Okazuje się, że DogMan i Mały Pet nie mogą cieszyć się sobą – małe koty muszą chodzić do szkoły, więc do drzwi budy DogMana puka ktoś z kociopieki. Okazuje się jednak, że to kolejna podpucha Kota Peta. W tej historii dowiadujemy się czegoś o dzieciństwie naszego wiecznie zamykanego w kocim kiciu złoczyńcy. Okazuje się, że nie było za bardzo szczęśliwe. Jednak Mały Pet zauważa, że przecież nie trzeba być skazanym na dążenie ku złu, wszystko można zmienić o ile tylko się chce. Całkiem poważne słowa jak na takiego malca.

Jak na ironię losu przystało w mieście pojawiają się dawni gnębiciele Kota Peta: goryl Bolo, krokodyl Bób i Prosiak. Obecnie należą do gangu PCHŁA, którego głównym zadaniem jest zemsta na Kocie Pecie za wszystko, ze szczególnym wskazaniem na utratę sensu życia. Na szczęście do akcji szybko wkracza DogMan jako Kapitan Hau i 80-HD jako Piorun Błysk, apotem dołącza jeszcze Mały Pet jako Cat Kid. Czy Pet pomoże synkowi i zejdzie z drogi zła czy jednak zła część jego natury wygra i skupi się jedynie na zemście na byłych członkach grupy skautów, do której kiedyś należał?
Więcej na: https://www.monime.pl/komiks-dogman-tom-1-7/

Okazuje się, że DogMan i Mały Pet nie mogą cieszyć się sobą – małe koty muszą chodzić do szkoły, więc do drzwi budy DogMana puka ktoś z kociopieki. Okazuje się jednak, że to kolejna podpucha Kota Peta. W tej historii dowiadujemy się czegoś o dzieciństwie naszego wiecznie zamykanego w kocim kiciu złoczyńcy. Okazuje się, że nie było za bardzo szczęśliwe. Jednak Mały Pet...

Już wiem dlaczego omijałam kapitana Majtasa jak zarazę.  Jeśli jest choć odrobinę podobny do Dogmana, to miałam rację. Ten komiks jest żenująco infantylny. Rozumiem, że ma być dla dzieci, ale dlaczego jest tak zupełnie o niczym. No, może relacje rodzinne są w nim ukazane jako pozytywne wartości. I przyjaźń. I to, że należy być dobrym. I jest to zrobione w wersji prześmiewczej, wiec młody czytelnik nie czuje się zbytnio moralizowany. Tylko szkoda, że „Władca much” Goldinga został tak spłycony. Podsumowując - nie sądzę, żebym jeszcze kiedyś sięgnęła po komiks z tej serii.  Zwyczajnie szkoda czasu. Nawet młodego czytelnika. Raczej będę namawiać na inne książki. 

Już wiem dlaczego omijałam kapitana Majtasa jak zarazę.  Jeśli jest choć odrobinę podobny do Dogmana, to miałam rację. Ten komiks jest żenująco infantylny. Rozumiem, że ma być dla dzieci, ale dlaczego jest tak zupełnie o niczym. No, może relacje rodzinne są w nim ukazane jako pozytywne wartości. I przyjaźń. I to, że należy być dobrym. I jest to zrobione w wersji...

Piąty tom przygód Dogmana i jego przyjaciół to kolejny zestaw przezabawnych sytuacji i humorystycznych dialogów. Pomysły na kolejne rozdziały powstają w głowach dwóch piątoklasistów, Harolda i George'a, którzy witają czytelnika w kolejnych częściach serii.

Tym razem do domu Dogmana przychodzi pracownik kociopieki, który zabiera Małego Peta do szkoły. Szybko okazuje się jednak, że nie jest on tym, za kogo się podaje. Po ustaleniu kto jest kim, akcja rusza z kopyta. Kot Pet ma problemy, którym musi szybko zaradzić. Okazuje się, że ścigają go pewni złoczyńcy, z którymi miał styczność w przeszłości. Ich zemsta będzie straszna. Grożą porwaniem Małego Peta, czy jednak naprawdę będą do tego zdolni? Jak zareaguje Kot Pet? Będzie próbował uratować swojego klona czy raczej wykorzystać go do niecnych celów? Co z uczciwością i dobrocią?

