Zbiór opowiadań o doktorze Skórzewskim w końcu pozwala uporządkować to, co jest porozmieszczane w wielu tomach. Choć czuć niedosyt, gdy opowiadania dzieli 20 lat życia doktora.

Zbiór opowiadań o doktorze Skórzewskim w końcu pozwala uporządkować to, co jest porozmieszczane w wielu tomach. Choć czuć niedosyt, gdy opowiadania dzieli 20 lat życia doktora.

Fantastyka przeplatająca się z rzeczywistością, czyli coś co bardzo lubię. I to wszystko napisane tak umiejętnie, że ma się wrażenie, że jest całkowicie realne.
Gdy już sądziłam, że nic mnie nie zaskoczy, to kolejne opowiadanie udowadniało, że się po raz kolejny mylę.
Doktor Skórzewski fascynuje w każdej historii bez względu na to ile ma lat.

Fantastyka przeplatająca się z rzeczywistością, czyli coś co bardzo lubię. I to wszystko napisane tak umiejętnie, że ma się wrażenie, że jest całkowicie realne.
Gdy już sądziłam, że nic mnie nie zaskoczy, to kolejne opowiadanie udowadniało, że się po raz kolejny mylę.
Doktor Skórzewski fascynuje w każdej historii bez względu na to ile ma lat.

(Audiobook)

--- Pierwsze opowiadania przedstawiają wysiłki polskiego lekarza Pawła Skórzewskiego wraz z miejscowymi medykami w walce z trądem w norweskim XIX-to wiecznym Bergen. W kolejnych akcja przenosi się na wschód i tereny spowitej śniegiem Ukrainy. Ponownie doktor Skórzewski zostaje wysłany do odizolowanej przez wojsko chłopskiej wyspy trawionej nieznaną chorobą, tajemniczą zarazą rahmanów...
--- W racjonalne metody i naukowe podejście doktora autor wplata ludowe wierzenia w duchy i upiory, co dodaje odrobiny dreszczyku i nastroju jak w mrocznym fantasy czy horrorze. Osobiście bardzo odpowiada mi też krótka forma opowiadań-anegdotek, zbliżona do humorystycznych "Kronik Jakuba Wędrowycza", choć tu klimatem bliżej do mrocznego "Chołodu" Twardocha czy opowiadań E. A. Poe. Całość obejmuje długie życie Skórzewskiego i dzieje się w burzliwych czasach przełomu XIX i XXw (głównie rewolucja bolszewicka, I i II wojna).
--- Jak dotąd najlepsza książka od Pilipiuka...

(Audiobook)

--- Pierwsze opowiadania przedstawiają wysiłki polskiego lekarza Pawła Skórzewskiego wraz z miejscowymi medykami w walce z trądem w norweskim XIX-to wiecznym Bergen. W kolejnych akcja przenosi się na wschód i tereny spowitej śniegiem Ukrainy. Ponownie doktor Skórzewski zostaje wysłany do odizolowanej przez wojsko chłopskiej wyspy trawionej nieznaną chorobą,...

Opowieści Pilipiuka są tak pasjonujące i świetnie napisane, że nawet jeśli zna się je już z poprzednich tomów "Światów Pilipiuka", i tak przykuwają uwagę, a powrót do nich daje satysfakcję.

Opowieści Pilipiuka są tak pasjonujące i świetnie napisane, że nawet jeśli zna się je już z poprzednich tomów "Światów Pilipiuka", i tak przykuwają uwagę, a powrót do nich daje satysfakcję.

Świetne zebranie opowiadań o doktorze Skórzewskim. Jedne są lepsze, inne ciut gorsze, ale ogólnie książka na plus. Polecam szczególnie fanom Pilipiuka. Ja bawiłam się fantastycznie ;)

Świetne zebranie opowiadań o doktorze Skórzewskim. Jedne są lepsze, inne ciut gorsze, ale ogólnie książka na plus. Polecam szczególnie fanom Pilipiuka. Ja bawiłam się fantastycznie ;)

Jak zwykle autor wzbudza tęsknotę za minionym i obawę przed niewytłumaczalnym... Bardzo lubię ten klimat

Jak zwykle autor wzbudza tęsknotę za minionym i obawę przed niewytłumaczalnym... Bardzo lubię ten klimat

Wydawnictwo spełniło moje marzenie i poukładało historie o doktorze Skórzewskim chronologicznie w jednym tomie. To mój ulubiony bohater opowiadań Pilipiuka, więc z wielką przyjemnością do nich wróciłam i pewnie wrócę jeszcze nie raz, jak już mi się odrobinę zapomni o czym było ;)

Wydawnictwo spełniło moje marzenie i poukładało historie o doktorze Skórzewskim chronologicznie w jednym tomie. To mój ulubiony bohater opowiadań Pilipiuka, więc z wielką przyjemnością do nich wróciłam i pewnie wrócę jeszcze nie raz, jak już mi się odrobinę zapomni o czym było ;)

Dla miłośników przygód doktora Skórzewskiego, wspaniała pozycja, aby jego przygody uporządkować w głowie.

