„Hold You Close” to zdecydowanie najgorszy wybór, jeśli chodzi o lekką lekturę na wakacje. Nie da się nie zużyć przy jej czytaniu minimum dwóch opakowań chusteczek. I to tych po sto sztuk. To książka mówiąca o stracie kogoś bliższego niż rodzice – rodzeństwa. Części nas, która dorastała razem z nami. Osoby, której wzloty i upadki obserwowaliśmy z pierwszego rzędu. Która zawsze była blisko, choć czasem działało to nam na nerwy. Która wyrosła na tym samym gruncie, miała tych samych rodziców, dziadków, nawet psa… I nagle jej nie ma.

Zarówno podczas przeżywania takiej tragedii, jak i czytania tej książki, łzy płyną ciurkiem. Bez przerwy i w ilościach, o które byśmy się nie podejrzewali. Każde zdanie „Hold You Close” niesie ze sobą tak ogromny ładunek cierpienia, że dla szczęściarza, który nigdy nie przeżył żałoby po bliskiej osobie, ta książka może okazać się brutalnym zderzeniem z rzeczywistością. Jednak z pewnością pomoże zrozumieć nietypowe zachowania zrozpaczonych osób – wszystkie bezpodstawne wybuchy złości, niekontrolowane morza łez…

Autorkom mistrzowsko udało się oddać to, co w żałobie najtrudniejsze – odnajdywanie zmarłej osoby w rzeczach i sytuacjach zupełnie niespodziewanych. Ta nagła świadomość, że ten ktoś już nigdy nie odbierze od nas SMS-a, nie przejdzie przez drzwi wejściowe, nie zostawi po sobie brudnych naczyń… Czy przemożna chęć cofnięcia czasu, bo nie zdążyło się powiedzieć tylu ważnych rzeczy. Zapewnić o naszej miłości i wsparciu, przeprosić… Zarówno Melanie Harlow, jak i Corinne Michaels popisały się tu swoim kunsztem, ponieważ są to uczucia, o których pisać potrafią tylko najlepsi.

Bohaterowie przedstawieni w „Hold You Close” to skomplikowane postaci niemalże z krwi i kości. Choć oczywiście każde z nich można by wpisać w utarty stereotyp, to ból, który przeżywają, i sposób, w jaki sobie z nim radzą, sprawiają, że stają się jeszcze bardziej realni. London Parish jest sztywna i totalnie poukładana, pracuje jako analityczka w dużej korporacji i urabia się po łokcie na tym typowo męskim stanowisku. W swoim trzydziestopięcioletnim życiu przywykła do myśli, że droga na szczyt jest wyboista i bardzo samotna. Natomiast Ian Chase to jej zupełne przeciwieństwo i zarazem największy błąd młodości. Jest zupełnie niepoprawny – jako właściciel nocnego klubu w Vegas cieszy się niemałym powodzeniem u kobiet, więc nikogo nie powinny dziwić nagie imprezy nad basenem urządzane dosłownie co weekend. Nie przejmuje się nikim i niczym, na nieszczęście dla naszej głównej bohaterki mieszkającej tuż obok.

Ian i London dosłownie się nienawidzą, co powinno ucieszyć wszystkich miłośników trudnych relacji. Mamy tu bowiem do czynienia z motywem hate-love i to na sterydach. Bohaterowie darzą się nienawiścią gorącą, wzajemną i wieloletnią. Tu już nie chodzi o dokuczanie, rzucanie docinków czy przekomarzanie się podszyte wzajemnym przyciąganiem – oni mają problem nawet z przebywaniem w jednym pomieszczeniu. Rzucają się sobie do gardeł przez byle drobnostkę. Dosłownie sobą gardzą. Ich wzajemne rozmowy o wiele bardziej przypominają nieustanną wymianę ciosów – wymierzonych dokładnie tam, gdzie zaboli najmocniej.

A jednak, mimo tego całego lekceważenia, jadu i wzajemnej złości, połączyła ich wspólna tragedia, w której jedno straciło siostrę, a drugie najlepszą przyjaciółkę. Co więcej, Sabrina i David pozostawili po sobie trójkę zrozpaczonych dzieci, nad którymi opiekę mają sprawować Ian i London. W obliczu tak ogromnej straty i jej nieoczekiwanych konsekwencji ta dwójka zmuszona jest odłożyć na bok swoją niechęć i zacząć współpracować, bo nie chodzi już tylko o nich… Owszem, oboje bardzo mocno odczuli tę stratę, ale jednak ich ból jest niczym w porównaniu do tego, co czuje trójka uroczych dzieciaków, które z dnia na dzień zostały bez rodziców.

Zaistniała sytuacja już sama w sobie nie jest prosta dla bohaterów, w dodatku oboje są niezwykle uparci i dumni, co przysparza wszystkim jeszcze większych problemów. Zarówno Ian, jak i London mają kłopot z proszeniem o pomoc. Życie nauczyło ich, że zawsze muszą sobie radzić sami i nigdy nie okazywać słabości. Do tej pory doskonale się to sprawdzało, jednak teraz jest ich piątka i wszelkie zasady ulegają drastycznym zmianom. Oboje muszą przyznać się sami przed sobą, że jednak nie dają rady i potrzebują wzajemnej pomocy. Ku własnemu zdziwieniu odkryją, że zależność od drugiej osoby nie musi być koniecznie czymś złym.

Oprócz motywu straty, duża część książki poświęcona jest problemom współczesnej kobiety rozdartej między karierą a rodziną. Ta książka pokazuje, jak nasze priorytety zmieniają się z wiekiem. Jak doskonały plan na życie może okazać się niewystarczający, bo nagle zaczyna brakować nam rzeczy, o które byśmy się nawet nie podejrzewali. Że czasem nasze największe marzenia tracą na znaczeniu w obliczu codzienności i że nawet dorośli ludzie podejmują niekiedy bardziej pochopne decyzje niż dzieci.

Książki pisane przez duet autorów zawsze niosą za sobą obawę, że historia będzie się rozwarstwiać, że styl będzie nierówny i widać będzie jak na dłoni, którą część kto napisał. W „Hold You Close” nie można się tego doszukać. Obie autorki doskonale dopasowały swój warsztat, tworząc przepiękną historię o stracie i nadziei. Książkę, która niesie ze sobą poczucie akceptacji i pozbawia wyrzutów sumienia, że mimo wszystko nadal pragnie się być szczęśliwym, choć życie już nigdy nie będzie takie samo.

Katarzyna Kłosowska