Maigret i kloszard

Pod jednym z paryskich mostów do Sekwany zostaje wrzucony pobity kloszard, to że nie utonął zawdzięcza jedynie szyprowi barki, która akurat tam cumowała. Nadto szyper najprawdopodobniej widział sprawców. W zasadzie sprawa jak wiele innych i pewnie nikogo szczególnie by nie zainteresowała. Jednak Maigret zbyt dobrze, w czasie długoletniej służby, poznał ten „wstydliwy” Paryż i jego mieszkańców, żeby przejść obok niej obojętnie. Śledztwo toczy się niespiesznie i przynosi zaskakujące wyniki. Kloszard to bezdomny z wyboru, do tego wykształcony, „sprawcy” z pewnością nimi nie są, a powód usiłowania zabójstwa kloszarda odwołuje się do historii sprzed lat...
Tym razem Simenon daje nam okazję do poznania mieszkańców stolicy, których nie znajdziemy w wytwornych restauracjach, a przy śmietnikach, ich rezydencjami są kartony i kawałek folii, żyją nie rzucając się w oczy, ale mają swój świat i swoje prawa.
Maigret rozumie ich jak nikt inny, bez słów i zbędnych gestów. Jedynie wobec sprawcy jest bezsilny. I choć zawodowo ponosi porażkę, to w aspekcie moralnym może sobie pogratulować.

Pod jednym z paryskich mostów do Sekwany zostaje wrzucony pobity kloszard, to że nie utonął zawdzięcza jedynie szyprowi barki, która akurat tam cumowała. Nadto szyper najprawdopodobniej widział sprawców. W zasadzie sprawa jak wiele innych i pewnie nikogo szczególnie by nie zainteresowała. Jednak Maigret zbyt dobrze, w czasie długoletniej służby, poznał ten „wstydliwy” Paryż...

W tym tomie serii z Maigretem paryski komisarz mierzy się ze sprawą próby zamordowania kloszarda żyjącego gdzieś pod mostem, usiłowano go utopić po uprzednim ogłuszeniu; na szczęście nieszczęśnika wyłowili szyprowie z cumujących na Sekwanie barek. Sprawa jest o tyle trudna, że uratowany kloszard nie chce nic mówić. Ale i tak Maigret dowiaduje się, że bezdomny w poprzednim życiu był lekarzem, ale po serii porażek zawodowych i rodzinnych porzucił rodzinę i wygodną egzystencję i wybrał życie pod mostem. Przy okazji szanowny autor nieco idealizuje kloszardów, twierdząc, że są spokojni, solidarni i nie wadzą nikomu. Badania nad tą społecznością pokazały, że to ludzie nękani przez choroby, często psychiczne, uzależnieni, często przemocowi. Więc mit o szczęśliwym kloszardzie można między bajki włożyć. 

Książka ma jak zwykle silny rys obyczajowy, oto dowiadujemy się sporo o barkach płynących Sekwaną, na których czasami mieszkają całe rodziny, to był kilkadziesiąt lat temu ważna gałąź transportu, obecnie nieistniejąca, w każdym razie w naszym kraju

Co ciekawe, Maigret bezbłędnie typuje podejrzanego o próbę morderstwa, przy okazji ma silne poszlaki, że ten sam człowiek utopił już kogoś innego parę lat temu. Ale komisarz nie ma mocnych dowodów, zaś podejrzany nie chce się przyznać mimo wielogodzinnych przesłuchań. Charakterystyczny jest tu dialog komisarza ze współpracownikiem: „Przyznał się? — Nie. — Wierzysz, że to on? — Moralnie mam pewność...” Maigret się wścieka, że podejrzany jest po prostu głupim człowiekiem, bo inteligentny gość nie powtarzałby wciąż tych samych bredni, tylko się przyznał, czasami głupota popłaca... A bez przyznania sprawa się sypie, bo, jak wspomniałem, mocnych dowodów winy brak. Pomóc mógłby poszkodowany kloszard, ale nie chce mówić. Rad nierad nasz komisarz odstępuje od oskarżenia i podejrzany wychodzi na wolność. W typowej dla kryminału diadzie: zbrodnia-kara, brakuje więc kary. 

Kryminał jest dobrze, wartko napisany, przeczytałem go bardzo szybko, świetna rzecz na podróż lub zabicie czasu. 

W tym tomie serii z Maigretem paryski komisarz mierzy się ze sprawą próby zamordowania kloszarda żyjącego gdzieś pod mostem, usiłowano go utopić po uprzednim ogłuszeniu; na szczęście nieszczęśnika wyłowili szyprowie z cumujących na Sekwanie barek. Sprawa jest o tyle trudna, że uratowany kloszard nie chce nic mówić. Ale i tak Maigret dowiaduje się, że bezdomny w poprzednim...

Simenon zachwyca mnie za każdym razem atmosferą Paryża, jakiego już nie ma. Powolny, lubiący piwo, wino i dorze zjeść, komisarz Maigret rozwiązuje kolejną zagadkę. Tym razem towarzyszymy mu w śledztwie, które toczy się wokół Sekwany, pływających po niej barek i żyjących pod paryskimi mostami kloszardów. Warto oderwać się od pędzącego świata i przenieść na jedno lub dwa popołudnia do Paryża komisarza Maigreta.

Simenon zachwyca mnie za każdym razem atmosferą Paryża, jakiego już nie ma. Powolny, lubiący piwo, wino i dorze zjeść, komisarz Maigret rozwiązuje kolejną zagadkę. Tym razem towarzyszymy mu w śledztwie, które toczy się wokół Sekwany, pływających po niej barek i żyjących pod paryskimi mostami kloszardów. Warto oderwać się od pędzącego świata i przenieść na jedno lub dwa...