Dla miłośników przygód doktora Skórzewskiego, wspaniała pozycja, aby jego przygody uporządkować w głowie.

Pilipiuk nic dodać nic ująć. Pisarz niesamowity ze znajomością tematu

Pilipiuk nic dodać nic ująć. Pisarz niesamowity ze znajomością tematu

Każda książka Andrzeja Pilipiuka jest małym arcydziełkiem nostalgii, hołdem złożonym tradycji i historii. Zbiory opowiadań są w moim odczuciu formą ciekawszą od powieści, bo chyba trudniejszą; opowiadanie wymaga, by w krótkim tekście zawrzeć wprowadzenie, rozwinięcie, zakończenie i jeszcze poprószyć to wszystko odpowiednią atmosferą. Nie ma tu miejsca na długie rozbiegi i rozwlekłe budowanie klimatu.

Każdy zbiorek ma swoją myśl przewodnią - zarazę, jak w „Carskiej manierce” albo „Traktacie o higienie”, czy motywy okołocmentarne, jak w „Rzeźniku drzew”. Zawsze jednak gdzieś w tle jak u Kinga czai się Groza, choć inaczej niż u Kinga jest to groza ukazana explicite, w całej okazałości. Przy tym bohaterowie nigdy nie dziwią się jej, przyjmują w naturalny sposób świat pełen nadnaturalnych bytów. Sprawnie napisane historie, wyraźnie zarysowani bohaterowie, z którymi człowiek gotów jest się identyfikować, nawet jeśli na ogół nie chciałby znaleźć się na ich miejscu, a przede wszystkim niewyczerpana fontanna pomysłów - wszystko to sprawia, że Pilipiuka chłonie się bez znużenia.

Mam troszeczkę ambiwalentne uczucia, jeśli chodzi o ten zbiorek. Z jednej strony to oczywiście bardzo dobry zbiorek bardzo dobrych opowiadań. Z drugiej - większość z nich wydano już w innych tomach: m.in. „Reputację”, „Chorobę białego człowieka” czy „Dzwon wolności”. Rozumiem zamysł, jakim było zawarcie w jednym ponaddziewięciusetstronicowym (!) tomie historii jednego człowieka, dra Pawła Skórzewskiego, ułożonej chronologicznie. Co ciekawe, niektórych opowiadań brakuje (wedle innych recenzji to „Złudzenie negacji” i „Promienie X”),na kilka - np. „Duchy Poveglii” czy „My, bohaterowie...” - dotąd nie trafiłem i były dla mnie nowe. Nawiasem mówiąc, ze zdumieniem dowiedziałem się, że opisane przez Pilipiuka wydarzenia z Poveglii mają swój pierwowzór w prawdziwym życiu. To tylko dowód na to, jak niewielkiego impulsu czasami potrzeba, żeby zbudować doskonałe opowiadanie na skrawku historii.

Lubię trzeźwy umysł dra Skórzewskiego, jego zdolność odnalezienia się w każdej sytuacji i umiejętność zachowywania zimnej krwi niezależnie od mrożących ją dodatkowo okoliczności. Fakt, że rozczarowałem się, trafiając na to, co już znałem, jest tylko moją winą (nie przeczytałem pierwej opisu),ale za niedopełnienie zbiorku, który właśnie miał być zamkniętą całością, daję malutki minusik.

Każda książka Andrzeja Pilipiuka jest małym arcydziełkiem nostalgii, hołdem złożonym tradycji i historii. Zbiory opowiadań są w moim odczuciu formą ciekawszą od powieści, bo chyba trudniejszą; opowiadanie wymaga, by w krótkim tekście zawrzeć wprowadzenie, rozwinięcie, zakończenie i jeszcze poprószyć to wszystko odpowiednią atmosferą. Nie ma tu miejsca na długie rozbiegi i...