Tytułowa panna z fochem na twarzy to bardzo ciekawa postać. Właściwie można byłoby oczekiwać, że ma muchy w nosie, jest wiecznie naburmuszona, marudna, z pretensjami do wszystkich o wszystko, jednym słowem: królewna na ziarnku grochu. Poszafujmy dalej stereotypami: że jest pretensjonalna, traktuje ludzi z wyższością mieszczucha, ma pstro w głowie, nie szanuje i nie garnie się do pracy. I to byłaby bardzo przewidywalna konstrukcja postaci i fabuły: pusta nastolatka zostaje przesiedlona na wieś i cudowna moc prawdziwego, prostego życia powoduje jej "nawrócenie". Ale w "Pannie Foch" niedokładnie tak jest. Panna Foch, czyli Pola zwana przez rodzinę Bobikiem, to niegłupia, całkiem sympatyczna dziewczyna bez uprzedzeń, nie zadzierająca mocno nosa i zaskakująco otwarta na nowe, wiejskie znajomości. Jest tylko nieco zagubiona w swoich emocjach. "Czego chce ta dziewczyna?" - chodzi po głowie czytelnikowi. Otóż nie tak łatwo odkryć drogi, którymi chodzą nastroje i humory dojrzewających nastolatków.

Pola zwierza się w swoim pamiętniku, że z tym jej programowym ponuractwem jest jej nie po drodze i czuje się źle. Obiera jednak drogę wiecznie niezadowolonej z powodu wyprowadzki rodziny z Warszawy na wieś, do Wiśniowej Góry. Przez tę zmianę, dziewczyna traci z oczu najlepszą przyjaciółkę, widoki na sympatię w osobie Julka i wszystko co wiąże się z tym, co "u nas w Warszawie". To trochę taki foch w stylu "no bo tak", ponieważ bohaterka świetnie aklimatyzuje się w nowym otoczeniu, znajduje dobrą i mądrą koleżankę, Anię i tylko pamięć starych dobrych znajomych i czasów, psuje jej od czasu do czasu humor.

Jeśli chodzi o warstwę psychologiczną to ważka opowieść o skrywanych problemach, ukrytych konfliktach, emocjonalnych porażkach i przegranych, którzy są zarówno wśród dorosłych, jak i dzieci. W zasadzie tylko bliźniacze rodzeństwo Poli - Fasolka i Groszek - oraz nowa koleżanka Poli, Ania, są zdrową materią ludzką w tej opowieści. Zaś rodzice, przyjaciółka z Warszawy (pretendująca do sławy i szafiarskiej blogosfery), Janek - chłopiec pomagający ojcu Poli przy budowie szklarni oraz tajemnicza Ama to postaci ze skrywanymi skrzętnie problemami.
Nie wyjawiając fabuły chcę tu zrobić duży ukłon i obdarzyć panią Kosmowską szerokim uśmiechem z podziękowaniem za subtelny wątek zauroczenia między Polą a Jankiem. Czapki z głów za celne obserwacje. Szczególnie te, które pojawiają się na zakończenie festynu zorganizowanego pewnego słonecznego sierpniowego dnia i wiążą się z dziewczęcym radosnym tańcem wokół ogniska przy świetle księżyca:

"Jeśli gorąco pragniemy kogoś zobaczyć, to go widzimy".

Wzorców Fasolki i Groszka szukałam w historiach Musierowiczowskich. Z tą małą różnicą, że młodociani z Jeżyc są częstokroć mędrkujący, a duet klonów z Wiśniowej Góry jest intelektualnie czysto czterolatkowy.

Ciepła atmosfera tej opowieści toczącej się na wsi trochę przypomina mi Bullerbyn z tym, że bohaterowie oraz ich problemy są nieco bardziej wyrośnięci.

www.karolki.blogspot.com

Tytułowa panna z fochem na twarzy to bardzo ciekawa postać. Właściwie można byłoby oczekiwać, że ma muchy w nosie, jest wiecznie naburmuszona, marudna, z pretensjami do wszystkich o wszystko, jednym słowem: królewna na ziarnku grochu. Poszafujmy dalej stereotypami: że jest pretensjonalna, traktuje ludzi z wyższością mieszczucha, ma pstro w głowie, nie szanuje i nie garnie...