Wygląda na to, że przez całe życie stoimy w kolejce po przypadkiem rzucone szczęście, jednak Ana Ristović pokazała mi, że nawet tak prozaiczną czynność można uszlachetnić. Banalności jest wokół za dużo, "bezmyślnie" wypowiedziane słowa zalewają wszystko tak bardzo skutecznie, że należy się zastanowić czy pośród nich jest jeszcze miejsce na poezję. Moim zdaniem tej przestrzeni jest bardzo wiele a twórczość serbskiej poetki szczególnie pasuje do definicji "poezji muśnięć drobiazgów o wyglądzie wysokiej jakości". I to nawet śmieci. Szczególnie tych pochodzących z naszych przepełnionych powszedniością umysłów. Ristović wszędzie zagląda, do serca, do mózgu, komponując poezję wewnętrznych organów człowieka jak gdyby to była prosta igraszka w rękach lekarza medycyny sądowej. Bowiem śmierć też się tu zdarza, i to całkiem często.

Zbiór mózgowych neuronów przyciąga niczym ogromny kosmos. W tych wiernie odwzorowanych światach w skali mikro i makro wystarczy ujrzeć piękno, niczego więcej od czytelnika się nie wymaga. A zmysłowość można odkryć chociażby w słowach Ristović, nawet pomimo przemieszania w nich porządku z chaosem. Nie doszukiwałem się w tym wszystkim harmonii, która dla mnie stanowi o cudowności otaczającego mnie świata. Jednak obserwacja poetyckich przeciwieństw wystarczyła do tego, abym ujrzał i zrozumiał świat takim, jakim jest. Pełnym kontrastów, bogatym w szczegóły przyrody nieożywionej, układającym się w jedność wszystkiego. Poezja Any Ristović jest pełna przeciwieństw i to dzięki nim zapanował specyficzny klimat, w którym wyrosły "Śmieci z kosmosu".

Zazwyczaj szukam sensu, nie mam tu na myśli przesłania pojedynczych słów, ale całokształt pomysłów, zbieżnych z moimi ideałami. Tak więc tym razem droga rozmyślań powiodła mnie ulicami Belgradu, doprowadziła do mieszczącej się naprzeciwko zakładu fryzjerskiego księgarni i przeobraziła szmery wersów Ristović w szum wielkiego miasta. Mogłem pożywić swoją wyobraźnię wołaniem pod oknami i wejść głęboko w miejską tkankę, tym razem wyjątkowo otuloną mgiełką nierzeczywistości. A może rzeczywistości, sam już nie wiem jak interpretować świat serbskiej poetki. W każdym razie rzeczywistość i nierzeczywistość są w tym przypadku ze sobą nierozłącznie sprzężone. I zapewne to jest ta nadwyżka sensu, którą tak bardzo potrzebuję odnaleźć. Wynikający z przeciwieństw ład.

Poeci zapisali już wiele stron o mutacjach świata, dlatego jestem zdziwiony tym, że Ana Ristović mogła jeszcze tu zmieścić nowy wątek, a nawet go solidnie rozbudować. Któż by ośmielił się porównywać człowieka do kodu kreskowego? A jednak okazuje się, że posiadanie wspólnych genów z wytworem nowoczesności wcale w tych wierszach nie jest czymś dziwnym. "Śmieci z kosmosu" przebiegły przed moimi oczami jak obrazki miejskich krajobrazów. Wiele ich było, nie wszystkie skutecznie zapamiętałem, ale ich kolorowa mieszanka odcisnęła w pamięci piętno wirujących w pięknie drobiazgów. I niech tak już pozostanie, że to tylko gwiazdy spadają z nieba. Lepiej zbyt dużo nie wiedzieć. A tymczasem wypada mi podziękować za tę podróż na siedząco, ponieważ z Aną Ristović nawet nie ruszając się z fotela można zwiedzić kawał wszechświata.

Wygląda na to, że przez całe życie stoimy w kolejce po przypadkiem rzucone szczęście, jednak Ana Ristović pokazała mi, że nawet tak prozaiczną czynność można uszlachetnić. Banalności jest wokół za dużo, "bezmyślnie" wypowiedziane słowa zalewają wszystko tak bardzo skutecznie, że należy się zastanowić czy pośród nich jest jeszcze miejsce na poezję. Moim zdaniem tej...