Kiedy zobaczyłam tę książkę w zapowiedziach Wydawnictwo Kobiecego, wiedziałam że muszę ją mieć, przeczytać, poznać historię Helene Hannemann i jej rodziny.
Początek jest, jakich w tego typu książkach wiele. Codzienność kochającej się rodziny brutalnie przerwana aresztowaniem Johanna-męża bohaterki książki i jej dzieci. Aresztowanie zostali wyłącznie za to, że mieli romskie korzenie. Ona sama mogła pozostać wolną kobietą, przecież była Niemką. Kobieta z miłości wybiera los swoich bliskich.Trafiają do obozu w Auschwitz, gdzie życie jest codzienną walką o przetrwanie.

Nie wiem jak to nazwać, czy szczęściem w nieszczęściu, czy pechem, Helene jako czystej krwi Niemka i matka m.in. bliźniąt zyskuje względy jednego z największych potworów tamtych czasów, doktorowi Mengele. Mężczyzna wpada na szatański plan założenia w obozie przedszkola i uczynienia kobiety jego zarządzającą mając w tym swój ukryty cel.
Szczęściem, bo w ten sposób kobieta mogła ulżyć losowi nie tylko własnych dzieci, ale i pozostałych. Pechem, bo przecież w przedszkolu na podstawie kontrastu tu i tam, wyjątkowo było widać okrucieństwo obozów. Jakże nie na miejscu były tu te małe istnienia.
Codziennie musiała żegnać te niewinne istoty, które wracały do koszmaru codzienności. Głodu, zimna, strachu.
Autor, w tej niepozornej objętościowo książce zawarł tyle emocji, historii, że aż trudno w to uwierzyć. Książka jest inspirowana prawdziwymi zdarzeniami, osobami, jednak wszystko to autor przedstawił na swój sposób. Zmienił część imion, faktów, które nieco łagodzą treści. Bardzo polecam przeczytać wszystkie końcowe wyjaśnienia, podziękowania i słowniczek, bo przybliżają historię powstawania książki, i pokazują źródła, z których czerpał autor.
Sama historia Helene Hannemann to dowód na bezwarunkową miłość matki. To niezwykle piękna historia wrażliwości na cierpienie innych. Cała praca tej kobiety to nie chęć polepszenia sobie bytu to nade wszystko dążenie do ulżenia w cierpieniu, wyrwania, choć na chwilę z koszmaru, jakim było obozowe życie i realia -najmłodszych. Dzieci, które w utworzonym przedszkolu mogły się ogrzać, zjeść czy zwyczajnie bawić, zanim wracały do swoich baraków. Te dzieci, często nad wiek dojrzałe miały często zupełnie dziecięce marzenia.
To także kolejny dowód na istnienie potworów w ludzkich ciałach. Znajdziecie ich na kartach wielu. To Mengele, strażniczki, a także współtowarzysze bo warunki, w których przyszło żyć ludziom, odbierały człowieczeństwo.
To też przypomnienie, że nie każdy Niemiec był zły.
"Kołysanka z Auschwitz" to również historia miłości, bo przecież Helene to nie tylko matka, a również kochająca żona. Nawet będąc w obozie, nigdy nie wypomina mężowi jego pochodzenia, nie wini za los jaki ich spotkał, a tęskni i wspomina dobre chwile.
"Kołysanka z Auschwitz" to jedna z książek, które warto polecać dalej. To taka historia, która żyje i sprawia, że pamiętamy. Przeczytana w kilka godzin, zostanie w pamięci na zawsze, nawet do napisania recenzji potrzebowałam czasu, by uspokoić targające sercem emocje i wzruszenie. To książka, która przewija się w snach i na jawie. Szczególnie mocne emocje wzbudza, kiedy mijam podobne miejsca upamiętniające podobne piekło.
Bardzo gorąco polecam!https://papierowestrony.blogspot.com/2019/03/koysanka-z-auschwitz-mario-escobar.html

Kiedy zobaczyłam tę książkę w zapowiedziach Wydawnictwo Kobiecego, wiedziałam że muszę ją mieć, przeczytać, poznać historię Helene Hannemann i jej rodziny.
Początek jest, jakich w tego typu książkach wiele. Codzienność kochającej się rodziny brutalnie przerwana aresztowaniem Johanna-męża bohaterki książki i jej dzieci. Aresztowanie zostali wyłącznie za to, że mieli romskie...