Tym razem Chesterton wywiódł mnie w pole i uśpił pierwszą częścią powieści, odbiegającą od stylu, do którego przyzwyczaił pisarz, a wręcz rażącą kilkoma grubymi metaforami.
Druga część, o żartobliwym charakterze procesowo-epistolarnym, przynosi już stanowiące znak firmowy autora rozważania w etycznej oraz innej okołoludzkiej materii, okraszone brytyjskim humorem przedniej próby, ironicznym i erudycyjnym. "Żywy człowiek" okazuje się bowiem być swoistym manifestem, pochwałą życia, i to życia aktywnego, poszukującego, a także - jakżeby inaczej - prawego. Chesterton zdecydowanie wypowiada się przeciw nudzie i rutynie, ale i przeciw maskującemu duchową marność nihilizmowi.
Główny bohater, który zostaje postawiony w stan oskarżenia, gdyż wbrew powszechnemu zwyczajowi dochowuje wierności przykazaniom zamiast normom, wypowiada znamienne słowa, że najkrótsza droga do miejsca, w którym się obecnie znajdujemy, wiedzie dookoła świata. Wspaniałość i różnorodność tegoż świata podkreśla autor za pomocą pięknych opisów, w których wiodącą rolę odgrywa wykorzystanie całej palety barw, mającej oddać nieskończone bogactwo możliwych doznań.
Poza tym wszystkim, jest "Żywy człowiek" dobitnym dowodem, że jeśli pisarz ma tęgą głowę i sprawne pióro, eksperymenty formalne nie są mu potrzebne do szczęścia ani też do niczego innego.

Tym razem Chesterton wywiódł mnie w pole i uśpił pierwszą częścią powieści, odbiegającą od stylu, do którego przyzwyczaił pisarz, a wręcz rażącą kilkoma grubymi metaforami.
Druga część, o żartobliwym charakterze procesowo-epistolarnym, przynosi już stanowiące znak firmowy autora rozważania w etycznej oraz innej okołoludzkiej materii, okraszone brytyjskim humorem przedniej...