Oprócz ruchomych obrazków czytelnik może spróbować narysować wybranych bohaterów według zamieszczonej w tomie instrukcji. Tym razem na końcu książki znajdują się zdjęcia małych czytelników z ich kocimi pupilami.

Zachęcam do sięgnięcia po wszystkie tomy tej popularnej serii.

Piąty tom przygód Dogmana i jego przyjaciół to kolejny zestaw przezabawnych sytuacji i humorystycznych dialogów. Pomysły na kolejne rozdziały powstają w głowach dwóch piątoklasistów, Harolda i George'a, którzy witają czytelnika w kolejnych częściach serii.

Tym razem do domu Dogmana przychodzi pracownik kociopieki, który zabiera Małego Peta do szkoły. Szybko okazuje się...

żarty w Dogmanie nie powinny śmieszyć. Są głupie i nie logiczne, ale jakimś dziwnym sposobem to działa i bawi!

żarty w Dogmanie nie powinny śmieszyć. Są głupie i nie logiczne, ale jakimś dziwnym sposobem to działa i bawi!

Pożyczyłam od syna :) Pochłonęłam w jeden wieczór i uśmiałam się do łez. Z pewnością podwędzę kolejne części :D

Pożyczyłam od syna :) Pochłonęłam w jeden wieczór i uśmiałam się do łez. Z pewnością podwędzę kolejne części :D

Dogman jest to powieść graficzna, potocznie zwana komiksem.

To bardzo ciekawy książko-komisk dla dzieci, które dopiero zaczynają przygodę czytelniczą. Jest krótko, zwięźle oraz pomysłowo.

Humor, aż wyskakuje z każdej strony. Do tego ciekawe i bardziej szalone historie.

Choć przyznam, że moja prawie pięciolatka jest za mała na Dogmana. Za to 8 i 10 letnie bratanice mojego męża są nim zachwycone.

Bawiły się przy nim świetnie, a ekscytujące przygody prezentowane w książce bardzo się podobały.

Dogman jest to powieść graficzna, potocznie zwana komiksem.

To bardzo ciekawy książko-komisk dla dzieci, które dopiero zaczynają przygodę czytelniczą. Jest krótko, zwięźle oraz pomysłowo.

Humor, aż wyskakuje z każdej strony. Do tego ciekawe i bardziej szalone historie.

Choć przyznam, że moja prawie pięciolatka jest za mała na Dogmana. Za to 8 i 10 letnie bratanice...

To już piąty tom serii o Dogmanie, a ja wciąż nie potrafię jednoznacznie stwierdzić co czyni te opowieści wyjątkowymi. Bo nie mam żadnych wątpliwości, co do oryginalności tych książek oraz przekazu jaki serwują młodym czytelnikom. Czy cały urok tkwi w tych nietuzinkowych bohaterach, czy w nieprzeciętnych historyjkach, a może to te niebanalne, pełne humoru komiksowe ilustracje? Pewne jest, że całość stanowi ucztę dla każdego młodego miłośnika komiksów.

Recenzja w całości: http://mamao.pl/dogman-wladca-pchel-dav-pilkey/

To już piąty tom serii o Dogmanie, a ja wciąż nie potrafię jednoznacznie stwierdzić co czyni te opowieści wyjątkowymi. Bo nie mam żadnych wątpliwości, co do oryginalności tych książek oraz przekazu jaki serwują młodym czytelnikom. Czy cały urok tkwi w tych nietuzinkowych bohaterach, czy w nieprzeciętnych historyjkach, a może to te niebanalne, pełne humoru komiksowe...

