Siedzę naprzeciwko Celiny Stefańskiej już drugi raz. Nie jestem zdziwiona jej neurotycznym zachowaniem i potrafię już nawet razem z nią wstrzymać na chwilę myśli i popracować nad płynnością oddechu, kiedy tylko dopada ją atak paniki. Celina ma prawdziwe powody, aby nie zawsze zachowywać się w sposób racjonalny, czy łatwy do przewidzenia. Na jej miejscu ja miałabym dużo gorsze lęki...
Przy pierwszym spotkaniu urzekła mnie jej osobowość i fakt, że ma odwagę zachowywać się dokładnie tak jak czuje. Być sobą. Ta dziewczyna nie ma nowoczesnej komórki, genialnego sprzętu szpiegowskiego, nie ma nawet samochodu, ale mimo wszystko jest fantastycznym detektywem. Zazdroszczę jej spostrzegawczości i umiejętności kojarzenia faktów, które pozornie nie mają ze sobą nic wspólnego.
Zwracam się do niej zawsze, gdy przytłacza mnie codzienność, gdy pragnę inteligentnej rozrywki na dobrym poziomie. Aby opowiedzieć Wam dzisiaj o Celinie i historii, która się jej tym razem przytrafiła, spędziłam sporo czasu na studiowaniu różnych encyklopedii, albumów i stron, o których dotychczas nie miałam pojęcia. Rzadko zdarza się, aby ktoś był w stanie zafascynować mnie tak bardzo, abym miała ochotę na wnikliwą analizę materiałów źródłowych. Celina ma jednak coś w sobie, co sprawia, że pragnę dorównać jej chociaż trochę poziomem intelektualnym. Ona zna się doskonale na stylu La Belle Époque, która tak bardzo cechuje kobiety przestwione na pracach Alfonsa Muchy. Aby wiedzieć dokładnie, czym będziemy się tym razem zajmować, wyruszam w podróż do świata sztuki, w której tradycje bizantyjskie przenikają się ze współczesnością. Dzień dobry, oto nadchodzi art nouveau! Jego powiew poczujecie na każdej stronie tej powieści!
Tymczasem Celina Stefańska nie traci ani minuty i już zabrała mnie do Pragi. Jechałyśmy nocnym pociągiem, ale spokojnie, była przy nas babcia Eleonora. Moja kompanka pokazała mi ciekawe zaułki tego miasta, niestety przy okazji pozwoliłyśmy się okraść. Jak się później okazało, przedmiot był tak cenny, że do końca życia nie byłybyśmy w stanie zarobić podobnej kwoty. Zapomniałam dodać, że rzecz ta nie należała do Celiny.... Miała pomóc ustalić jej prawdziwą wartość, tymczasem zostałyśmy z niczym. Nie zdradzę Wam, jak zakończyły się nasze zmagania, nie powiem też, czy trup ścielił się gęsto. Sądzę jednak, że zorientowaliście się już do tej pory, że Celina nie potrzebuje fajerwerków, aby zainteresować sobą czytelnika, lubi bawić się niuansami. Kiedy się z nią spotykam zawsze otacza ją mgiełka tajemniczej subtelności i...prawdziwej klasy!!
Oby więcej takich czytelniczych spotkań!!!

Siedzę naprzeciwko Celiny Stefańskiej już drugi raz. Nie jestem zdziwiona jej neurotycznym zachowaniem i potrafię już nawet razem z nią wstrzymać na chwilę myśli i popracować nad płynnością oddechu, kiedy tylko dopada ją atak paniki. Celina ma prawdziwe powody, aby nie zawsze zachowywać się w sposób racjonalny, czy łatwy do przewidzenia. Na jej miejscu ja miałabym dużo...