„W pewnym sensie wszystkie pomieszczone w tej pracy rozprawy traktować można jako próby przełamywania tradycyjnych paradygmatów metafizycznych, czyli raczej – jako próby wykazania, że owe paradygmaty załamują się w zderzeni z fenomenem „zła epifanicznego”.” (s. 337). I tak, pierwszy rozdział dotyczy filozofii Kanta, następne – Schellinga, Nietzschego, Ricoeura, Tischnera, Hanny Arendt, Zygmunta Baumana, Lévinasa, a te są jeszcze poprzeplatane fragmentami z rozważaniami dotyczącymi m.in. myśli Heideggera czy Platona.

Lektura bardzo ważna, bardzo interesująca, ale wymaga od mniej obytego czytelnika (za jakiego się uważam) naprawdę dużo cierpliwości i samozaparcia. Średnio co drugie lub trzecie zdanie zawiera słowa w cudzysłowach – poniekąd rozumiem celowość tego zabiegu, ale jest to niezwykle irytujące, w żadnym innym dziele nie spotkałem takiego nagromadzenia cudzysłowów. Do tego dochodzi specjalistyczne słownictwo przekraczające wiedzę przeciętnego czytelnika tudzież fragmenty lub słówka w języku niemieckim czy greckim klasycznym.

Warto spróbować przeczytać chociaż rozdział „W stylu prowokacji”, który dotyczy w dużej mierze Holocaustu w wyjątkowo wartościowym i dającym do myślenia ujęciu.

„W pewnym sensie wszystkie pomieszczone w tej pracy rozprawy traktować można jako próby przełamywania tradycyjnych paradygmatów metafizycznych, czyli raczej – jako próby wykazania, że owe paradygmaty załamują się w zderzeni z fenomenem „zła epifanicznego”.” (s. 337). I tak, pierwszy rozdział dotyczy filozofii Kanta, następne – Schellinga, Nietzschego, Ricoeura, Tischnera,...