego znakomitą biegłość w obu tych obszarach badawczych. Bardzo dobra książka, a zawarte w streszczeniu utworu passusy przekładu pozwalają mieć nadzieję, że Autor szykuje się do przełożenia na polski całego tego eposu.

Tomasz Babnis

Znakomicie napisana rozprawa na temat XI-wiecznego eposu perskiego "Garšāspnāme" Asadiego z Tusu. Jest to dzieło na pewno mniej znane od "Szahname" Ferdousiego (również z Tusu),ale właśnie przez wzgląd na swoją niszowość zasługuje na tym dokładniejszą analizę. Autor przedstawia zarys fabuły utworu, po czym analizuje jego porządek heroiczno-mityczny oraz relacyjno-opisowy....