"Kobieta na krańcu świata" to pierwsza przeczytana przeze mnie książka podróżnicza. Nie planowałam jej czytać w najbliższym czasie, jednak przypadek sprawił, że tak się stało. Cóż mogę powiedzieć na jej temat? Jest urzekająca. Każda odrębna historia zrobiła na mnie wrażenie. Ewidentnie można wyczuć lekkość i przyjemność pisania. Wszystkie fotografie zawarte w książce są po prostu niesamowite. Dzięki tak dużej ich ilośći łatwiej można sobie wyobrazić to, co widziała i czego doświadczyła Martyna Wojciechowska.

Takim jednym chyba minusem jest sytuacja, gdy na jednej stronie zdanie jest niedokończone, a na kolejnych często 4 kartkach znajdują się same zdjęcia. Jak dla mnie było to trochę niewygodne, gdyż po oglądnięciu fotografii musiałam wracać się kilka stron, aby przypomnieć sobie sens zdania.

Jak już wspominałam każda historia robi wrażenie, a także porusza. Carmen Rojas z Boliwii pobita przez dwóch silnych facetów, bo tak zostało z góry ustalone? Mimo to musi zarabiać na swoją rodzinę.
Edith Tripel z Argentyny jedyna gaucha (kobieta kowboj) w okolicy, ciągle ograniczana przez mężczyzn. Od dawna chciałam pobyć chociaż przez chwilę kimś takim jak Edith (no może pomojajac zakazy ustanowione przez mężczyzn), w sumie do teraz podoba mi się taki styl życia.
16-letnia dziewczynka z Wenezueli poddana operacji plastycznej (z pewnością nie ostatniej) wbrew swojej woli. A także ogólna presja ze strony kobiet, aby wyglądać jak najpiękniej nie zważając na zdrowie. Zgadzam się ze stwierdzeniem, że we wszelakich wyborach Miss ocenia się urodę kobiety, nie biorąc zupełnie pod uwagę czy jest to naturalne piękno czy też powstałe w wyniku licznych operacji plastycznych.
Życie ludzi w usianej minami Kambodży, gdzie stawiając każdy krok na ziemi ryzykuje się własnym życiem. Porusza także praca kobiet saperów pracujących w grubych, odłamkoodpornych kombinezonach na dużym upale ze świadomością, że w każdej chwili mogą nastąpić na ukrytą minę.
Bien Thi Nguyen z Wietnamu, która większość swojego życia spędza na wodzie i cięzko pracuje na utrzymanie ogromnej rodziny.
Przerażająco rozwinięte kłusownictwo w Afryce, kosztujące życie wielu tysięcy słoni.
Możliwość posiadania kilku żon w Tanzanii (i nie tylko!), pozbawienie ich większośći praw, a także legalne zdradzanie żony. Kobiety nie tylko muszą radzić sobie z własną zazdrością o drugą żonę, ale także dogadać się i pomagać sobie.
W wiosce plemienia Himba to rodzice wybierają męża swojej córce (nawet niepełnoletniej) nie licząc się zupełnie z jej zdaniem. Natomiast w pobliskich hipermarkecie dochodzi do styku 3 całkiem odmiennych światów: hipermarket, czyli XXI wiek; XIX-wieczny strój kobiet z plemienia Herero oraz kultury o bardzo dawnych początkach, gdzie ludzie chodzą na co dzień półnadzy.

Opowieść, którą postanowiłam szczególnie wyróżnić to historia Daphne Sheldrick i całego schroniska dla słoni w Nairobi. Zwykle bardziej wzrusza mnie zło przydarzające się ludziom, jednak w tym przypadku to los zwierząt bardziej ścisnął moje serce, a konkretniej słoni zabijanych tylko dla nieszczęsnej kości słoniowej. Małe słoniki zwykle tuż po urodzeniu zostają sierotami, zdanymi na samych siebie. Niestety i one często wpadają w pułapki kłusowników lub są atakowane przez inne zwierzęta. Znaleziony słonik jest transportowany do schroniska, gdzie jego pracownicy zajmują się jak własnym dzieckiem. Słoń otrzymuje to czego już nie otrzyma od matki, czyli miłość, opiekę i troskliwość.

"Kobieta na krańcu świata" to pierwsza przeczytana przeze mnie książka podróżnicza. Nie planowałam jej czytać w najbliższym czasie, jednak przypadek sprawił, że tak się stało. Cóż mogę powiedzieć na jej temat? Jest urzekająca. Każda odrębna historia zrobiła na mnie wrażenie. Ewidentnie można wyczuć lekkość i przyjemność pisania. Wszystkie fotografie zawarte w książce są po...