Kto jeszcze nie zna Dogmana?
Znacie „Kapitana Majtasa” Dava Pilkeya? A Dogmana, człowieka z głową psa? Nawet jeśli jeszcze jakimś sposobem nie mieliście okazję się z nimi zapoznać, to najwyższy czas zmienić tę sytuację. Na rynku wydawniczym pojawiła się bowiem kolejna część tej niezwykłej opowieści stworzonej przez wspomnianego artystę z ADHD o duszy o fantazji dziecka oraz Jose Garibaldiego. Opublikowany nakładem Wydawnictwa Jaguar komiks to doskonała propozycja nie tylko dla młodszych czytelników, ale i dla wszystkich fanów komiksów i nieco abstrakcyjnego sposobu myślenia autora.
Kim zatem jest ów Dogman – poznajemy jego prapoczątki, czyli historię o tym, jak glina i pies-glina znaleźli się w szpitalu z ciężkimi uszkodzeniami ciała na skutek wybuchu. Tylko dzięki pomysłowości pielęgniarki udało się uniknąć katastrowy, pojawiła się natomiast „nowa jakość w walce z przestępczością”, czyli Dogman, wynik przeszczepu psiego łba do ciała funkcjonariusza policji.
Tak naprawdę jednak przygody Dogmana rodzą się w głowach dwóch bohaterów komiksu - Geroge’a i Harolda, szkolnych przyjaciół uczęszczających do piątej klasy, którzy uwielbiają tworzyć komiksy (podczas gdy nowa nauczycielka uparcie wprowadza im literaturę klasyczną do programu). Niezależnie od obowiązków szkolnych przyjaciele, zakończywszy pracę nad przygodami Kapitana Majtasa, teraz zajmują się rzeczonym Dogmanem. Źródłem ich inspiracji jest właśnie szeroko (a nawet bardzo szeroko) pojęta klasyka literatury, z … „Władca much” na czele.
Tak oto narodziła się najnowsza część przygód Dogmana, którego największym wrogiem jest Kot Pet („total hiper mega zły sierściuch”). Oczywiście Dogman ma też wiernych i nieco osobliwych przyjaciół, jak Zuzu, Sara Czapski-Zgłów czy Szef, ma również Małego Peta, czyli ofiarę nieudanego eksperymentu z klonowaniem, przeprowadzonego przez Kota Peta. W rezultacie Zły Bohater, zamiast otrzymać kolejnego złego, stworzył uroczego kotka, może nieco zbyt dociekliwego i nadaktywnego, ale takiego, któremu nie można odmówić czaru.
Tym razem, wraz z bohaterami (Dogmanem i jego robotem 80-HD) zajmiemy się przekształcaniem sali balowej w najfajniejszy lokal klubowy, liczący sobie trzech członków zwanych superkumplami. Niestety zabawę brutalnie przerywa pojawienie się przedstawiciela kociopieki nad zwierzętami. Okazuje się, że mały Pet powinien chodzić do szkoły, zaś niedopełnienie tego obowiązku może skutkować poważnymi konsekwencjami. Mimo niechęci, Dogman jest zmuszony do kapitulacji i oddaje słodkiego kotka pod opiekę funkcjonariusza aparatu państwowego. Tyle tylko, że osobnik podający się za pracownika koci opieki, to w istocie Kot Pet. Wszystko wskazuje na to, że ma on poważne problemy, zaś jego wrogowie (tymczasowo tylko zamknięci w areszcie),pragnąć wykorzystać do niecnych celów Małego Peta.
Czy Kot Pet rzeczywiście chce chronić swojego małego klona, czy raczej go wykorzystać? Jak rozwinie się dalej ta historia? Przekonamy się o tym dzięki lekturze tego porywającego komiksu, który nie tylko wciąga bez reszty stworzoną fabułą, ale również aktywizuje za sprawą ruchomych obrazków czy nauki rysowania bohaterów etapami. I choć początkowo opowieść może wydawać się nieco chaotyczna (osobom, które nie znają Kapitana Majtasa czy poprzednich części serii),a grafika dość osobliwa, to młodzi czytelnicy pokochają tę historię i szalonych bohaterów.
Sama opowieść „Dogman. Władca much”, poza zabawa, kryje w sobie sporo walorów edukacyjnych. Nie tylko zachęca bowiem dzieci do zgłębiania książek, na których historie są oparte, ale wprowadza w świat wartości, takich jak dobro, lojalność, przywiązanie, odwaga itd. Tym samym komiks jest naprawdę niezłym wyborem i to (jak sami się przekonacie) nie tylko dla młodych czytelników.

Kto jeszcze nie zna Dogmana?
Znacie „Kapitana Majtasa” Dava Pilkeya? A Dogmana, człowieka z głową psa? Nawet jeśli jeszcze jakimś sposobem nie mieliście okazję się z nimi zapoznać, to najwyższy czas zmienić tę sytuację. Na rynku wydawniczym pojawiła się bowiem kolejna część tej niezwykłej opowieści stworzonej przez wspomnianego artystę z ADHD o duszy o fantazji dziecka oraz...

najlepsza książka ever

najlepsza książka ever

Mniej śmieszna niż inne części i jakby krótsza

Mniej śmieszna niż inne części i jakby krótsza