1998–2019 Jagoda
Jagoda pragnie przełamać koło międzypokoleniowych kłamstw. Spędzając całe dnie na rozmowach z babką, stara się zrozumieć zawikłaną historię rodziny.
Wiedziona przekonaniem, że los można odwrócić, stawia wszystko na jedną kartę. Tworzy wyjątkowe miejsce, które przyciąga kobiety takie jak ona – samotne matki niepełnosprawnych dzieci.
Czy smutek i cierpienie można dziedziczyć po przodkach? Czy mamy jakikolwiek wpływ na nasze życie?
Pełna emocji opowieść o powrocie do domu, gdzie można odnaleźć i zrozumieć ślady przeszłości.

"Znany szum morza" to ostatni tom cyklu Sagi nadmorskiej, gdzie kolejny raz gościmy w Ustroniu Morskim. Poprzednie dwie części podobały mi się i byłam bardzo ciekawa historii Jagody oraz tego, jak potoczyły się dalsze losy pozostałych dwóch kobiet.

"Morze jej odpowiedziało. Ono rozumiało. Było świadkiem wielu mniejszych i większych dramatów. (...) Wszystko minie, zdawało się mówić. I dobre, i złe. Wiedz o tym. Jesteś tu tylko przez chwilę, ale ja będę o tobie pamiętać."

Choć fabuła książki osadzona jest w latach współczesnych, ponownie czuć klimat dawnych czasów, który wywarł piętno na bohaterach. Autorka posiada ten wyjątkowy dar, że kiedy wplecie w fabułę odpowiednią dozą prawdziwej historii, z miejsca wsiąkamy w emocje każdej z postaci, przeżywając toczące się wydarzenia i sytuacje.

"Mam wrażenie, że jeszcze dużo wody w Wiśle musi upłynąć, zanim będziemy mogli mówić wprost o ludobójstwie na Wołyniu. Ja nie wrócę na Ukrainę. Wciąż mam przed oczami wykrzywione niechęcią twarze sąsiadów, nie mogę zapomnieć o mojej przyjaciółce, która z dnia na dzień przestała ze mną rozmawiać i udawała, że mnie nie zna, pamiętam tę nienawiść, która popchnęła człowieka do najgorszego."

Ogromne zaangażował mnie wątek samotnej matki niepełnosprawnego dziecka z zespołem Downa. Autorka z niezwykłą wrażliwością opisuje jak wygląda codzienność z chorym dzieckiem. Historia Jagody pokazuje z iloma przeciwnościami losu musi mierzyć się kobieta, ile cierpienia, bólu i smutku jest w stanie znieść. Ale tak jak każda z nas, jest silna, nie poddaje się, mało tego! Robi coś dla innych kobiet, które znalazły się w podobnej sytuacji co ona. Bardzo zaimponowała mi swoim podejściem do życia.

Niezwykle trudno było żegnać się z bohaterami, zwłaszcza z nestorką rodu Marcjanną. Śmierć co prawda wpisana jest w nasze życie, ale to przykre doświadczenie, które boleśnie przypomina o starości, przemijaniu, o tym, że nikt i nic nie może trwać wiecznie.

"To zadziwiające - człowiek przetrwa wszystko, najazd Sowietów, wywózki, wywłaszczenia, okupację niemiecką, atak banderowców, przesiedlenia, gwałt, śmierć najbliższych... a pokonuje go starość."

Magdalena Majcher odarła tę opowieść z lukru. Jej bohaterowie popełniają błędy, dokonują niewłaściwych wyborów, ranią się, nie potrafią mówić wprost o swoich uczuciach i pragnieniach. Jednak próbują wszystko naprawić, dogadać się. Ale z jakim skutkiem? Tego nie mogę Wam zdradzić. Jedno jest pewne: wiara, nadzieja i wsparcie rodziny motywują do działania oraz pozwalają znaleźć wyjście z każdej trudnej sytuacji.

Saga nadmorska tworzy spójną całość fabularną, ale muszę powiedzieć, że autorka w ostatnim tomie pozostawia czytelnika z uczuciem leciutkiego niedosytu. Ale to w żadnym razie nie jest wadą. Wręcz przeciwnie. Możemy sami dopowiedzieć sobie jak mogły dalej potoczyć się losy bohaterów.

"Znany szum morza" to pełna emocji powieść, w której smutek i cierpienie chwytają czytelnika za gardło, nie pozostawiając go obojętnym na los Jagody. To książka nierozerwalnie związana z dwiema poprzednimi częściami sagi. Koniecznie sięgnięcie po całość! Poznajcie trzy kobiety Zielczyńskie - Marcjannę, Gabrielę i Jagodę. Poczujcie co to siła i wzajemne wsparcie, które są w stanie pokonać wszelkie przeciwności i trudy życia.

1998–2019 Jagoda
Jagoda pragnie przełamać koło międzypokoleniowych kłamstw. Spędzając całe dnie na rozmowach z babką, stara się zrozumieć zawikłaną historię rodziny.
Wiedziona przekonaniem, że los można odwrócić, stawia wszystko na jedną kartę. Tworzy wyjątkowe miejsce, które przyciąga kobiety takie jak ona – samotne matki niepełnosprawnych dzieci.
Czy smutek i cierpienie...