Czytając dwunasty tom, zastanawiałem się nad tym, czy da się jakoś odróżnić szaleństwo od obłędu? A może to jedno i to samo, tylko różnie nazywane? Patrząc po głównych postaciach tej serii, dawno zatracili oni już resztki zdrowego rozsądku. Pragnienie władzy, zemsty oraz krwi sprawiły, że rozum odszedł i pozostała czysta furia. Matka pragnąca zabić dziecko, któremu dała życie. Żona chcąca wywrzeć zemstę na mordercach jej męża. Młodzieniec o niepohamowanym apetycie na władzę. Żona chroniąca swe dzieci, której losem dotąd zawsze sterował ktoś inny. I na końcu ON. Ryszard Plantagenet. Książę Gloucester. Szatan. Tak go nazywała matka i tak nazywa go wielu, choć nie ci, którzy znają prawdę o jego ciele.

Mimo wielu fikcyjnych motywów, znajdujących się w tej serii, jak choćby hermafrodytyzm Ryszarda, całość oddaje w sposób wyjątkowo trafny polityczną rzeźnię tamtego okresu. Wojna Dwóch Róż zakończyła się finalnie upadkiem obu rodów i przejęciem tronu przez Tudorów na ponad sto lat. Tutaj widać już powoli pierwsze rezultaty tej wojny, bo symptomy były widoczne od dawna. Destabilizacja finansów państwa, niepokoje społeczne, szerzące się plotki, mordowanie wysokich członków rady królewskiej czy choroba trawiąca ciało Ryszarda. Do tego tarcia pomiędzy Ryszardem Plantagenetem a rodziną Woodwillów wkroczyły w fazę, gdzie nie ma już odwrotu. Krew musi zostać przelana i pozostaje tylko pytanie: Czyja?

Aya Kanno w swej pracy genialnie ukazała natomiast destabilizacje psychiczną głównego bohatera. Jego rodzące się w nim szaleństwo w końcu zaczyna wybuchać, co pociąga za sobą ofiary. Nawet jego żona musi w końcu opowiedzieć się po którejś ze stron, mając na uwadze bezpieczeństwo swych dzieci. Mogę śmiało stwierdzić, że ten tom oscyluje wokół dzieci w różnym wieku. Tak naprawdę mamy tutaj pokazane różnorakie formy relacji pomiędzy matką a dzieckiem, głównie synem. Od szczerej miłości dyktowanej opiekuńczością, przez zaborczość podsycaną pragnieniem zemsty, na nienawiści obarczonej wstydem. Tak, te różne oblicza dobrze definiują walkę o władzę absolutną i tron Anglii. Wojnę dwóch umierających róż.

Czytając dwunasty tom, zastanawiałem się nad tym, czy da się jakoś odróżnić szaleństwo od obłędu? A może to jedno i to samo, tylko różnie nazywane? Patrząc po głównych postaciach tej serii, dawno zatracili oni już resztki zdrowego rozsądku. Pragnienie władzy, zemsty oraz krwi sprawiły, że rozum odszedł i pozostała czysta furia. Matka pragnąca zabić dziecko, któremu dała...

Intrygująca i mocno nacechowana emocjonalnie fabuła skupiająca się coraz mocniej na polityce, zaczyna wyraźnie kierować się w stronę wielkiego finały. W tomiku dwunastym Ryszard ugruntowuje swoją pozycję jako pretendenta do tronu, umiejętnie lawirując pomiędzy potencjalnymi sojusznikami i przygotowując się na ostateczną potyczkę z Edwardem V. Jego działania nie uszły uwadze młodego następcy tronu i jego rodzicielce, którzy podczas zaplanowanego polowania chcą dokonać zamachu i tym samym pozbyć się problemu. Nie będzie to zbyt wiele zdradzenie fabuły, jeśli napisze się, że ktoś taki jak Ryszard (który na kilku intrygach zjadł już zęby),nie da się tak łatwo podejść. Przedstawiona tutaj historia nie tylko czerpie inspiracje z dzieł Szekspira, ale również pod pewnymi względami opiera się na prawdziwej historii. Autorka jednak nie trzyma się sztywno pewnych wydarzeń, pozwalając sobie na sporą dozę własnej interpretacji. Nie zmienia to jednak faktu, że całkiem dobrze idzie jej mieszanie fikcji i prawdy, tworząc dawkę udramatyzowanej mangi fantasy, którą czyta się bardzo przyjemnie.

https://gameplay.pl/news.asp?ID=129844

Intrygująca i mocno nacechowana emocjonalnie fabuła skupiająca się coraz mocniej na polityce, zaczyna wyraźnie kierować się w stronę wielkiego finały. W tomiku dwunastym Ryszard ugruntowuje swoją pozycję jako pretendenta do tronu, umiejętnie lawirując pomiędzy potencjalnymi sojusznikami i przygotowując się na ostateczną potyczkę z Edwardem V. Jego działania nie uszły uwadze...

Ten tomik jest nieco słabszy od poprzednich, ale przeczuwam, że jest to cisza przed burzą. Następny prawdopodobnie będzie już ostatnim, bo już tutaj można było dostrzec, że historia zaczyna się kończyć. Ale to nie zmienia faktu, że uwielbiam tą mangę i bardzo polecam po nią sięgnąć.

Ten tomik jest nieco słabszy od poprzednich, ale przeczuwam, że jest to cisza przed burzą. Następny prawdopodobnie będzie już ostatnim, bo już tutaj można było dostrzec, że historia zaczyna się kończyć. Ale to nie zmienia faktu, że uwielbiam tą mangę i bardzo polecam po nią sięgnąć.

Mam nadzieję, że ta manga niedługo się skończy. Coraz mniej podoba mi się co tam się dzieje.

Mam nadzieję, że ta manga niedługo się skończy. Coraz mniej podoba mi się co tam się dzieje.