Chociaż Magic Knight Rayearth to naprawdę piękna rysunkowo manga, fabularnie niestety mnie nie zachwyciła, chociaż dalej ma na to szanse w następnych tomach.

MKR to klasyk mang typu isekai, gdzie osoby z naszego świata, zwykle nastolatki lub aspołeczne nerdy, trafiają do jakiegoś magicznego uniwersum. Tony haremowych nowelek w tej stylistyce mogły obrzydzić niektórym gatunek, ale trzeba pamiętać, że parę naprawdę znanych historii można by pod to podciągnąć - chociażby starą dobrą Narnię. Magic Knight Rayearth ma niezłe opinie, jest też dziełem autorek świetnej Rg Vedy, stąd miałam spore oczekiwania.

Rysunkowo, jak już wspomniałam, jest świetnie. O ile komuś nie przeszkadzają staromodne projekty postaci, oczywiście. Trzeba jednak panie z Clampa pochwalić za detale strojów bohaterów oraz tła - te są ponadczasowe. Warto też wspomnieć o unikatowym kadrowaniu. Kolejne sceny bądź postaci nierzadko płynnie przechodzą jedna w drugą - to trzeba zobaczyć, żeby zrozumieć.

Fabularnie, o czym też już troszkę było, jest słabiej. Trzy nastolatki zostają wciągnięte do magicznego świata, jednocześnie otrzymując od jego księżniczki questa na uratowanie go. Klasyka tematu, nie?

Pierwszy tom MKR wydaje jednocześnie przegadany i pośpieszony. W czym rzecz? Po dość długim, acz koniecznym startowym objaśnieniu zasad działających w Cephiro, dziewczęta dostają questa - dotarcie do kolejnej osoby. Jest magia, są walki - te elementy wypadają nieźle, głównie od strony wizualnej, ale to i tak idzie za prosto. Owa postać, już nie spoilerując, także wyśle bohaterki na questa - tym razem typu znajdź itemka i przynieś z powrotem. Taki growy schemat nie przypadł mi do gustu, chociaż kto wie, może następny tom go przełamie. Księżniczka niekiedy się powtarza z tym swoim wołaniem o ratunek dla Cephiro, ale zawsze w tak świetnej otoczce graficznej, że mogę patrzeć i patrzeć. Za to sceny z udziałem Zagato, naszego głównego złego, rozegrane są mistrzowsko. Mroczne, piękne i lekko tajemnicze, niejasne.

Znacznie lepiej od dopiero zaczynającej się rozkręcać fabuły wypadają tu główne bohaterki - trzy czternastolatki z Tokio: Hikaru, Umi i Fuu. Autorki nie skąpią im ważnego "czasu ekranowego" dzięki czemu charaktery dziewczyn zdążyły się już wyraźnie odznaczyć. Nie są przerysowane, ale odróżnialne już po samym zachowaniu i stylu bycia. Wszystko na plus, chociaż osobiście chętnie poświęciłabym dobrą połowę tego poznawania i zaprzyjaźniania się dziewczyn na rzecz rozbudowania fabuły i świata przedstawionego. Ten drugi został zbudowany niemal zupełnie na "tell" zamiast "show", więc wypada drętwo.

Przynajmniej na rysunki można się gapić i gapić, zatem niech już będzie 7/10. Zobaczymy, co dalej.

Chociaż Magic Knight Rayearth to naprawdę piękna rysunkowo manga, fabularnie niestety mnie nie zachwyciła, chociaż dalej ma na to szanse w następnych tomach.

MKR to klasyk mang typu isekai, gdzie osoby z naszego świata, zwykle nastolatki lub aspołeczne nerdy, trafiają do jakiegoś magicznego uniwersum. Tony haremowych nowelek w tej stylistyce mogły obrzydzić niektórym...